[Capriccio]

Jak rozedrgana struna
Wdzięczna smyczkowi
Za życie
Przeistoczę ci świat
W capricco

Nie przerywaj koncertu
Czy słyszysz
jak bardzo staram się
Dorównać
Mstrzowi Stradivari

Pod twym dotykiem
wydam z siebie dźwięk
W eterze
Najsłodszy

Niech publiczność szaleje
znikniemy w tym szaleństwie
W fermacie forte
Ty i ja

[Zawał]

Gratuluję zgrabnego pomysłu. Kojarzy mi się z ekspresjonistą G.Bennem.
Najserdeczniej- Lena Len

[Przeprosiny]

ze wzruszeniem przeczytałam. Dziękuję za to wzruszenie. Lea Len

[Nieśmiałość]

dzięki stokrotne. Pięknie pozdrawiam-Lea Len

[Nieśmiałość]

czekanie
na ten jeden moment
przywołuje to
co już za nami

toniemy w kolejnej
szklance coli
lepkiej od porównań
oceniając to
co było

i iskrzy się przez chwilę
w twoich oczach
interpunkcja uczuć

chcę głośno krzyczeć
TAK
TAK
TAK


lecz milczę
wbrew sobie
wbrew tobie
wbrew nam

gasną latarnie
szarzeje nastrój
szklanki po coli puste

wstajesz
mówisz cześć
nie patrząc na mnie

a ja bezgłośnie
niewidocznie
wyznaję ci
miłość

i przeklinam siebie

[Piątek]

dziś piąty
dzień
tygodnia

Wenera
wydaje
wizy do Edenu

opłata
za
wizę

to
niedbałe
rozchylenie

tropikalnej
wilgotnej
wonności

przejście graniczne
pod
mechatym wzgórzem

do tunelu
wolny
wjazd

ryzyko
kataklizmu
niewykluczone

pożar
trzęsienie ziemi
potop

a jednak
przed
tunelem

długi
sznur
czekających

[samotność]

Otulając się
własnym oddechem
oddaje się w pokorze
zapomnieniu

Wpatrując się nieśmiało
W iskrę nadziei,
liczy, że los podaruje jej
jeszcze kilka chwil

Zapomniana i wsłuchana w zmierzch
bezradnie szuka w ignorancji czasu
porwanych wichrem
okruchów życia

Akordy niegdyś namiętnych uczuć
przenika chłód

Szara obcość własnej twarzy
zwalcza skutecznie
kolor

Obojętna gorycz rezygnacji
to nowy wymiar
nadający kształt
teraźniejszości

[gate]

W krnąbrnych przestrzeniach
liczby wyzbyte wymiaru
przykuwają pragnienia
ciszą własnego istnienia

płoną groźnie
w światłach natchnionych
dotykając boleśnie źrenic
w złowieszczym tańcu

żądając w okupie skupienia
zagłuszają rytm twego serca
otwierając wirtualne paszcze
pożerają twój mały intymny świat

[Erotyk]

gdy mnie twe oczy spętają
idę pewnie, śmiało i zuchwale.
Nadzieją schlebiasz i pociechą gładzisz
urodą rzeczy to błysk przelotny

uciszasz drżenie i mój ból,
w myślach swych wielkie nadzieje gotujesz,
na skrzydle swym nosisz w obłoki
odbiciem ładu który podejrzewam

jak wtedy kiedy mówiłeś, że umiem
omijać wszystko, nawet samo życie.
nasze okrzyki są różne.
płuca nauczą się oddychać spokojnie

zamiast fałszywych pocieszeń bezruchu
wyjdziemy poprzez oczy sieci w odwrotnych kierunkach
Już tyle lat minęło a w lustrze w które patrzysz
Jest uwięziona kobieta, która ceruje obłok pamięci.

[powiew]

Deszczową łzą
spłynę
po twej twarzy

ukryję się
w cichym szeleście
liści
pod twymi stopami

zaiskrzę sięi
na moment
tęczą
w kropli rosy
na pajęczynie
utkanej
przez pracowitego
mistrza
w niecnym celu

zaczerwienię się
cisem i głogiem
na twój widok

pojawię w ciszy
bezsennej nocy
na kartkach książek
którymi nadaremnie
przywołujesz sen

mgiełką pary
wynurzę się rano
z twego czajnika

herbatę osłodzę ci
niebieskim migdałem
nadając bytowi twemu
nieznośną lekkość

a wszystko to
po to tylko
byś razem ze mną

tu i teraz
nie odkładając
na jutro
ni na przyszły rok
ni na przyszłe życie

pobujał się w obłokach
 
 
 

[wzlot]

bo o to tylko chodzi
by w godzinie złej
pobujać się choć chwilę
w obłokach
 
wznieść się na moment
nad wszechrzecz przeokrutną
zapomnieć, zamknąć oczy
na istnienie w niej
 
niech zabrzmi choć przez chwilę
anielski chór
niech przedsmak wszechistnienia
wyzwoli z pęt
 
a wtedy wszystko to
co w głębi nas
w ukryciu tkwi
pofrunie skrzydłem ptasim
w przestworza
 

[I co z tą grawitacją?]

Przez pełnię tego
Co niewidoczne
Przedrzeć się
Na widoczną stronę

Wykrzesać lekkość
Z ciężaru brył
Kładzionych wciąż
Na ramiona

Jak to się robi proszę pana,
Pyta mała dziewczynka
czarnoksiężnika
Manewrującego różdżką magiczną

Ulecieć
Tak po prostu
Lekuchno
Bez wysiłku

I co z tą grawitacją?
A niech ją wszyscy diabli!
Pal ją licho!

[Bilans]

chmurzasto ciężko szaro
toczą się ociężale
słowa w poszukiwaniu
lekkości

co krok to kałuża brudnych spraw
chlapu chlap odciska piętno
na delikatnej bieli
uczuć

zbrukana ohydą chamstwa
myję co chwila ręce
licząc na
cud

gdzie ten słoneczny uśmiech
atrybut kobiecości
miękkość i aksamit
dłoni

zostały w walizce
zapomnianej na którymś tam z kolei
etapie
życia

głosy najbliższych
leczą telefonicznie
jak mogą
rany

cena za iluzje
jest słona
obojętność miast czułych
objęć

zniecierpliwienie w głosie
tego,
kto jeszcze tak
niedawno....

[Kim jesteś?]

Na dnie twych oczu
Wyleguje się leniwie
odpowiedź

Skąd ta pewność
że odkryję ci wkrótce
otchłanie tajemnic

W pogoni za ptasim gniazdem
Zgodzę sie z tobą
że rzeki leżą na wznak

W pierzastym puchu
Zachłyśniemy się nadzieją
Że tym razem
Jej nie zabraknie

Wyblakłe kontury
Wypełnimy świeżością
Ścieżek prowadzących
Do wiecznego uwikłania