plummie violet

patrzę z góry na ducha filiżanki tysiąc jeden porcelanowych kawałków paraliżuje bezmoc, beznadzieja i bezsens tańczą cisza dzwoni wiele lat docierała do mnie ta chwila klękam wieszak na kapelusze umiera ze śmiechu układam puzzle z drobin tak małych że znikają pod paznokciem kwiaty więdną siódmy samolot przelatuje nad głową moja skóra pogięta jest coraz bardziej omijają mnie mole i nowe pokolenia mrówek pod kolanami powstaje wgłębienie rozpętuję nikomu już nie potrzebną wojnę światów