Caroline Stevens

Dziękuję za komentarz. Szczerze mówiąc, nie myślałam, że ktoś coś na to odpisze... A tu... Miła niespodzianka! Dziękuję bardzo :)

Tytuł może niezbyt oryginalny, ale cóż... "Zatopiona w głębinach swoich niespełnionych marzeń, rzucona w otchłań pełną nadziei, upojona fantazją żyje w urojeniach chowając się przed samotnością. Otulona ciepłym płaszczem snów stoi na krawędzi świadomości, czując świeży podmuch pragnień. A gdy już ją to przerasta, pojawia się łza... Nie dwie, nie tysiąc, lecz jedna. Ta największa, najcięższa, mająca w sobie cały ciężar... Smutek, żal, rozczarowanie, że znów się nie spełniło. Jedna łza, co rzeźbi słoną smugę, spływa po twarzy zabierając część nadziei, zostawiając jedynie wilgotny ślad. Im więcej łez, tym mniej wiary, siły i nadziei. Jednak ona...wciąż czeka. Może czas przyniesie jej zapowiedź piękniejszego jutra..." Co o tym sądzicie? To moja pierwsza próba wylania na papier tego czegoś, co mi siedzi w głowie. Nie wiem czy udana...