Beata Foks

Szczęście – mój gościu proszony Wpadnij do mnie choć na chwilę Bym przypomnieć sobie mogła Twą dostojność, woń tak błogą Co cię płoszy nieustanie, Że tak znikasz niespodzianie Przecież to są tylko słowa Tak ulotne, nieszkodliwe Co powiadasz? To nie prawda? Dobre słowa – siostry twoje? Słowa wiary i nadziei Przyciągają cię w gościnę? Tym się karmisz i zachwycasz To dla ciebie uczta niebios Słyszeć jak z ust moich płynie Pieśń zadowolenia?

mój sen się zakończył pełen był rozkoszy myśli uskrzydlonych marzeń niespełnionych obudzona dzwonkiem moralności otulam się wspomnieniem ciepłem spojrzenia dreszczem nienasycenia dotykam jeszcze twego cienia dzień wstaje i słońce zaprasza do tańca do rytuałów codziennej świętości uśmiechy istot przecudownych proszą o iskrę porannej radości która jak rosa ożywia a sen choć minął tęczę pozostawił dzień nowy barwami przystroił melodię w powietrzu zatrzymał wspomnienia w wieczności utrwalił

piękne, wzruszające, pełne miłości do Boga

od przyczyny do przypadku analizę snujesz sam już nie wiesz czy w ogóle czy w szczególe czy to wielkie przeznaczenie czy też zwykłe przeoczenie zagubienie i splątanie taniec myśli szybki błogi do dzikości serce zrywa i w nieznane wiedzie szlaki w tajne mętne zakamarki niespełnionych pragnień życzeń odkryć czy też może schować czy ujawnić swe nadzieje czy sie przyznać czy zaufać to odwieczny jest dylemat burza błędnych niepewności szarpie ryczy i rozrywa aby odkryć to co nowe co nadzieją się nazywa to co z wiarą idzie w parze a z miłością jest w komplecie to przynosi dużo więcej i spełnienie niesie w darze dary nieba niepoznane złote ziarna rzuca w glebę w serca burzą przeorane te wyrosną dla wieczności pełne chwały odpocznienia sens się rodzi gdzieś w ukryciu na dnie bólu zasmucenia w końcu wyda okrzyk tryumfu i wytryśnie ku spełnieniu rozpromieni się w radości znajdzie miejsce ukojenia