Klaudia Kaczor

Ścieżką biegnie dziewczyna Włosy rozwiewa jej wiatr Usta jej jak malina I widać że w koszu coś ma Jej suknia jest biała jak lilia Twarzyczka młodziutka tak Widać że cierpi bo płacze Miłości jest jej brak Dobiegła do lasu dziewczyna Z kosza wyjęła nóż Wbiła go w serce niewinne A suknia spłynęła krwią W miasteczku małym nad rzeką Gdzieś jest jej grób Przychodzi tam nieszczęśnik młody By odwiedzić kochankę swą

Nie mów żegnaj, bo nie wiesz, co niesie Los ci jutrzejszy chłopcze mój miły Nie znasz celu Gdzie drogi nasze zmierzają Nie zgadniesz czy dziś właśnie wybiły Godziny rozstania Choć ciałem daleko będziesz i myślą wnioskujesz kres wędrówki wspólnej W oddali ciała i duszy wywarzysz Kim dla siebie byliśmy I kim jesteśmy Może zrozumiesz, gdzie tkwił błąd Co sprawiło, że dusze nasze choć bliskie Choć ciała spragnione i serce gorące Straciły zapał Może to tylko chwili chłód Czasowy zamęt sprawił Ze z banalnych przyczyn Ty i ja rozstaliśmy się Może trzeba podjąć trud Naprawić starą sieć Z potem na czołach utkaną Z miłością splataną Z wiarą rzucana na morze