Malowany Dzbanek

Bardzo ładne, mogłabym go czytać wiele razy...szczególnie podobają mi się uczucia wyrażone w wierszu...

Niesłyszalny huk za oknem, a do tego blask Czuję w sobie każdych uczuć wrzask... Dlaczego? Pytanie jedno przez tą chwilę zastanawiające Zbiera się na burzę czy to Bóg daje znaki mylące? Co myśleć? Tak trudno zobaczyć powietrze, uczucie i Boga Dlatego zalewa mą twarz pytająca trwoga... Czy Bóg istnieje? Czy wszystko w okół wymyślam sobie w marzeniach Czy tak naprawde jestem iluzją w ludzkich zwątpieniach? Czy ja już umieram? Czy to zwątpienie jest śmiercią mej wiary, mego istnienia Czy też buduje domysły innych i działa jak szczepienia.. Tak kojąco???

Teraz, w ogromie brutalnych poczynań, mordów, gwałtów Podstawą jest złość, fałszywość, kłamstwo i bezosobowość Nie ma nostalgii do ciepła innego człowieka, do przyjaźni Uczucia jak w opowieściach o miłości są kruche jak porcelana A my ludzie ze smutkiem patrzymy na to co sami stworzyliśmy Bez namiętnego entuzjazmu krzyczymy "Bądźmy jednością" Nie zwracamy uwagi na piękno naszej egzystencji Na fenomenalne obroty w dziejach ludzkości Teraz tylko multimedia i dym z samochodu terenowego Teraz szlugi, szisze, alkohol, prezerwatywy są naszą "rodziną" Biednego każdy potrafi wyrzucić na próg, a sam prowadzić Życie jak Madonna czy inna z gwiazd mieszających nam w głowach .... P.S. Jest to jakiegoś rodzaju apel do znieczulicy i zapatrzenia w dobę cywilizacyjnego postępu...

W głowie tylko myśli o skończonym obiedzie W sercu tylko zapach tych myśli bez sensu W nosie smród spalongo kurczaka w piekarniku A w brzuchu tęsknota za jedzeniem, które przepadło...

bardzo ładne :) oby tak dalej

Tylko namiętność bez czystej miłości Tylko erotyzm bez większej czułości Bez zakłamanych słów dwojga kochanków Bez dzielenia ze sobą paru poranków W zdradzie nie chodzi o życie ze sobą Tu pożądanie jest zdrady odnogą Gdy tylko język wędruje po całym ciele Do zdrady wtedy naprawdę nie potrzeba wiele...

Cała prawda o naszej rzeczywistości ... w wierszu ujęta naprawdę ładnie, a w rzeczywistości wygląda to przygnębiająco...

Pamiętaj, Zawsze siedziałaś, siedzisz i będziesz siedzieć W moim serduszku, w mojej pamięci, w moim paluszku Ty jesteś oczkiem w mej główce, powinnaś o tym wiedzieć Każda rusałka powinna nosić Twoje imię na swoim wianuszku Ty moją myślą, mym słowem, muzą i moją miłością Tak wiele znaczysz, więcej niż ja sama dla siebie Chcę byś była na zawsze byś moją była wiecznością A ten wierszy z całego serduszka kieruje do Ciebie... P.S. To dla mojej kochanej przyjciółki, chce żeby wiedziała jak bardzo ją kocham :** Mam nadzieje, że tak jak byłyśmy i jak jesteśmy tak będziemy dalej bliskie :)

Poranek we mgle jak mucha w pajęczynie Tańczące nimfy jak liście z drzew spadające Rusałki wodne pokazują wyczyn po wyczynie Można dojrzeć też duszki leśne się miotające Tak jesień poczyna kolejne u nas bytowanie Powoli paletę kolorów upuszczając na ziemię Pięknych liści i elfów w powietrzu wirowanie I magia ze smutkiem idą ramię w ramię I teraz znowu trzy niedługie miesiące lecą Nadejdzie srogi pan mróz i sroga pani zima I już następny rok z rokiem do śmietnika wlecą I nim się obejrzysz już nowego roku nima

Zasłona tak gruba, namacalna, fałszywa Skrywa smutek z tęsknoty za kochaną osobą Niby uśmiech jak szczelna łata zaszywa Puste słowa rzucane na kartkę za Tobą Tak prawdziwa w szczerości a taka inna Łza za łzą wylana do czarnej misy Pełnej zmartwień, że jestem winna Tego co szeptem nocami wołają cisy Zbrodnia tamtego twórczego poranka Ukazuje zło w namiętnym wierszowaniu Gdzie zabiłam wiernego, innej, kochanka W poemacie o prawdziwym kochaniu...