Tomasz11

Dokończone. Tylko tyle, niestety. Pozdrawiam.

,,niezbadane i wyprowadzające są tajemnice ludzkich myśleń, może dlatego ten mój zawrót głowy " Mnie też ciągle kręci się w głowie. Tajemnicce ludzkich myśleń napewno są WYPROWADZAJĄCE. Pozdr.

,,refleksyjnie, mnie wciagnęło, ostatnio tak mam, twoja refleksja mnie usopakaja, a spokój to swięta rzecz" :) Zawsze tak mam. Dzięki !

Dokończe, ale nie bedzie fajerwerków, bo to tylko taka impresja zatrzymana i trochę refleksji. Mało, no wiem :) Dzięki za poczytanie !

:))) "Właściwie to nie wiem, czy dom ten spotkałem gdzieś na trasie, czy powstał on w mojej wyobraźni ,, ładnie to wychwyciłaś. Achhhh... dzięki !

Zawsze chciałem mieć dom w ciepłym, soczystym miejscu. Najlepiej nisko, u zbiegu opadających łagodnie, pachnących trawami wzniesień. Wymarzyłem go podczas wędrówek po małej ojczyźnie, przemykając samochodem pomiędzy rozłożystymi wzgórzami, które nie zasłaniają jednak horyzontu i czuć się tam można jakby na czubku świata; jakby ta wyżyna była najwyższym wybrzuszeniem kuli ziemskiej. Drogi jak wstążki, wiją się pomiędzy wypiętymi do słońca brzuchami; a niżej, powietrze gęściejsze jest niż nad wzgórzami, stawiające opór, przeciągające czas wędrówki i dające możliwość nasycenia się widokiem; twarzą na bocznej szybie, twarzą na przedniej, w szerokim kącie widzenia. Chłodne poranki w takiej trasie są jak uderzenia jakiejś pierwotnej, czystej świadomości, którą ogarniamy całą geologiczną skalę czasu, kurcząc do rozmiarów nieistnienia nasze trzydzieści, sześćdziesiąt, osiemdziesiąt lat życia. Cudownie znikamy. Nad tym wszystkim, a raczej pomiędzy tym, lub w tym, snuje się pocięta na drobniejsze fragmenty, dopasowana idealnie do górzystych krągłości, płaska blacha mgły, o stalowo – mlecznym odcieniu i o strukturze tak delikatnej jak sen tuż po zamknięciu oczu, gdy nie jesteśmy pewni, czy to co nam się jawi, jest jeszcze świadomą myślą czy już senną marą. Właściwie to nie wiem, czy dom ten spotkałem gdzieś na trasie, czy powstał on w mojej wyobraźni. Tkwił pomiędzy wzgórzami odkąd pamiętam. Niski, parterowy, trochę jakby zbyt płaski i wyraźnie składający się z dwóch części. Pierwszej: mieszkalnej, i drugiej: ogromnego tarasu, prawie tych samych rozmiarów co pierwsza; drewnianego, z lekko ukośnym dachem, okrągłymi poręczami w koło, rozeschniętą podłogą, długim drewnianym stołem i prostymi ławkami stojącymi obok. Taras prostokątny. Dusza domu. Część łącząca kwadrat ludzkiego terytorium z bezmiarem powietrza, światła i materii. Ekoton. Miejsce gdzie budzi się spokojna ciekawość tego co krok dalej, a ludzki niepokój uchodzi daleko w noc. Jeden z jego rogów celuje dokładnie tam, gdzie dwa niewielkie wzgórza łączą się swoimi podstawami, tworząc gardziel która biegnie w górę i znika gdzieś w ciemności. Podczas parnych, letnich wieczorów spływa nią chłód, uwalniając od ciężaru zwarzonego, gorącego powietrza. Właśnie w tym rogu stoi mój pleciony fotel i mały, okrągły stolik na którym mieści się tylko nocna lampa i ewentualnie, gdy czuję się dobrze, dzbanek mocnego, białego wina. Gdy przychodzą letnie wieczory, pogrążony w marzeniach, delektuję się spokojem swojego domu, ciszą i odległym światem. Kiedy ja w zadumie opróżniam kieliszek, w małym salonie przy zapalonych świecach Marta gra Chopina. Fantazja cis – moll. Ciche, delikatne dźwięki wypadają wraz z bladoczerwonym światłem świec przez otwarte okno. Niezachwiana harmonia. Akordy powyginane w fantazyjne figury tworzą ledwie wyczuwalny dysonans z odgłosami zawieszonymi w chłodnym już wieczornym powietrzu. Muzyka… jeden z najcudowniejszych przejawów człowieczeństwa. Jak zawsze, kiedy jestem zmęczony i słucham muzyki, moje myśli samowolnie szukają ścieżek przeszłości. Wspomnienia wyłaniają się z dźwięków, blasku lampy, z pucharu wina – długie, łagodne korowody wspomnień; nastaje jedna z najbardziej błazeńskich godzin, kiedy to odpoczywam i nic nie robię, a wyobraźnia, pamięć, tęsknota oraz setki delikatnych, czynnych nerwów pracują, gorączkują się i tworzą. Oczywistości stają się zagadkowe i niewytłumaczalne. To, co przeczytane, staje się przeżyciem, to, co przeżyte, spełnionym marzeniem, a rzeczy osiągnięte – pragnieniem. Komu nie jest dane z jednostronną namiętnością gnać ślepo przez życie, niech zawczasu ćwiczy się w sztuce wspominania. Moc przeżywania i moc wspominania są od siebie zależne. Rozkoszować się – to wycisnąć z owocu do ostatka jego słodycz. Wspomnienia zaś to sztuka zatrzymywania i nadawania tej rozkoszy czystszej formy. Spoglądanie wstecz w taki sposób daje możliwość delektowania się na powrót rozkoszami minionych dni, każdy z nich podnosić do rangi symbolu szczęścia ; uczy nas rozkoszować się wciąż na nowo. Tak wiele witalności, ciepła i blasku można wtłoczyć w jedną godzinę wspomnień…. Muzyka ucichła, świece w salonie pogasły. Marta wychodzi na taras, zagląda do dzbanka z winem i śmieje się: - Nie idziesz spać ? - Nie, poczytam jeszcze Hessego. Wychodzi, ale ja nie czytam. Siedzę i czuję jak prześlizgują się minuty. Przeglądam w marzeniach setki wspomnień, które nawiedziły mnie w tej godzinie. Tyle dni, tyle wieczorów, tyle godzin i tyle nocy – a wszystko razem wzięte nie stanowi nawet jednej dziesiątej mojego życia. Gdzie podziały się tysiące dni, tysiące wieczorów, miliony chwil, z których nic już nie pamiętam, które nigdy się nie obudzą. Przeszły, minęły, nieodwracalnie odeszły w dal. A ten wieczór? Gdzie się podzieje? Czy kiedykolwiek coś go znowu wskrzesi? Nie sądzę, myślę, że jutro, pojutrze będzie należał do przeszłości, umrze i nigdy nie wróci. I gdybym dziś nie pracował, nie zadał sobie trudu i nie posunął się o krok dalej, to cały ten dzień zapadłby się jutro, pojutrze w bezdenną otchłań, dołączyłby do tych wielu pogrzebanych dni, z których nic już nie pamiętam….. …wiatr tak nagle uderzył w otwarte okna, a nad wzgórzami chmury przepłynęły przez noc tak szybko i pożądliwie, że nie mogę już dłużej usiedzieć w miejscu. Burza woła mnie od horyzontu swym karmazynowym roztworem światła i wody. Biorę po cichu palto, kapelusz i laskę. Wychodzę z domu.

Sunęli powoli i uroczyście. Nierówne rzędy postaci. W długich jesiennych paltach; z powiązanymi szalikami przy gardłach: czerwonymi w kratę, jednostajnie szarymi, czarnymi; w kapeluszach, które ponakładali pierwszy raz w życiu lub może drugi raz albo trzeci i które nie zachowały jeszcze śladów ich rąk ani kształtów ich głów. Kroczyli wpatrzeni w ziemię; w lśniące kamienne głowy; w pościnane obcasy idących przodem i wywijane przez wiatr rozcięcia płaszczy. W podmuchach wiatru. W chłodnej poświacie czerwonego słońca; prowadzeni posępnym dudnieniem miedzianej trąby – kroczyli za trumną uroczyście i wolno, niosąc na twarzach wyraz fałszywego zadumania i fałszywego smutku. Jakże łatwo można było zauważyć, że są naprawdę zadumani i smutni. Ulica biegła w dół. U jej wylotu niebo opadało nisko trąc niebiesko – szarym brzuchem o pęczniejące po drugiej stronie pagórki. Stali przypatrując się płynącej fali głów, w środku niej, od czasu do czasu, błyskały niesione wiatrem, czerwone liście klonów; opadały to znów zawijały do góry podrywane wiatrem i znikały gdzieś w brunatnym rowie. Nie myślał, że coś powie, a jednak zapytała. - Znałeś Go ? - Nie. - Widzisz, za chwilę wejdą na cmentarz i ta godzina nabożeństwa będzie Jego wiecznością, w którą oni wszyscy wierzą; z której obedrą Go jak tylko wyjdą poza cmentarne mury. - Jak to ? - Ich pamięć jest zbyt krucha aby zapewnić mu nieśmiertelność. Nie wytrzyma napierającego w nich strachu przed pozostaniem w miejscu, nie ustaną myśli, pojawią się nowe troski, pomysły i czyny, utwierdzające ich w przekonaniu o własnej nieśmiertelności. Tą nieśmiertelność zapewnić im mają najbliżsi; pamiętając, gdy oni ostatni raz schodzić będą tą ulicą w dół. Dlatego też, za cmentarnym murem, zabiorą się za rozdzieranie i wyrywanie sobie, tej iluś tam miliardowej życiowej niszy, aby jak najwięcej zagarnąć dla siebie i jak najszczelniej wypełnić ją sobą. Nie pozostanie po Nim puste miejsce które by sprawiło, że będą pamiętać. Na ziemi nie ma pustych miejsc.

Bardzo dziękuję wszystkim za miłe komentarze ! A przecinek już poprawiam. Pozdr.

,,…lecz jeśli zapomnieć i uwierzyć zdołasz na przekór bólom i rozterkom duszy pamiętaj miła że ja - ja blużnierca w boga uwierzę a wtedy strzeż się miła mego serca a wtedy mego serca strzeż się miła " goddam W końcu udaję się do okolicznych małych miasteczek. Wychodzę na otaczające je wzgórza, stoję na rogach rynków, przesiaduję w małych knajpach przy oknach. Myśli znajdują przedmioty rozważań, oczy dyskretnie widzą wszystko, a świat jest jednym wielkim pokojem. Jestem sobą. Chce być sobą dla samego siebie. Tak jest i tym razem. Siedzę w małej knajpie przy dużym , prostokątnym oknie. Ma niski, drewniany parapet który spełnia rolę czwartego krzesła przy stoliku. Trzymam na nim nogi. Przez duże okno, widzę rynek i fragmenty małych, krzyżujących się, zielonych uliczek; na jednej z nich zobaczyłem także jego. Chłopak ten nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat, blond czuprynę i długi jasny płaszcz; za duży, zwisający fałdami na szczupłej sylwetce. Wszedł do miasta od wschodniej strony; lśniącym od deszczu brukiem; ulicą biegnącą w dół wschodniego wzgórza, pomiędzy luźno rozrzuconymi domami i młodymi pędami wykarczowanych klonów. Ulica otwierała się szeroko na mały, często – z racji sąsiadującej rzeki - zamglony rynek. To miasto dawno straciło tożsamość. Zabrakło w nim już tych ludzi, dzięki którym – wracając z małego, prowincjonalnego miasteczka – pytasz; a byłeś w tym czy innym miejscu? - ludzie tam nadal w niedziele chodzą do kościoła, w powietrzu unosi się zapach impregnatu do drewna i czuć w nim te wszystkie kościelne modły, które nie mogą ulecieć do nieba na lamentujących, niedzielnych pieśniach. Drewniane domy, pachnące smołą, zostały zastąpione przez bogate, stylowe wille; świeże i nowe, a posadzone przy południowych ścianach winobluszcze sięgały zaledwie do jednej czwartej ich wysokości. Chłopak skierował swoje kroki do lokalu przy ul. Wylocie. Przechodząc przez drewniany taras, spojrzał na wplątane w kratkę altanki, zmoknięte liście winogron; pchnął ciężkie, obrotowe drzwi i wszedł do środka. Było jeszcze pustawo. Mała i ciasna przestrzeń zarzucona ogromną ilością drobnych przedmiotów: zegarów, obrazków, kolorowych butelek, starych radioodbiorników, oprawionych w ramki barwnych motyli. W szarawych półcieniach wnętrza radio charczało melodię Toma Waitsa: „waltzing Matylda”. Usiadł na wysokim barowym krześle. - Moja Matyldo – szepnął. – Dobrze, że już jestem. Po chwili zjawił się mały, pucułowaty gość. Barman. Jego mocny, szeroki uśmiech sprawił mu przyjemność; uniósł się lekko na krześle, oparł łokciami o ladę i położył na niej tułowiem. Przylegając policzkiem do blatu patrzył dziecinnym wzrokiem w kierunku barmana. Ten podszedł do niego z szerokim uśmiechem – jednocześnie, jakby ze zdenerwowania, gniotąc w lewej ręce wilgotną ścierkę. - Cześć – przywitał się podając mu dłoń. – Wróciłeś na dobre ? - Przez słowa przebijała nieśmiałość, lekkie zażenowanie niespodziewanym spotkaniem. - Słuchaj Staszek – chłopak postanowił przejść od razu do rzeczy – widziałeś Arletę ? Przychodzi tutaj ? Pytała o mnie ? - Nie ma Arlety – odparł. Jego okrągła twarz stężała w grymasie zniechęcenia. – Wyjechała z miasta i nikt jej już nie widział – ciągnął. - Wyjechała ? Gdzie? – prawa ręka na ladzie zadrżała mu nerwowo - powiedz mi, ty przecież wiesz – mówił cicho i smutno. - Muszę jej wytłumaczyć. Zniknąłem tak nagle. Przecież ona mogła różne rzeczy pomyśleć. Barman spojrzał na niego stanowczo i łagodnie. - Przecież ty nie zniknąłeś. Ciebie zabrali. Dla twojego dobra i dla jej. Rozumiesz ? Nie dawałeś jej spokoju, skamlałeś – mówił powoli patrząc mu w oczy. – Rozumiesz ? Twarz chłopaka nabrała wyrazu złości i zniecierpliwienia. Wydął policzki, zacisnął mocno usta, wypuścił powietrze, zamknął oczy i trwał tak przez chwilę ze spuszczoną głową. Potem całkiem spokojnie i przytomnym wzrokiem ogarnął zastawione butelkami barowe pułki, uśmiechnął się lekko i popatrzył z politowaniem na barmana. - To ty nie rozumiesz - zaczął, a jego głos wcale nie był podniecony i słyszałem go wyraźnie.– Może za miliardy lat; mówił; może ewolucja pobiegnie w kierunku gdzie wyeliminowany zostanie instynkt agresji. Bo to on, przekierunkowany tylko, jest źródłem miłości która zamienia się w pogardę i nienawiść gdy nie spełniają się oczekiwania. U jej podstawy leży najpotężniejszy z instynktów. Jestem przykładem przebudowy całego wachlarza ludzkich instynktów. Jestem miłością czystą i bezwarunkową. Był już taki człowiek i długo trzeba będzie czekać na następnego. – Tak mówił. Ale barman, już po dwóch zdaniach patrzył obojętnie na drzwi i kiwał monotonnie głową. Zapewne myślał, że oto zbliża się godzina kiedy ludzie kończą pracę i za chwile będzie miał pełne ręce roboty. Nie zauważyłem jak zeskoczył z krzesła. Cztery kroki i był przy drzwiach. Pchnął je mocno. Przysiągłbym, że przez uchylone drzwi zajrzała do środka przybrana w fantazyjne ornamenty niewielka kamienica. Takie to było miasto. W jesienną, deszczową pogodę robiło się jeszcze mniejsze, jakby nasiąknięte wilgocią powietrze napierało na niego z całych sił próbując ponaginać fasady domów i rynkowych kamienic do środka, zapędzało ludzi do barów i małych knajpek. - Jeszcze godzina i zrobi się ciasno – westchnął obojętnie barman, zarzucił wilgotną ścierkę na ramię, odwrócił się i zniknął na zapleczu. Siedzę przy oknie. Widzę jak chłopak zeskoczył zgrabnie z altanki, wyciągnął szyję i zanurzył głowę w lepkim, wilgotnym powietrzu. Widzę jak oddalając się, tłumaczy coś niewidzialnej obok niego osobie. Jak gestykuluje miękko i z gracją rękami w za dużym jasnym płaszczu… Zapragnąłem nagle pójść nad rzekę, ale zerwał się wiatr i rozpadało się na dobre. Posiedzę tu jeszcze. Zamówię kawę. Nie kupię już nowej paczki papierosów. Przeczekam.

Było ciepłe i suche popołudnie. Zachodnie słońce, chowając się za ogromną bryłę zamku, połową swych promieni oświetlało mały sad u podnóża katedry. Stary, zaniedbany, z drzewami o gałęziach powykręcanych drzewiastymi chorobami, tkwił pośrodku miasta niczym zmęczone serce. Co jakiś czas zjawiał się tu ktoś i mając za plecami katedrę, patrzył w dół na rzekę, ludzi na bulwarze i drzewa pod swoimi nogami. To było dobre miejsce na rozmowy. Knulp i jego przyjaciel właśnie tutaj dospacerowali. Usiedli na katedralnym murku i patrzyli na roje muszek, które wirując wśród starych gałęzi, sprawiały wrażenie jakby zgubiły orientacje i nie wiedziały w którym kierunku się udać. - Anka nie przyjechała – bardziej stwierdził niż zapytał Knulp. - Nie. To jednak jest zbyt daleko. Przyjechała Baśka. - Przynajmniej nie jesteście sami w domu. - Tak. Najgorsze są wieczory. Wtedy dobrze jest pogadać z Baśką o czymkolwiek. Poza tym jej obecność bardzo pomaga ojcu. Nie ma rady Knulp – głos przyjaciela zrobił się nagle o ton smutniejszy – ja byłem na to przygotowany, ona chorowała od lat, ale… - Nie wiem czy można być na to przygotowanym – wtrącił Knulp. - …było już kilka takich kryzysów i wychodziła z nich. Teraz też miałem nadzieję, że jeszcze będzie dobrze, ale w szpitalu, gdy zobaczyłem twarze lekarzy, zrozumiałem. - Ja też myślałem, że jeszcze będzie dobrze – skłamał Knulp – wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, jakie to powszechne. Właściwie, każdy kogo teraz bliżej poznaje mówi mi, że ktoś z jego rodziny, albo z rodziny jego znajomych, u mnie nikt…no wiesz…, tak trudno mi sobie wyobrazić co czuje człowiek z takim wyrokiem. Zamilkli. Knulp patrzył na rzekę. Jaka piękna – pomyślał. Pozostało niewiele dni do końca lata. Dni w których patrzy się prosto w słońce i jak najdłużej nie zamyka piekących oczu. Kiedy leżąc w trawie rozmyśla się o przeszłości, wciąż na nowo przeżywając chwile które zaparły oddech w piersi. Latem życie tętni i wypełnia szczelnie każdy fragment przestrzeni, aż po błękitne niebo. W tym roku wszystko było jak zawsze i wszystko dobrze zapamiętał. Żal mu było tylko maja, kiedy to odczuwał ogromną rozkosz rozpoznając w powietrzu zapach nadchodzących letnich wieczorów. Zimą bezskutecznie próbował odtworzyć ten zapach w swoim mózgu. - Nic nie mówisz – przerwał milczenie przyjaciel – zmartwiłeś się ? Niepotrzebnie, jakoś sobie radzę. Chodźmy. Śmierć to nie jest przyjemny temat – powiedział patrząc na zamyślonego Knulpa. - Chodźmy – przytaknął Knulp. – Widzisz, ja wcześniej nie zdawałem sobie sprawy jakie to powszechne…

- Dzień dobry doktorze – ukłonił się błazeńsko Knulp, gdy zrównał się z idącym po drugiej stronie ulicy mężczyzną. Wcześniej już zwrócił uwagę na małą, przygarbiona postać w słomianym kapeluszu, poznał ją; chciał nawet raptownie skręcić, aby uniknąć spotkania, ale ich oczy się spotkały, więc nic nie dało się zrobić. - Dzień dobry. Witam, witam – odpowiedział doktor, swoją starą manierą, ale bez charakterystycznego, szczerego uśmiechu. Dopiero teraz Knulp zauważył zmiany: zmęczoną twarz, chudą i pomarszczoną, z pod kapelusza nie wystawały już jak dawniej, spięte fantazyjną spinką, mlecznobiałe włosy. Tylko oczy doktora pozostały te same; błyszczące i jasne, wychwytujące każdy szczegół w swoim otoczeniu. - Ty jak zwykle się włóczysz – zagadnął doktor. - Byłem na wzgórzach – odparł Knulp – zakwitły róże i nie mogłem odmówić sobie spaceru. Teraz mam zamiar zatrzymać się w tej małej knajpce na skraju rynku. Zapraszam. - Może innym razem…zaniedbałeś się – powiedział doktor, patrząc na poszarpane rękawy Knulpa. - A… nie – uśmiechnął się – to róże. Nie chciały żebym pozbawiał ich swojego towarzystwa. Oczy doktora roześmiały się na chwilę. - Na długo przyjechałeś ? – zapytał Knulp. - Na zawsze. Nie spytał dlaczego, dowie się za kilka dni. - W takim razie, będziemy mieli jeszcze czas, żeby pogadać przy szklaneczce piwa – powiedział szybko, widząc zniecierpliwienie na twarzy przyjaciela. - Na pewno. Za kilka dni. Do zobaczenia. – Ostanie słowa doktor powiedział już odchodząc. Patrzył przez chwile za oddalającą się postacią. Postanowił nie zastanawiać się, co takiego wydarzyło się w jego życiu, że ten wrócił w rodzinne strony. To mogło być tysiące powodów, jedno lub tysiące nieszczęść. Nie ważne. Istotne były jego oczy i to, co zawsze w nich widział. To, co być może nie pozwoliło doktorowi połknąć truciznę, a jemu każe czasem wstawać przed świtem i gnać w kierunku, gdzie za chwilę zacznie się dzień. Po raz pierwszy zobaczył to na lekcji biologii, patrząc przez mikroskop na szalejącą w zamkniętej komórce cytoplazmę. Albo tego dnia, gdy wracając z codziennej wędrówki zobaczył na skraju lasu rój motyli które obsiadły rozkładające się szczątki lisa i uzupełniały azot w swoich organizmach - na przekór ewolucji która skazała ich na wieczną koegzystencje z kwiatami. Jeden raz także to usłyszał, w domu swoich dziadków, w ostatnim westchnieniu umierającej. Otrząsnął się z zadumy i popatrzył na rynek. Miękkie popołudniowe światło otulało drobne kamieniczki. Zaczynała się najlepsza pora dla obwieszonych czarnymi pudełkami gości. Wyłaniali się teraz z bocznych uliczek i przystawali na ich skraju, patrzyli na dachy i na oświetlone fragmenty murów. Ruszył powoli w kierunku knajpy…nagle odwrócił się i spojrzał na wzgórza. - Bywajcie ! – krzyknął w myśli. – Za rok znów się tu zjawię, by spojrzeć w tysiące pachnących, kipiących życiem oczu.

Podobało się! Inwersje są dobre ale z wyczuciem. Myślę, że autor nie będzie miał z tym kłopotów :). Chętnie będę czytał Twoje teksty.

Więc kim jesteś ? Pokaż mi !Tylko prowokatorem ? To bardzo mało !

Moje ego? To jakie musi byc Twoje, jaśli zamieszczasz nie swój tekst, i każesz innym go oceniać jako Twój. Litości ! Być moż masz dużo racji, jeśli chodzi o forumowiczów, ale Ty nie jesteś Rimbaud' em i nigdy nie będziesz, choćbyś niewiem ile się go naczytała. Daj swój tekst, tylko Twój i pozwól go ocenić. Bez jego inspiracji:) Pozdrawiam.

Widzę niezły potencjał do pisania ! Naprawdę dobra wyobrażnia autora ! Ale ... Te ciągłe inwersje zaburzają rytmikę zdań. LIterówki przeszkadzają w czytaniu. Jeśli poprawisz technikę pisania, to Twoje teksty będą naprawdę interesujące.

www.poema.art.pl/site/itm_72355.html Jedynasty fragment. To jest poprostu niesmaczne !

To jest poprostu niesmaczne.

www.poema.art.pl/site/itm_72355.html Jedynasty fragment :)

Trochę więcej wyobrażni życzę ! A pisarze tną , tną niemiłosiernie. Pisarze oczywiście !

Dominiko Iks; dziękuję za pozytywne wrażenia. Krzakiem można się poczuć w Górach Pieprzowych, polecam, zapraszam ! Andzejewskiego przeczytam, bo zabrzmiało ciekawie ! obrazy, panie kolego, to się maluje i wiesza na ścianie, a nie pisze i publikuje na forum :D A to ciekawe, naprawdę ;0

Dziękuje za komentarze. To ma być tylko obraz, może dlatego trochę nudno :)

Rozgrzana słońcem, lessowa wyżyna, porośnięta jest rozrzuconymi kępami drzew, wciśniętymi w liczne rozpadliny, wąwozy i jary. To pamiątki po dawnej, bogatej, ojcowskiej puszczy, która zapewne kiedyś wydawała się być wieczną, i dla niejednego człowieka była nieprzebytym światem, domem i grobem. Tak być może było. Teraz na jej miejscu rozciągają się pola – brzuchate olbrzymy, rozłożone nad małymi rzeczkami, o brązowej, chropowatej skórze, która po ulewnym deszczu paruje ciężko, roznosząc w powietrzu zapachy minerałów i próchnicy. Krańce tych pól opadają stromymi zboczami ku rzekom, a całe ich bogactwo form życia pulsuje, szumi, brzęczy, to znowu zastyga bez ruchu w południowym skwarze, zdając się czekać na te letnie okresy, kiedy rzeka wylewa się pod ich stopy błyszczącymi w słońcu jeziorkami, aby mogły przeglądać się w nich i prowadzić chaotyczne rozmowy z szumiącą nieśmiało na dole wodą. Aby jednak zostać tego świadkiem, należy poznać pewną tajemnicę; tajemnicę bytujących tutaj zwierząt, lub co najmniej zapędzających się tu podczas swoich wojennych wypraw dzieci. Należy znać ścieżki które do nich prowadzą. Na górze, od strony pól, strome zbocza otoczone są gęstą plątaniną kolczastych tarnin i głogów. Stare krzewy tarnin mają gałęzie grube i długie kolce. Osadzone na nich drobne, soczystozielone listki, naprężone, niezmordowanie pracują dniem i nocą aby wyżywić przerośnięte gałęzie. Zdają się być tym tak zajęte, że nie zwracają uwagi na to, co dzieje się w koło. Stoją sztywno na swych krótkich szypułkach, niezruszane wiatrem, a nieuważne ptaki harcując wśród gałęzi obtrącają je na ziemię. Pod koniec lata uzbiera się ich gruby, brązowozielony dywan. Inaczej głogi. Te są mniejsze. Wiotkie, pojedyncze krzewy powplatane w gąszcz tarniny. Cudownie wyglądają jesienią. Co roku obsypują się nienaturalnie ogromną ilością czerwonych owoców. Ich gałęzie wyglądają jak grube wełniane szale, a z dalszej odległości, jak jaskrawoczerwone serpentyny porozwieszane na poplątanych gałęziach tarnin. W tej zielono - czerwonej mozaice niełatwo zauważyć jest miejsca w których zaczynają się ścieżki prowadzące na strome, tętniące życiem zbocza. Potem wszak trzeba się jeszcze przedrzeć przez kolczaste zasieki. Znam jedną z tych ścieżek; chodzę nią często, wieleset razy w ciągu lata, niekiedy także zimą. Gdy się już jest po drugiej stronie tarnin, ścieżka opada szybko, prawie pionowo w dół, prowadząc do bardziej płaskiego, rozgrzanego słońcem tarasu, porośniętego wysokimi ostnicami – ostre, żółtawosrebrne futro traw falujące na wietrze, pochylone ku niższym partiom stoku, jakby w tęsknocie za odrobiną wilgoci której jest tam znacznie więcej. Po lewej stronie tzn. od wschodu, trochę niżej, tam gdzie płaski taras urywa się wypukłym grzbietem, a trawa staje się mniejsza i bardziej zielona, już wczesnym latem można zobaczyć coś ładnego, mianowicie tysiące bardzo krótkich, małych i delikatnych, fioletowych gożdzików, które całymi gromadami opadają wzdłuż zbocza, niczym soczyste plamy, niczym delikatny, rześki powiew lub jakiś nalot. Po prawej stronie falują trawy. Rośnie tu także kilka gatunków róż, których nie uświadczysz nigdzie indziej. W południe, rozgrzane słońcem powietrze drży, róże pachną niczym magiczny, senny ogród, a pomiędzy nimi fruwają majestatyczne, kolorowe motyle – Vanessa cardąui, Heodes i osadniki - oraz niezgrabne wojsiłki, których ciężki, rozchwiany lot przywodzi mi na myśl te wszystkie smutne chwile dorastającego życia, kiedy to wymagania własnego bytu toczą zacięty spór z otaczającym światem o własną drogę naprzód. Po chwili zbocze znowu staje się strome, a ścieżka nie biegnie już prosto w dół, lecz skręcając najpierw w lewo, to znów w prawo, przybiera postać wijącego się strumienia, dzięki czemu, mimo dużej stromizny, można kroczyć po niej dosyć pewnie i w wolnym tempie. Mijam żylaste, pokrzywione i pogarbione karłowate grusze, z rozcapierzonymi koronami, poprzetykane krzewinkami stepowych wisienek, wszystko jak południowy, parujący gorącem, oliwny ogród. Ileż to razy obiecywałem sobie usiąść w tym miejscu z dobrym podręcznikiem do botaniki. Mijam rozwichrzone połacie dziurawców, chwiejących się na giętkich łodygach, i wijące się jak węże, wytrwałe powojniki, walczące o każdy centymetr życiodajnej gleby . Już po chwili, rozogniony, staję na najniższej krawędzi stoku. Pod nogami, ziemia obsypuje się drobnymi grudkami, a w dali rozpościera się widok jaskrawej w słońcu, płaskiej, poukładanej w kratownicę pól, rzecznej doliny. Zwykłem przystawać tutaj i opierając się o samotny, chłodny pień kruszyny, patrzeć na świat. Poniżej, rozlane rzeczne jeziorka mrugają reflektującym światłem, a wytrawni, wiejscy wędkarze stoją na swych dziwacznie długich nogach, zanurzając w płytkiej wodzie długie, drewniane wędki. Jestem tu tylko krzakiem, jestem nieśmiałym gościem przytłoczonym bogactwem świata i nieokiełznaną możliwością zmysłów.

W jesieni swojego życia Anzelm lubił przesiadywać pod starym, rozłożystym kasztanowcem, który rósł na środku jego podwórka. Postanowił, że właśnie w tym miejscu będzie wspominał swoją młodość, odnajdywał świadomość sprzed dwudziestu, trzydziestu lat, a nawet dalej , z czasów pierwszej nauki czy beztroskiego dzieciństwa. Po dobrym, pracowitym dniu, bardzo przyjemnie było wyruszyć na spotkanie z młodym niegdyś umysłem, przyglądać się emocjom wzbudzanym chłodną analizą danych, czerpanych z niepoliczonej ilości przeczytanych książek, fantazjom odkrywanym na dnie każdego litrowego dzbanka z winem. W dzień, Anzelm wykonywał te wszystkie prace, które przypisane są mieszkańcom małych wiosek, ukrytych wśród starych jak miliony lat, szarych i surowych gór. Jak większość mieszkańców wsi, dbał o swoje gospodarstwo: wbijał gwoździe, heblował deski, karmił stado królików a przede wszystkim rozmawiał ze swoją żoną Gerdą, która pojawiała się co jakiś czas na ganku i zaczynała rozmowę: o starych garnkach które koniecznie trzeba wymienić na nowe, o Adeli, niezwykle urodziwej córce sąsiada, lub o leniwym synu jej kuzyna Edafa, Stefanie. To wszystko wymagało skupienia myśli, oczywiście nie w takim stopniu jak w chwilach wędrówki starego umysłu w krainę dawnych, co chwilę rodzących się w nim prawd, ale Anzelm potrafił skupiać się tylko na jednej czynności. Dziś wieczorem siedząc pod drzewem, patrzył przed siebie na rozległe wzgórza porośnięte równymi rzędami zielonych winorośli. Miał ciągle w pamięci te jesienne, otulone ciężkimi i wilgotnymi mgłami dni, kiedy jako dziecko razem z całą rodziną i ludźmi z wioski, pracował przy sadzeniu tych krzewów. Wydają one teraz piękne i obfite plony. Te dni wydawały mu się magiczne. Magiczne, za sprawą odczuwanej wspólnoty z prostymi ludźmi, dla których jesienne nasadzenia krzewów były niemal uświęconą czynnością, jak misterium które pokazywało sens ludzkiego istnienia i niosło nadzieje na przyszłość. Były to także dni pełne rodzących się w jego głowie obrazów, wśród snutych przez starszych opowieści o losach ich przodków, którzy ujarzmiając tą ziemie, tworzyli własne miejsce w świecie i własne światy w tym miejscu. Och, jakie to wszystko wydawało mu się wtedy piękne ! Jakie idealne! Jak spokojna była jego dusza i jaki młody, ciekawy otaczających go cudów umysł! Domem były mu pola i usiane żółtymi jaskrami łąki, wśród których grały swą melodie życia niezliczone rzesze owadów, pająków i innych nie znanych mu jeszcze stworzeń. Wsłuchiwał się w tą melodie, a jego dusza była polnym kwiatem i chłodem, bijącym ze zroszonej porannymi mgłami ziemi. Stworzenia jakie tam spotykał, miały kształty dziwacznych i tajemniczych postaci, które zamieszkiwały odległe, baśniowe krainy. Anzelm odwiedzał je w swojej wyobraźni, wylegując się na pachnących, łaskoczących jego skórę trawach, a po drodze, dokonywał bohaterskich czynów i doznawał szlachetnych uczuć miłości. Jakiś czas potem, wszystkie te stworzenia oznaczył, nazwał i przyporządkował do należnych im rzędów, rodzin i rodzajów. Straciły one jednak wtedy swoje tajemnice, rozmyły się też bajeczne, odległe krainy, a Anzelm poszedł do szkoły aby ćwiczyć rozum i zdobywać wiedze. Dowiedział się tam, że ziemia jest okrągła i skąd się biorą pory roku. Jak powstały jego ukochane góry i wyżyny, że w morzach żyją stworzenia jeszcze bardziej dziwaczne od tych, które spotykał na swoich ukwieconych łąkach, a on sam związany jest z nimi tajemną i zachłanną siłą, która każe wszelkim istotom, na miliony sposobów, walczyć i zdobywać coraz to nowe przestrzenie, kształtować je, bądź dostosowywać się do nich…