mikołaj_zakomar

[u]dotyk niepewności[/u] i nagle przyszła niepewność weszła niepostrzeżenie delikatnie ciepłych ust muśnięciem wywołała dreszcze przegoniła spokój niema na pytanie czyją jest dziś córką czy prawdy i przychodzi mnie ostrzec słodyczą swą ochronić przed ślepotą spokoju czy może obłędu wroga rzeczywistości posłuszna ojcu przychodzi by dręczyć potem porzuci wyczerpanego pełnego lęku którego źródła nie ma i nigdy nie było [u][/u][u][/u]

boimy się być sobą boimy się otworzyć za maską wciąż ukryci na zewnątrz idealni mistrzowie gry pozorów my którzy wszystko wiemy wszystko mamy boimy się być szczęśliwi boimy prawdy o nas jej mocy wyzwolenia zamknięci na drugiego samotni w wielkim tłumie krzycząc carpe diem boimy się żyć