cereus t.

Powiedz mi! Czemuż wbrew woli Boga, tak smutno wyglądają ludzkie cmentarze. Czemuż wbrew jego obietnicy, nasze kości kryją, zimne, kamienne płyty. Powiedź mi! Czemuż nad naszymi grobami, wbito martwe, dębowe krzyże. Dlaczego nasze prochy, nie żyźnią płodnej ziemi. Dlaczego na nich nie sadzimy, żywych dębu korzeni. I wszystko to po to, By wznosiły ku słońcu, Swe żywe konary. I na cześć Boskiej chwały, zielonych liści pędy puszczały. I wszystko to po to, by przepowiedni stało się zadość... By z życia w proch przemienionego, nowe życie powstało.

Wypowiadasz me imię, - z odrazą - Jakbyś swe usta skalane spłukiwał, Spluwasz kilka razy. Świat masz rozrysowany, Ostrymi liniami granic, Białe i czarne jego kolory. Ufny człowiecze – najmłodszy Płodzie swego Boga Wtopiony w twą duszę, Jestem, Od zawsze – lękiem Więc słuchasz uważnie, Spóźnionych proroków, Mających w zanadrzu, Historię z głębokim morałem, Spisaną na zamówienie. Znasz dobrze me oblicze, Przez nich malowane, Jestem panem krainy gnicia i smrodu, Grabarzem, Dusz słabych. Lecz pomyśl chwilę... Rozważ wszelakie alternatywy, Jaki mógł być grzech mój poczyniony, Jakie błędy, Jakie winy. Pychy czy pokory, Gdy obsadzano role.

Popatrz jak krzyczy przestrogą, Czarna rzeka zastygłych popiołów, Wydarta skale uparcie, Wbrew prawu materii, Kilofem delikatnej dłoni. Okruchy węgla - drobiny wspomnień, Dziś są jak drwina z zapomnianego strachu, Przyjęte jako część mego ciała, Tuż pod paznokciami. Są tylko pamięci śladem, Ciemną z życia ciągłości kartą, Zatrzymanego w czasie na lekcję pokory, Zagubionego w zaduchu matowej nocy, Bez gwiazd nadziei, W celi kutej z grafitu.

Akt urodzin - wydano - Dożywotni wyrok, Mur celi - gęste ciało, Z pajęczej nici utkano. Jeśli słaby - zostanie Jeśli silny - postąpi, dwa, trzy kroki... A może zwiedzić, świat cały, Mimo, że jest niewolnik. t.