Piotr Wiśniowski

Tym co suszą bandaże pokaż dłonie pełne wody między palcami oceany jeziora kałuże każdy z kroplą na palcu a w jednej takiej i burze i sztormy wysuszyć ich nie można tylko bandażem jak powiewem okręcić

Nigdy nie myślałem o tobie jak o kimś zza ściany nie patrzyłem ukradkiem drzwi nie uchylałem nie słuchałem niechcący ani kroków nie szukałem nie mówiłem ci dzień dobry ani do widzenia zawsze byłeś zbyt blisko żeby być obok

Siedział w parku na ławce kiedy wiosna przyszła o trzeciej po południu przez przymknięte powieki jak to w parku przechodzień niepostrzeżona zamknął w rękach gazetę poszedł dalej swą drogą ona ... została ... ... rozkwitła ...

Rozdarte wiersze czy gazety strzępy zdarzeń myśli słów na zmiętej kartce pod drzewem magnolii nie zatrzyma się wzrok to co ważne po ulicy goni wiatr

To były kiedyś kartki na listy niecierpliwe zachłanne z ręki do ręki polecone teraz na trzy złamane na szarym kredensie przypominają tylko że w piątek o drugiej lub – kupić zapałki