Rafał T.

Strącony z niebios Na ziemię Obdarzam mądrością Plemię Z gliny zrodzone. Przez milenia tworzone Prawa w pył obracam I zwracam Ludziom, co ludzkie. Jestem straconym rajem, Jestem krzykiem ekstazy, Jestem twym drżącym ciałem, Jestem spełnieniem marzeń. Jestem ojcem ludzkości, Chociaż mnie wrogiem nazwano. Wśród imion mych „Ciało” i „Kości” Nie wahaj się, ugryź jabłko.

Nawiązanie do "Imienia Róży" zupełnie przypadkowe. Co do tych tomiszczy, prawda, nie mogłem znaleźć rymu.

W gorących językach żarłocznego ognia kolejny rozdział księgi znika. Księgi, która co dnia wiedzie miliony zakute w kajdany własnej głupoty i ignorancji. W gorących językach żarłocznego ognia, koniec księgi się zbliża. Zamykam oczy i wdycham piękny zapach płonącego krzyża. I zanim ogień zagaśnie, moc jego zmyślnie podsycam. Kończę wszelkie święte waśnie. Niech płonie znak półksiężyca! A kiedy słońce wzejdzie, Ujrzycie już tylko zgliszcza, świata niewoli, który zniszczyłem, paląc opasłe tomiszcza. Nie wiem czy ten twór nadaje się do publikacji, nie jestem zbyt obiektywny co do własnej osoby. Nie oszczędzajcie sobie bluzgów.