[brudny wiersz]

Wiersz troszkę brutalny. Niesamowicie podoba mi się wers: "tłusty robal wychodzący ze złotych ust".
Ogólne wrażenie też dobre.

[samotność]

Mnie też bardziej przypadła do gustu propozycja Kasiballou. To nie znaczy, że wiersz prawdziwej autorki jest zły.
Ogólnie nie lubię tematyki miłosnej i zakończenie jest takie oklepane.
Ale pierwsza strofa dobra, fragment z winobluszczem też mi się podoba.

[Nietrwoga]

Wiersz ciekawy, na pewno wyróżniający się z tłumu. Aczkolwiek nie podoba mi się fragment:
"Tak by rozbolały nogi
Od stóp aż do samej brody"
Po prostu nie mogę się do niego przekonać.

[Tajemniczy gest]

Ciekawy utwór, poruszył mnie i nieraz jeszcze wrócę tu, by go przeczytać.

[Przyjacielu]

Wiersz jest dobry, przypadł mi do gustu dlatego, że łatwo można go odnaleźć w rzeczywistości. Przynajmniej w moim świecie.
Tutaj kilka osób mówiło o troszkę kiepskim wykonaniu. Mnie ono nie przeszkadza, to nie takie łatwe ubrać myśli w słowa. Fajnie, że piszesz i z przyjemnością poczytam też inne wiersze Twojego autorstwa.

["Spotkanie"]

Mnie także wiersz przypadł do gustu, jest ciekawy i nie ma się do czego przyczepić.
Pozdrawiam.

[odsłaniam się]

Podoba mi się. Zaskoczyło mnie zakończenie. Z początku myślałam, że chodzi o starość, a okazało się, że o śmierć. Super jest fragment "Moje dni tak, jak moje włosy, były zawsze za krótkie".
Ten utwór na długo zapadnie mi w pamięć.

[~ Dorosnąć? ~]

Trochę za dużo słowa "mieć" w ostatniej strofie. Wiersz nie jest zły, chociaż mnie nie zachwycił. To tylko kwestia gustu, pewnie innym bardziej się spodoba.
Pozdrawiam.

[****]

Nie jest to zbyt twórczy wiersz. Ludzie czasem piszą w taki sposób, tym ciągiem słów, niezrymowanych, takich suchych, ale mimo to ładnych.
Niestety w tym przypadku polecałabym trenowanie. Spróbuj rozwijać myśli i sensownie je powiązać. Nie poddawaj się.
Pozdrawiam.

[*** (ja tylko umieram)]

Super, fajna myśl o śmierci. Słowa dobrze dobrane. Wiersz długi, ale nie nudzi wcale. Mnie w całości ten utwór odpowiada.

[czasem jest mi smutno]

Super! Wiersz świetny, niecodzienny. Tylko pamiętaj, urodziny trzynastego to na szczęście!

[ostatni wiersz]

Podoba mi się, szczególnie pierwsza strofa.
Ja też chcę więcej w życiu robić, starać się i ciągle pragnę spokoju, dlatego tak bardzo przypadł mi ten wiersz do gustu, wręcz trafił do mojego serca.
Wspaniały jest też ten fragment: "Dużo się martwię, przeżywam dniem i nocą". Wszystko jest dobrze dopasowane do prawdziwego życia.

[Ofiarom]

Na wiersz takie dosyć dziwne, ale bardzo ciekawe. Wybrany temat jest szczególny, podoba mi się.

[Żołnierz]

Również pozdrawiam. Z tym cudzym tronem to troszkę racja, ale głównie chodziło mi o tę wojnę w Iraku, gdzie moim zdaniem mieszkańcu nie bardzo kwapią się o pokój. Wiadomo, chodzi głównie o rząd i o cierpienia żołnierzy, którzy muszą opuścić swój dom.

[Żołnierz]

Zielony mundur, poważna twarz,
Przedstawia smutek, ukrywa płacz.
Daleko od ojczyzny, daleko od domu,
Zmuszony bronić cudzego tronu.
Traci kolegów poznanych,
Śmierci patrzy w oczy na drogach mijanych.
Szare oczy kolor krwi przybierają,
Bo wokół siebie tylko właśnie krew mają.
Serce nieczułe na własny ból się staje,
Gdy cierpienia innych poznaje.
A potem koniec, nie było chwały.
Po żołnierzach dzielnych
Tylko groby się ostały.

[Wyrok]

Niezły. Sama strasznie przeżywam pojęcie już nigdy, bo często pojawia się w moim życiu. Dobrze, że ktoś umie przeistoczyć to wszystko w wiersz.

[Ludzki fałsz]

Z chęcią bym go pokazała mojej koleżance, która w taki właśnie sposób została oszukana przez przyjaciółkę.
Wiersz od razu mi się spodobał, właśnie dlatego, że jest związany z tematem fałszywej przyjaźni, że tak to określę. Rymy fajnie dobrane, chociaż nie roi się od niecodziennych porównań.

[Śmierć]

Chyba macie rację, ale będę trenować. Może kiedyś wyjdą lepsze.

[nagrobek miłości]

O, z morałem. Fajnie, że cały rymowany, dobrze się czyta.

[Śmierć]

Ostatnie tchnienie,
Ostatnie życia drgnienie.
Ostatnia godzina,
Czas szybko przemija.
Westchnienie.
Życia wspomnienie.
Kiedyś miłości ręka,
A teraz śmierci dłoń,
Ciągnie człowieka
W niepewności toń.

[Mój skrawek nieba]

Jak dobrze zobrazowana wizja naszego świata! Najbardziej spodobało mi się "siedem grzechów w rozkwicie". W ogóle w całym wierszu jest pełno błyskotliwych słów i porównań. I zakończenie jest super. Mówi o tym, że zawsze jest coś pięknego na tej ziemi. Coś co podnosi nas na duchu.
Więcej takich wierszy! Serdecznie pozdrawiam.

[Życie]

Łatwo się czyta. Zawiera przebieg ludzkiego życia od początku do końca, tak? Bo przynajmniej ja tak to rozumiem. Ten wiersz mi sie podoba, bo nie ma natłoku porównań, a i tak jest bogaty. Nie opowiada o niebieskich migdałach, albo nie jest wyrwanymi z kontekstu myślami połączonymi ze sobą. Takich wierszy, jak ten to tylko więcej.

[To najprostrze]

Przyjemny wiersz. Jest dla mnie formą otuchy, nawoływaniem do życia i nie zadręczaniem się zjawiskiem przemijania. Podoba mi się ten tekst z łataniem tratwy, jest trafnie dobrany i zasiada w pamięci.
Usunęłabym to "jak z drzew żołędzie". Nie wiem jak innym, ale mnie nie pasuje. Jakoś tak gryzie się z cała strofą, jakby było za dużo rymów o jednakowych końcówkach.

[mieszkanie]

Smutny, ale ładny. Trochę pierwsza strofa mi się nie podoba, ale reszta dobra.

[Człowiekiem jestem]

Człowiekiem jestem.
Nie muchą brzęczącą uciążliwie,
Nie śmieciem zawadzającym.
Jestem człowiekiem!
Za swój kraj walczącym.
Dlaczego zabijasz
Me ojczyste ziemie?
Dlaczego ma rodzina w niebie?
Czemuż stamtąd ogląda ludzkie cierpienie?
Człowiekiem jestem!
Czy może byłem?
W jakich planach wam przeszkodziłem?
Co mój kraj zawinił,
Że go wrogich wojsk tłum
Zapluł przekleństwami,
Że pokrywa się ranami,
Które przez wasze działa są zadane!
I te dusze poorane
Groźbą niewoli.
Człowiekiem jestem!
Czy tylko zabawką?