christina

cieniste podwórka sceneria niezliczonych dramatów wbijają kamyki w kolana podrapane łokcie zarastają bliznami stłuczonych szyb stare drzewo rozwidla się ku górze omijając wyłamany konar wczorajsze niebo lawowane akwarelą plami kartkę wyrwaną z zeszytu zaśniedziałe klucze nie pasują do nowych zamków tam i tu wysokie obcasy nierównym rytmem odmierzają drogę wielokrotnych powrotów stawiają stemple świadectwa werblem wystukując kolejne etapy łamią szyk na nierównościach rzędów kawiarnianych krzeseł sok pomarańczowy z wódką papieros i rozmowy do pierwszej krwi ospałe gołębie dziobią asfalt o świcie ruszają pierwsze autobusy dowożąc następny dzień nigdy nie będzie dalej jak do zamkniętych drzwi

Plaża I falami na brzeg i powrotem pulsują tłumione pragnienia meduzy wplecione w wodorosty rytmiczną powtarzalnością wyrzucane zabierane jesteśmy drobnoustrojami przenikamy się horyzontalnie w wodzie naczyniowo połączeni zmiennym paradoksem myśli rozpadamy się w piach przesypujemy krzemowymi drobinami rozpływamy wśród innych i scalamy od nowa nasze istnienie jest wielokrotne wybierz swoje zaczekam Plaża II wnikam w rozgrzany piasek wklęsłym śladem wyznaczając terytorium zjednoczenia ulegam pokornie wpół jawie możesz mnie zacząć zasypywać jak kiedyś gdy zapomniałeś o mnie szumem fal znów śnię ten idiotyczny sen w którym naga muszę przejść przez tłum bo od nadmiaru uczuć spłonęła na mnie sukienka Plaża inspektorów zza wydm schodzą na plażę dla nudystów panowie w ciemnych garniturach z czarnymi teczkami w ręku jak na komendę otwierają kolorowe parasole i układają się na piasku twarzami ku słońcu cyferblaty wodoszczelnych zegarków wskazują godzinę jedenastą przerwa

No fakt, nie zwróciłam uwagi. Ale gdyby nie tytuł, czytałabym jako wiersz o macierzyństwie, tymbardziej, że wydaje mi się, że już poruszałaś ten temat :)

Macierzyństwo rozwinęło w tobie niezwykłą wrażliwość. Bardzo ciekawe wiersze piszesz:)

Podoba mi się, jest w nim nastrój, jeden z lepszych twoich wierszy. Jak widzisz, przybyłam tu za tobą. :)))

Dziękuję:) A co to są fajerwerki poetyckie?

WETO! Takich przeróbek proszę nie robić. Można polemizować z autorem, napisać, co się nie podoba, ale nie można mu przerabiać wiersza na swoje kopyto. Mnie też czasem skusiło i zawsze replika była ostra.

domy patrzą na przechodniów witrynami pstrą farbą graffiti wzdłuż drzew o zakurzonych pniach chodnikami przebiegają czarne koty kulawe psy zielony skwer jak tropikalna wyspa wytyczona nierównym krawężnikiem unosi zardzewiałe huśtawki wygrywające smętnego bluesa gołębie przy ławce i staruszka w chustce wypatrują przez rozgrzane powietrze autobusu linii sto pięć dynamiczne solo na trąbce zawieszone w powietrzu jak dym na sukienkach dziewczyn kwitną kwiaty na balkonach purpurowe pelargonie firanki tańczą w rytm a bawełna, o Panie bawełna bujnie rośnie, o Panie, tak bujnie

Rozumiem intencje , ale z tym poprawianiem jest tak, że każdy piszący, cudzy wiersz przerobiłby na swoje kopyto. Warto się trzymać zasady, że wskazuje się tylko takie miejsca, które wymagają naprawy ze względu na błędy, a nie dla własnej maniery stylistycznej. W całości się nie podoba - trudno :(

(Złodzieju, strzeż się, usłyszałeś dzwon Znajdziesz nie złoto, lecz marny los) eskapizm w fiolkach z pastylkami od wszelkich stereotypów do bólu głowy od pokusy zamknięcia oczu na to co wokół w biblijną świętość która nie jest bohaterstwem potrzeba zmiany przestrzeni lub zdolności przemiany by alchemiczną sztuczką wytopić złoto z poczucia winy coś w stylu różowych okularów oddzielających świat warstwą szkła zwykłe młócenie powietrza sloganami dziecięca zabawa w komórki do wynajęcia innym się udało nam nie zarasta mchem kupiony uśmiech brak czułości zamienił nas w ciche posągi ze stali

No dobrze, smacznie, ale to tylko taka zabawa.

No dobrze, smacznie, ale to tylko taka zabawa.

Zastanawiam się, czy szanowni komentatorzy zadaliby sobie trud zinterpretowania tego wiersza. Bo mam niejakie wrażenie, że przelecieli po łebku. Dzięki :)

dałeś mi sukienkę błękitną przypiąłeś parę skrzydeł domalowałeś złote tło na drewnianej desce napisałeś pomost między światem ziemskim a światem niebieskim czerwień nagłym przypływem ożywia zaśniedziałe sprężyny zwyczajnych ludzkich marzeń przez sterty spękanych kamieni przebija się strumień chłodnej wody odbite promienie światła rzucają cień moje przeznaczenie dotarło celu sypią się gwoździe rygle gongi do czarnej dziury ulatnia się smolisty zapach terpentyny budzę się w gęstwinie zielonych traw przecieram zaspane oczy mam na sobie błękitną sukienkę