Wątpliwy

fałszywy gest znajome dłonie parzą

w moich oczach zakurzona fotografia cierpi

spotkanie po latach spóźnieni kochankowie żegnają przeszłość

spotkanie po latach spóźnieni kochankowie wymieniają spojrzenia

Moja rodzina pamiątkowe zdjęcie pokryte kurzem

pierwsza konwalia w ulubionym flakonie tuż przy jej zdjęciu

bruk naoczny świadek krzyku kamienia

Krzyk kamienia pod oponą samochodu ucichł

Przedwczesna śmierć zatrzymała serce poety wiersze pozostaną

Niewiele mi pozostało z lukrowanych wierszy pierwsze słowa

Wieczór w ciemności odtworzę los poprzedniego dnia

Ten ogród to małe królestwo żyje pochodnią blasku

niebo wyłania się pas markizy przemoczony wspomnieniem

W niebie i na ziemi Haiku liryczne opisuje naturę w jego prostocie tkwi cały kunszt. P-o-z-d-r-a-w-i-a-m

białe zgrubienie szlachetna rana juz nie krwawi

Miłosierny motyl jak iskierka światła w czasie burzy wskazuje mi drogę

miejskie wieżowce tonące w chaosie ludzkich spraw milczą

Majowa kropla deszczu znajomy smak łez na mojej twarzy koniec kolejnej burzy jest bliski...

Wietrzny liść w maju nie zakryje mojej twarzy nie da mi tej jesiennej nadziei

Ta bezsenność nieleczona, niedoceniona przez nią zwycięża

Rozbita szyba jak skrawek mojego nieba płonie

Przerażony gniewem wystąpiłem potepiłem zniesławiłem słowa te piękne chwalebne wierne tylko mi to one pokąsały mnie na wieczność teraz poznałem ten smak porażki nie wypowiem ich znaczenia więcej...

Powrót nieoczekiwany zwykle bezimiennego czeka nie czeka miłość, znajoma gwiazda, smak wytrawnego wina ale drzwi otworzą się same to one są tym znajomym światem bezimienny łatwowierny wystawiony zniesławiony czuje tak samo...

ślady tak łatwo rozpoznać Twoje zostawiają szczególny znak niechcianej miłości

i powróciły pytania te same te niehciane o czasie tym wymazanym z pamięci a potem przyszło milczenie rozgoryczenie nienasycenie i próba sił bezczas znowu wygrywa...