Solitary

Moimi dłońmi Poznaję Ciebie. Steruję Tobą - zimną konstrukcją. Szukam miejsc czułych, sekwencji trafnych i kombinacji wcześniej nieznanych. Gdy wreszcie impuls przejdzie przez Ciebie, gdy Cię przeniknie dreszcz zrozumienia, ten splot reakcji w Tobie wzbudzony skończy się dla nas autodestrukcją, unicestwieniem moim i Twoim, zaprzepaszczeniem w kosmicznej pustce.

Andrzeju, dzięki za komentarz - wezmę Twoje uwagi pod rozwagę. Kaja, cieszę się, że się podoba, acz ten twór jest cały czas w fazie tworzenia i na pewno można go poprawić - dlatego wylądował w Warsztacie. Pozdrawiam :)

Od autorki: Witam, rzucę teraz rekinom na pożarcie coś, nad czym właśnie pracuję. Proszę komentować, masakrować, rozkładać na czynniki pierwsze, czy na co tam macie ochotę. Nigdy nie przekonam się, czy moje pisanie jest coś warte, dopóki nie oddam tego pod osąd czytelników. Zatem do rzeczy i z góry dziękuję za wszelkie komentarze :) *** Cienki pancerz między mną a szaleństwem wszechświata. Wyryte we mnie współrzędne nie dają o sobie zapomnieć. Tam, w zimnie próżni była moja gwiazda. Tam, w zimnie próżni patrzyłam na jej śmierć.

Zgodzę się z przedmówcami. Treść jak treść, ale forma jej przedstawienia wydaje mi się strasznie nijaka. Postaraj się trochę pokombinować ze słowami - nie mówię tu o niewiadomo jakich eksperymentach. Chodzi o to, by zestawienie słówzaintrygowało czytelnika. Ćwicz, rzeźb w słowie, kreśl, a będzie lepiej. :) Pozdrawiam Solitary