Karolina Padzik

Śmierć już jest blisko Tuż za moim rogiem Widuje ją często Jak wracam wieczorem Cierpliwość oddałam Wczoraj żebrakowi A jej wciąż do mnie Jakoś nie po drodze Może zaproszę ją na herbatę? Skoro zgubiła dokładny adres A kiedy przyjdzie ja się uśmiechnę I powiem wreszcie, jak dobrze, ze jesteś Bo już myślałam, Że nawet na koniec Bez Ciebie będę Musiała się obejść

i schowana jestem wciąż niewidoczna dla twych rąk gdzieś pomiędzy gwiazdy łuną a drgającą miejską struną ciągle wiszę zamyślona ciągle jestem zanurzona a ta otchłań wokół mnie coraz bardziej gęsta jest więc przeplatam krokiem swym kalejdoskop bladych dni nadaremnie wierząc w to że odnajdę twoją dłoń * koraliki marzeń mych rozsypują się jak sny powolutku obok mnie każdy w swoją stronę mknie moje oczy zimne, puste wypatrują Ciebie w lustrze choć za oknem ciągle pada kolorowa maskarada zagubiona w tej przestrzeni poszukuje w kącie cienia żeby wiedzieć czy już mogę zamknąć usta swoich powiek

Życie jest piękne Jak twoje serce Jak moje serce Jak serca ludzi Wokół nas To nic nie szkodzi, Że w nim choroby A z nimi ból, Cierpienia trzask I nic nie szkodzi Że nie wychodzi A gniew wciąż trapi Nadziei brak Wystarczy wyjrzeć Za okno swoje I dostrzec prawdę Jaki jest świat Tam wiatr wciąż wieje Słońce wciąż wschodzi Ptaki śpiewają Muzyka gra Ktoś się uśmiechnie Ktoś zawoła Harmonii rytmem Płynie w dal