Imago

na samym początku powiem, że to nie ja wymyśliłam stwierdzenie, że łabędź śpiewa najpiękniej gdy umiera, w swej pozornej sprzeczności po prostu mnie zainteresowało, wiersze zaczynający się tym zdaniem są raczej próbą zrozumienia dlaczego tak może być, zdanie to było raczej punktem wyjścia do dalszych rozważań nie koniecznie o łabedziu czułam się w obowiązku wyjaśnienia tej kwestii... pozdrawiam

Łabędź śpiewa Najpiękniej Gdy odchodzi… Odpływa… Zasypia… Wtedy Wie, że nie ma Już nic do stracenia Nic do rozliczenia Gdy nareszcie Może być sobą Pokazać całego Nagiego siebie Już nikt Nie będzie go oceniał Narzucał siebie Wszystko inne Przestaje być istotne Nie ma potem Ani wtedy Jest tylko ta chwila Ta jedna chwila Tylko chwila… Trzeba ją uświęcić Na swój I tylko na swój Sposób…

Korzenie… Głęboko zapuszczone w ziemię Historia… Pisana wiekami Początki… Od których wszystko się zaczęło Przeszłość… Tak daleka jak przyszłość nieodgadniona Ciemna zasłona… Która nie chce się uchylić Nie zapisane dzieje… Kogoś kogo cząstka nadal jest w nas samych…

Niedopowiedziane Niedosłyszane Pogubiły się… Z pokolenia Na pokolenie Niedoprzekazywane Bledną… Niedopowiedziane Niedosłyszane Rodzice zapomnieli Przekazać je Dzieciom… Koledzy Kolegom… Uczniowie Nauczyć się ich w szkole Coraz bardziej Niedopowiedziane Niedosłyszane Dawne Wielkie Małe Zwykłe Ludzkie Wartości…

dziękuję bardzo...życzę również dobrej nocy

Dwa słowa W jeden gest Dwa serca W jedno bicie Dwa kroki W jeden bieg Dwoje ludzi W jedno życie

Cuda Są to Rzeczy możliwe Jak wszystkie inne Może po prostu Trochę rzadziej Je oglądamy Nie przyzwyczajano Nas do nich Od wczesnych Lat dziecinnych I może dlatego Wydają nam się teraz Jakby trochę nierealne A to tylko kwestia Trochę mniejszej Powtarzalności Danego zdarzenia Cuda są Jak wszystko inne Może tylko Trochę bardziej Wyczekiwane Bo jeszcze Się nie opatrzyły Nie znudziły Nie spowszedniały Bo nadal Zdarzają się Tylko od święta…

kiedy łabędź umiera to śpiewa najpiękniej najczystsze dźwięki wychodzą mu z duszy jakby w tym śpiewie zawrzeć pragnął... resztkę siebie...uciekające życie... smutek...radość...żal i nadzieja mieszają się w jedną nutę i jednym dźwiękiem wędrują do nieba kiedy łabędź umiera to najpiękniej śpiewa...

silent - to z języka angilskiego - (si=see=widzieć(pol.)) - (lent=land=ląd(pol.)) - czyli - zobaczyć ląd - wyspę na morzu, na oceanie - oazę na pustynii muszę powiedzieć , że ciekawe spojrzenie na ciszę... dziękuję za pozzdrowienia...pozdrawiam również i życzę powodzenia w dalszym rozpatrywaniu pochodzenia słowa cisza... :)

cisza poszła spać... cisza poszła spać... nie zbudził jej nikt już od tysięcy lat... niczym śpiąca królewna ukłuta wrzecionem hałasu... teraz śpi...

jestem sumą swych umiejętności pomniejszoną o różnicę mych niemożności i tylko dzięki moim możliwościom jestem zwielokrotnioną wielokrotnością samej siebie

Zastygła w zawieszeniu... między byciem dorosłym a dorastającym dzieckiem... nie chciała zrobić kroku w tył... kroku w przód... za szybko dla niej kręcił się świat więc stała a czas płynął i tak...

kolejna sarna na śniadanie zjadła radioaktywny pył popijając czysto-czarną rzeką ropy kolejny ptak na obiad do gniazda przyniósł śmie(r)ć kolejny niedźwiedź na kolację śniętą rybą musiał żywić się ale to przecież tylko mała pomyłka nikomu(?) nic się nie stało co z tego że do morza wyciekło pare kropel ropy każdemu mogło się przydażyć po drodze zgubić śmieci

popycha nas do wyciągnięcia pomocnej dłoni szczerego uśmiechu perlistych łez w oczach sprawia, że znów wschodzi słońce że przez ciemność idzie się trzymając się za ręce gdzie jej szukać? w oczach jaśniejących wewnętrznym blaskiem w które nie trzeba spoglądać zbyt długo by zobaczyć duszę w uśmiechu, któłry sprawia że robi się gorąco od samego patrzenia w dłoniach nerwowo zaciśniętych gdy komuś dzieje się krzywda w każdym napotkanym człowieku wierząc, że troche jej w nim zostało...

Ograniczona własnymi niedoskonałościami Zamknięta w czterech ścianach swojej (nie)możności Myślała nad sensem istnienia Że "być" to już od wieków wszystkim wiadomo Jak być tego jej nie nauczono Po omacku poruszała się przez życie Na ślepo targując się z losem Była tylko sobą Była sobą Była aż sobą…

Gdzie są Anioły? Nie ma Krzyczy Pochylona Nad kołyską Tak zapatrzona W gniew Tak zatopiona W rozpaczy Nie zauważyła Małego Białego Piórka Na poduszce Tuż przy Dziecinnej Roześmianej Główce...

wietrze zaklinam cię przyjdź i swymi ramionami otul mnie chcę zniknąć w zamieci twojego oddechu w szalonym tańcu zatracić się stąpać po krańcach barwnych tęcz w promieniach słońca kąpać się podczas gdy deszcz obmywać będzie ciało me chcę czuć że nie istnieje ja ani nie istnieje świat tylko ten taniec co opowieścią o losach naszych jest lekko nad ziemią unosić się by czuć że nie czuję nic by radość rozsadzała serce me które w tym tańcu zatraciło sens wietrze...

betonową ulicą szarego miasta podąża człowiek bezwładny jak liść rzucony na wiatr jego drodze dawno wyznaczono kres chłód spojrzenia ogień duszy niewidzialna ściana z łez

w prawdziwie-nierealnym świecie zagubiłam się pośród domysłów i pewności prawd dzielnie bronionych w zależności od stanopwiska utraciłam świadomość dawne przypuszczenia wraz z kolejnym rokiem kolejne pytania na które odpowiedzi przez kolejny czas będę szukała weryfikuję zmieniam zdanię zmieniam się co było oczywiste przestaje takim być nie ma pewności w tej tajemnicy a ona bez reszty fascynuje mnie wypełnia duszę gdyż do końca nie wie nikt a może tak właśnie ma być