Mila_Holland

Utwór bardzo przypomina poezję Mistrza Norwida - intelektualny, paraboliczny, o ponadczasowej tematyce. Podoba mi się namalowany w nim obraz - morza zostawiającego i zabierającego "skarby" na plaży - błędnego koła dawania i odbierania, budowania i niszczenia.

Serdeczne dzięki za wszystkie komentarze! Bardzo się cieszę, że przyjeliście ten - powiedzmy to wprost - troszkę kiczowaty wiersz z przymrużeniem oka. Pisząc go słuchałam Rammsteina (i skakałam:), czym można wytłumaczyć jego "fuuuuuuuj"owy klimat ;) Postaram się popracować nad stylem. Jeszcze raz dzięki Pozdrawiam Mila_Holland

Księżyc o trupiej głowie mgłę promieniami przeszywa Wytknięte palce gwiazd w oczy się wbijają Kosmaty oddech strachu z miękkiego snu mnie wyrywa Białe jak Światło Anioły żyły sobie podcinają Czarne niebo przygniata mnie i dusi swym starym płaszczem Płoszy Duszę ślepą jak gołąb z wydziobanymi oczami Ciepłe tylko na chwilę jelita lepka ciecz głaszcze Nadzieja i Wiara czeka - z szeroko otwartymi wnętrznościami