Sara Brenner

Nie lubię ciszy Nieproszonym myślom za dużo mówi Wolę ją tłumem przekrzyczeć – On te zamierzone tylko słyszy Nie lubię ciszy – Zawsze jest zaniedbana: w krótkich Spodniach i przygarbiona. Nie ma pojęcia, jak wygląda Myśl Wielka i wystrojona

Modlę się czasami i zawsze źle to robię - mówię: wysłuchaj mnie Boże, przecież widzisz - ja się właśnie modlę

Parę wierszy gdzieś schowanych Których nigdy nikt nie czytał Choć się mocno zestarzały Wyszły prędko raz z koszyka Chciały błąkać się ścieżkami Lecz stanęły u strumyka Ten choć wąski się nadymał I zaszemrał tak pospołu: Któż to widział, takie małe A już nie chcą siedzieć w domu!

Powoli uczę się Pokory. Albo inaczej Czasami, gdy na siebie patrzę Od tej lepszej strony. Częściej mi jednak nie wystarcza myśl: To idą inni. Tacy inni zwykle mają gorzej! Więc albo źle się uczę, albo nie o to chodzi W tej Pokorze.

słabo rozmawiam o doniczkach, przepisach siostry Anastazji i wznowionych odcinkach... ale staram się jak mogę - bo u nas nie prosi się na inną rozmowę.