Krystian Romaszko-Księski

Mówią, że jest ponoć Gdzieś leśna polana, Gdzie zakwita paproć W noc świętego Jana. Rozkwita jak płomień, Srebrzy się i złoci W ową noc cudowną Kwiat leśnej paproci. I chodzą poń ludzie W gęstwę lasów ciemną, Lecz od wieków jeszcze Chodzą nadaremno. A nie wiedzą biedni, Że go sami tulą W swej gorącej piersi Pod zgrzebną koszulą. Że w ich sercu miłość Raz wyczarowana Zakwita, jak paproć, W noc świętego Jana.

Mówią, że jest ponoć Gdzieś leśna polana, Gdzie zakwita paproć W noc świętego Jana. Rozkwita jak płomień, Srebrzy się i złoci W ową noc cudowną Kwiat leśnej paproci. I chodzą poń ludzie W gęstwę lasów ciemną, Lecz od wieków jeszcze Chodzą nadaremno. A nie wiedzą biedni, Że go sami tulą W swej gorącej piersi Pod zgrzebną koszulą. Że w ich sercu miłość Raz wyczarowana Zakwita, jak paproć, W noc świętego Jana.