Darkface

Co kto lubi ;)

Vae victis, pożrą nas lwy zgubienia i zgryzą wiarę na kupkę kości. Skrwawione imię zatraci brzmienie, wkłujemy w żyły próżne marności. Nie zgaśnie świeca podskórnych skomleń dopóki bawią w teatrze cieni nieszczęścia zbiegłe z cmentarza wspomnień, w nowym robronie trupia twarz Weny. Świtem Elizjum smutkiem zachodzi utopia błotem krztusi się, dławi brzask, miast nadziei, potwory rodzi. Serca praprzodków w grobowcach krwawią.

Drobna korekta kosmetyczna: Chciałbym, pragnę, muszę! Z natłoku słów duszę się i dławię własnymi snami. Umieram na krzyżu, konam przybity do drzazg, odchodzę tysiącem chwil. Zaślinione gwoździe pieczą i bok przebity fałszem płacze nadzieją nieczerwoną. Drewno łamie się pod zegarem i spadam w nieświadomość, by utonąć w szeptach niewiernych i zbuntowanych istot szarych. Podczas pełni lśni koniec kolejnego rozdziału i przechodzi metamorfozę świat. Inaczej wygląda w mych oczach. Jestem czarnym, włochatym pająkiem! Poluję na niewinne uśmiechy i plotę pajęczynę z grzechów. Pac! Zostałem zgnieciony. Oślepiło mnie, gdy zerknąłem na kartę zdrowia Przyszłości. Poszedł w ruch respirator. Znów jestem śniegiem i topię się, bo wciąż mam pazury, bo nie chcą otworzyć mi okna w ścianie. Rozpuszczam się gorzkością cukierniczki i galopuję po równinie bez trawy. Pożywiam się samym sobą, gdy tylko mogę, gubię się we własnym domu.

Czarne myśli To już koniec. - powiedziała cicho. - Odchodzę. Nie spojrzała na niego nawet przez chwilę. Z pochyloną głową i wzrokiem wbitym w ziemię, stała bez ruchu, pozwalając, by zefir bawił się jej złocistymi włosami, które spłynęły do przodu, ukrywając częściowo twarz. Dłonie splecione w uścisku, co chwilę gorączkowo się pocierały. Słońce z wolna chyliło się ku horyzontowi, a ciemnoczerwone promienie padały wprost na twarz szczupłego młodzieńca, stojącego tuż obok niej. Jego twarz zastygła w oszołomieniu. Wpatrywał się w dziewczynę przez pryzmat łez, które błyszczały w kącikach oczu. Lekko rozwarte usta drżały, jakby chciał coś wyrzec. Na przemian rozluźniał i zaciskał pięści. Nie mógł uwierzyć w te słowa, nie potrafił. Dotychczas było tak piękne, a teraz... teraz, w ciągu kilku sekund, stracił wszystko. -Ja tak nie potrafię. - Głos dziewczyny zaczął drżeć. - Nie mam już sił, nie mogę. Nigdy nie byłeś cały mój. Za każdym razem, gdy cię widziałam, gdy mówiłam do ciebie, słuchałam, czułam, jakbyś coś ukrywał, jakbyś nie chciał wszystkiego powiedzieć, jakbyś bał się mi zaufać. Gdy przymykałeś oczy, mając mnie w ramionach, czułam się nieswojo. Nie oczekuje, że zrozumiesz, ale nawet gdy byliśmy blisko, czułam, jakby cię nie było przy mnie. Nie mogłam tego znieść. Żegnaj. Złociste kosmyki przesunęły się na bok, ukazując perliste łzy, spływające po gładkiej cerze policzka. Docierały do krańca brody i skapywały na zieloną bluzkę, tworząc drobne, ciemnozielone plamki. Dziewczyna ostatni raz spojrzała na tego, który kiedyś był dla niej wszystkim, odwróciła się i pobiegła po gęstej trawie w stronę pobliskiej ścieżki, grzebiąc dawne dni nowymi krokami. -Nie odchodź - wyszeptał niewyraźnie chłopak. - Nie idź... nie zostawiaj mnie, proszę. - Wyciągnął rękę w kierunku oddalającej się postaci, wciąż szepcząc. Sylwetka dziewczyny była już tylko niewyraźną plamą, a on wciąż powtarzał te same słowa. Gdy tylko znikła, osunął się na kolana i zapłakał. Gorące łzy spadały na ziemię, a ciało młodzieńca zaczęły przeszywać spazmy. Ręce bezwiednie zsunęły się wzdłuż ciała, wypuszczając na wiatr całą radość i szczęście. "Nie odchodź" - mantra straconej miłości. „Ma róża straciła kolor, opadły czerwone płatki na ziemię, zdeptane przez czas zostały, wyblakły”. „Różo, różo! Gdzie jesteś? Gdzie skrywasz swe piękno i urok, różo! Będę cię szukał, mój kwiecie szczęścia.” W nabożnym milczeniu przemierzał długie korytarze spowite gęstym mrokiem. Blade światło z trudem wydzierało ciemności kolejne fragmenty zakurzonych czarnych, marmurowych płyt. Oświetlało ściany, które zdobiły barwne kobierce, i nagie ludzkie czaszki. Po chwili wszystko znów tonęło w morzu czerni. Ostrożnie nabierał powietrza do płuc, by po chwili je wypuścić. Robił to powoli i z namysłem, jakby bał się zbudzić czające się wokół tajemnice. Dźwięk stawianych kroków roznosił się echem i znikał w ciemnych czeluściach. W otulonych ciszą katakumbach, nawet tak delikatny dźwięk, wydawał się być przenikliwym jazgotem. Krople potu toczyły zacięte bitwy na zmarszczonym czole, a długie, czarne włosy falowały w powietrzu. Ściągnięta twarz nie wyrażała żadnych emocji. Skupiona, skamieniała. Ledwo widoczne źrenice świdrowały przestrzeń, wyszukując choćby najmniejszych oznak życia. Ściśnięte, bladoczerwone wargi tkwiły bez ruchu, a świst powietrza, wychodzącego z nozdrzy, subtelnie je muskał. Płomień bijący z półtorametrowej, ociosanej laski odgrywał swe przedstawienie w szaleńczym tańcu miłości. Wzmocnił ucisk na trzonku i szedł powoli naprzód. Obojętnie mijał leżące na drodze skruszone czasem kości oraz te, które były jakby starannie obgryzione. Nie zatrzymywał się ani razu, nie mógł, musiał tam dotrzeć. Przeszedł przez ozdobny portal do przestronnej sali, która mogła kiedyś służyć za jadalnię. Pośrodku ustawiony był długi stół, na którym stały liczne dzbany, ozdobne wazy, złote talerze i sztućce. Wzdłuż obu stron stołu ciągnęły się rzędy krzeseł, na których siedziały jakieś postaci. Widział tylko kontury. Podszedł parę kroków i skierował laskę do przodu tak, aby światło rozproszyło mrok. Na talerzach leżały zgniłe kawałki mięsa, pleśń pokryła owoce, mrowie białych robaków wiło się ruchliwie w jedzeniu, ucztując. Poprzewracane puchary wylały swą zawartość na obrus, tworząc szkarłatne plamy przypominające krew. Upiorna biesiada trwała. Dziesiątki obdartych ze skóry ciał walało się po pomieszczeniu. Twarze wykrzywione w grymasie bólu starały się znaleźć pomoc, wlepiając puste spojrzenia w sklepienie. Ręce bezwładnie zwisały z oparć krzeseł. Z rozprutych brzuchów wypływały wnętrzności, tworząc wymyślne wzory i kształty na marmurowej posadzce. Niektóre zwłoki miały pokaźne dziury w klatkach piersiowych po stronie serca. Skierował się w stronę końca stołu, gdzie na obitym zamszem tronie spoczywały zwłoki arystokraty. Diadem wciąż dumnie tkwił na trupiej głowie zbroczony czarnymi plamami krwi. Usta wykrzywiły się w groteskowym uśmiechu. Wyszeptał parę słów i ciało zajarzyło się błękitnym światłem. Przez chwilę salę wypełniał blask poświaty, ukazując całą krasę pomieszczenia. Milczące cienie kołysały się na pustych ścianach, co jakiś czas splatając się w uścisku, po czym odskakiwały na nowe miejsca w szybkim piruecie. Mężczyzna machnął kosturem. Światło zgasło, a ciało zniknęło. Diadem uderzył głucho o ziemią, powodując ogromny hałas, odbił się kilka razy i zatrzymał u stóp bruneta. Podniósł go i oglądał przez chwilę. Dwie wstęgi srebra zaokrąglały się delikatnie do środka i rozdwajały, by następnie znów się złączyć i wystrzelić mnogością linii, tworząc zawiłe wzory. Zwieńczenie stanowiła figurka kryształowego sokoła z rozpostartymi skrzydłami na kształt litery „V”. Lewe skrzydło było ułamane, a dziób pokryty czarną mazią. Odłożył znalezisko na skraj stołu i ruszył zdecydowanym krokiem ku ścianie. Położył dłoń na zimnych, idealnie równych kamieniach i przymknął oczy. Stykająca się z e ścianą ręka zaczęła pulsować mdłym światłem. Coś skrzypnęło i na płaskiej powierzchni pojawiła się szpara, która zaczęła się z wolna poszerzać. Wciąż nie otwierał oczu. Gdy dźwięk rozsuwających się wrót ucichł, powieki uniosły się z powrotem do góry. Stał przed półtorametrową wyrwą, za którą czekała tylko ciemność. Nagle otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, lecz w ostatniej chwili się powstrzymał. Oczy zrobiły się żywsze i wyraźniejsze, a oddech stał się szybszy. Wbiegł bez wahania, a mrok radośnie przyjął go w swe ramiona. Od strony stołu rozległy się ciche jęki i odgłosy szurania, lecz on ich już nie słyszał. Przywitał go półmrok, w którym to wąski strumień światła torował sobie drogę. Biegł, nie zwracając uwagi na nic, byle tylko dostać się do źródła blasku. Pomieszczenie było okrągłe, a w miejscu ściennego kamienia znajdowały się czarne lustra, które nieprzyjemnie błyszczały, odbijając światło od swych gładkich powierzchni. Na przeciwległym krańcu sali, widniała szklana tafla, dająca bladą poświatę, jego cel. Dzieliło go już zaledwie parę metrów, gdy nagle się zatrzymał. Przez chwilę walczył ze sobą, po czym wybuchł płaczem. Powoli podszedł do lustra i pogładził je. Wewnątrz szkła znajdowała się młoda kobieta. Wyglądała, jakby spała. Słoneczne strugi włosów leżały starannie ułożone na ramionach, sięgając koniuszkami piersi. Zamknięte oczy wraz z małym nosem i czereśniowymi ustami współgrały z delikatną cerą, emanując nieziemskim pięknem i spokojem.. Odziana w aksamitną, zieloną suknię zdobioną złotymi pasami przypominała śpiącą królewnę. Oczy koloru lazuru, dokładnie je pamiętał, tyle razy się w nie wpatrywał. Była tak piękna. Gładził szkło w miejscu, w którym znajdowała się jej twarz. Pozwolił, by łzy swobodnie spływały po rozedrganej twarzy. -Różo... Poczuł, jak czyjeś kościste palce zaciskają się na jego ramieniu z przerażającą siłą. Jęknął. -Czy kochasz.... ? - Ochrypły głos przeszył jego głowę jak sztylet. - Czy kochasz... mnieee? Dźwięk przeszedł w przenikliwy pisk, który docierał do najgłębszego zakamarku umysłu i niszczył każdy skrawek myśli, każdy przejaw oporu. Ucisk na ramieniu zelżał na tyle, że udało mu się wyrwać. Błyskawicznie wyciągniętym z pochwy mieczem zaczął ciąć na oślep. Był wciąż zamroczony i nie mógł niczego dostrzec przez gęstą sieć migoczących plamek. Świst wiatru dobiegał go z każdej strony, jakby coś krążyło wokół niego z wielką prędkością. Starał się nadążać za dźwiękiem, lecz wciąż czuł kolejne muśnięcia na plecach, na twarzy, na dłoni. Cień przemykał bezszelestnie po linii zataczanej przez jego miecz, którym wodził w półmroku. Kątem oka dostrzegał ruch, lecz gdy tylko się obracał, natrafiał n pustkę. -Czy kochasz... ? - Coś wyszeptało mu prosto do ucha. Odskoczył nerwowo. -Kim jesteś!? - krzyknął przed siebie. Odpowiedziała mu cisza. Już chciał się obrócić, lecz nagle znieruchomiał, czując czyjąś obecność za plecami. Nozdrza przestały wydychać powietrze. Zacisnął kurczowo dłoń na rękojeści. Coś za nim stało. Nie wydawało żadnego odgłosu, ale czuł, jak go obserwuje. Gorączkowo myślał nad następnym krokiem, lecz żadne rozwiązanie nie przychodziło do głowy. „To już koniec” –pomyślał. – „Czymkolwiek to jest, jeśli zechce mnie zabić, zrobi to.” Nie posiadał żadnego zaklęcia ochronnego, poza tym był wyczerpany przedzieraniem się przez kolejne kondygnacje i torowaniem sobie drogi wśród zwłok i zbutwiałych mebli. -Patryku... odwróć się. - Miękki głos rozległ się tuż za nim. Posłusznie okręcił się na pięcie i stanął przed młodą, rudowłosą kobietą, która ponętnym wzorkiem wpatrywała się mu w oczy, dotykając się dłonią po pełnych piersiach. Miękkie usta były lekko rozchylone, a zza warg co chwilę wysuwał się język, muskając skórę. Fale gorąca zalały wnętrze mężczyzny. Nie mógł oderwać wzroku od kobiety. Nęciła go, wabiła do siebie. Nie mógł się poruszyć. Był jak złapana w pajęczynę mucha, która czeka, aż zjawi się pająk i wyssie z niej całe życie. Płonął. Dzieliło go od niej parę kroków. Kobieta podeszła, położyła smukłą dłoń na policzku Patryka i pogłaskała go. Czuł jej ciepło. Wyobrażał sobie, jak tonie w jego ramionach. Pożądał jej. -Patryku, czy jestem piękna? -Tak - odpowiedział bez wahania. -Czy kochasz mnie? Patrzyła mu prosto w oczy. Patrzyła tak głęboko, jakby chciała sięgnąć samej duszy. Chciał paść na kolana, całować jej dłonie i krzyczeć: „Tak!”. Wtedy spojrzał na kobietę w lustrzanej trumnie. Przypomniał sobie minione chwile. Po niedawnym zauroczeniu nie został ślad. Spojrzał na rudowłosą piękność i zastygł w przerażeniu. Skóra z twarzy zaczęła się łuszczyc i zwijać, odpadając wielkimi płatami na ziemię. Zęby pożółkły i zmieniły się w ostre kły. Kępki siwych, zmatowiałych włosów spadały na ziemię. W zapadniętych policzkach zaczęły się pojawiać poszarpane dziury, a cała twarz była porozdzierana i wysuszona. Dłoń odarta ze skóry stała się przeraźliwie zimna i teraz parzyła policzek. Dodatkowo zaczęło go piec ramię w miejscu, gdzie wcześniej zacisnęły się palce zjawy. Jej oczy stały się całkowicie czarne. Źrenice znikły, a usta wykrzywiły się w upiornym uśmiechu. Ból roznosił się po całej twarzy, paląc jego skórę. Syciła się tym widokiem przez chwilę, po czym odjęła dłoń. -Ona? – wysyczała. - Odrzucasz mą miłość dla niej, dla zwykłej śmiertelniczki? Próbował coś powiedzieć, lecz nie mógł poruszyć ustami. Czuł moc istoty. Wisiała w powietrzu jak aureola, spowijając stwora ledwo dostrzegalną ciemną aurą. Zjawa ruszyła w kierunku lustra. Skinęła palcem zakończonym długim, zakrzywionym szponem i zaczął sunąć w powietrzu tuż za nią. -Tak krucha... – wycharczała. - Mogłabym ją zabić, wiesz? To tak proste. Uśmiechnęła się do niego, wysuwając żółte kły spoza warg. Wysuszona dłoń powędrowała w kierunku twarzy dziewczyny, a gdy dotknęła powierzchni lustra, ta zrobiła się płynna jak woda, pozwalając, by ręka dostała się do wnętrza. Wyciągnęła pojedynczy szpon i przejechała delikatnie po szyi śpiącej. -Nieeeee! - Krzyk Patryka rozdarł ciszę i wypełnił całe pomieszczenie. - Nie rób tego, nie, proszę, nie rób, zabij mnie! Zimny śmiech zjawy zmroził mu krew. -Myślisz, że nie zrobiłabym tego, gdybym chciała? Naprawdę, głupcze? – zadrwiła.- Jest taka młoda, taka niewinna. Jakbyś się poczuł, gdybyś teraz, stojąc o krok od celu, zobaczył, jak się wykrwawia i krztusi własną krwią, Patryku? -Nie rób tego - z trudem wymówił przez ściśnięte gardło. - Zrobię wszystko. -Wiem. Właśnie dlatego wciąż żyjesz. Jesteś mi potrzebny, uwierzysz? Ty! Zwykły śmiertelnik, a mimo to bez ciebie jestem bezsilna. -Co mam zrobić? - Głos Patryka stawał się coraz silniejszy, wracał do normalności. Istota odeszła od szklanej tafli i zaczęła spacerować wokół mężczyzny. Zobaczył, jak jej twarz się zmienia. Rany zaczęły się zrastać, skóra stawała się na powrót zarumieniona i gładka, kły zmalały i powróciły do dwóch równych rzędów, a włosy nabrały połysku, oblepiając istotę burzą rudych kosmyków. Po szponach nie było śladu, zostały równe paznokcie. Podniosła głowę i spojrzała na niego brązowymi oczyma. Znów była kobietą, którą wpierw zobaczył. -Widzisz... są miejsca, do których moja moc nie sięga. I jak na złość, w tych właśnie miejscach znajdują się pewne rzeczy, których potrzebuję. Chcę, żebyś zdobył dla mnie serce Lokarena. -Kim jest Lokaren? -Nie mam pojęcia, ale bardzo chciałabym mieć jego serce przy sobie. - Uśmiechnęła się ironicznie. - Rozumiesz, miłość. -Najpierw ją wypuść! Uwolnij Calę! Kobieta machnęła ręką w stronę lustra. Dźwięk pękającego szkła był bardzo wyraźny. Narożna cześć spadła na ziemię, rozbijając się na dziesiątki drobnych kawałeczków. Przerażony sprawdził, czy jego ukochanej nic się nie stało.. Na szczęście została nietknięta. -Mówiłeś coś? - Kobieta wybuchła głośnym śmiechem. - Mogę sprawić, by z tego lustra nie zostało nic oprócz pyłu. Jak wtedy uratujesz swoją wybrankę? -Co się z nią stanie? - wyszeptał, próbując stłumić łzę, która błyszczała w kąciku oka. -Będzie tu na ciebie czekać. Nic się jej nie stanie, możesz być pewny. Zaopiekuję się nią. Bardziej martwiłabym się twoją osobą. Jeśli spróbujesz mnie oszukać lub będziesz zwlekać, lustro pęknie a wraz z nim twa luba. -Gdzie go znajdę, jak rozpoznam? -Zadajesz dużo pytań, wiesz? Tam. - Wskazała palcem na zachodnią ścianę. - To przejście na niższy poziom. Moja władza obejmuje cały pałac wraz z katakumbami i tunelami prowadzącymi na zewnątrz, lecz to jedno miejsce jest poza moim zasięgiem. Tam właśnie jest Lokaren. Znajdziesz go, zabijesz i wyrwiesz mu serce. Potem przyniesiesz je do mnie. Rozpoznanie go jest twoim zadaniem. Pamiętaj, w twoich rękach leży życie Cali... i twoje własne też. Nie zawiedź mnie. -Skąd mam wiedzieć, że mogę ci zaufać? -Nie masz wyboru. Przyjrzał się w skupieniu kobiecie. Zauważył, że jej pierś pozostaje w bezruchu. Nie oddychała nawet dla pozoru. Nie mrugała. Teraz, kiedy już wiedział częściowo, kim była, uświadomił sobie, jak nieludzko wygląda. Było coś tajemniczego w jej uśmiechu, w sposobie patrzenia. Coś, co wywoływało podświadomy lęk. Spojrzał jeszcze ulotnie na Calę i odszedł w kierunku wnęki. Dłonie kurczowo się zacisnęły. Leżeli razem na trawie, wpatrując się w błękitne niebo, po którym leniwie płynęły małe chmury. Dookoła wrzało. Wiosna robiła porządki. Ptaki wesoło śpiewały, ganiając się po przestworzach. Brzęczenie pszczół i trzepot motylich skrzydeł słodko rozbrzmiewał w powietrzu. Wiatr smagał ich młode twarze, a słońce przyjemnie grzało. Byli sami. Tylko oni i przyroda, która otaczała ich zewsząd. -Tak bardzo cię kocham - wyszeptał młodzieniec. -Czy jesteś szczęśliwy? - zapytała cicho, wpatrując się w jego błękitne oczy. -Szczęście jest zaledwie muśnięciem w porównaniu z tym, co czuję. Dzięki tobie oddycham. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby cię zabrakło. -A gdyby coś mi się stało? -Wydarłbym cię samej śmierci! Dziewczyna wtuliła się mocno w chłopaka, uśmiechnęła i przymknęła oczy. Młodzieniec patrzył na niebo z wdzięcznością. „Różo, już biegnę. Odnajdę cię wkrótce i znów będziemy razem.” Schodził już chyba z godzinę po śliskich stopniach. Powietrze było przesycone stęchlizną. Ostrożnie stawiał każdy krok w ciemności. Na próżno starał się znaleźć jakieś podparcie, ściany były porośnięte mchem i częstokroć pokryte śluzem. Bez swojej laski był jak ślepiec. Służyła mu dobrze i był do niej mocno przywiązany. Niestety, upuścił ją, wbiegając do pomieszczenia z lustrami. Przeklinał się w myślach za pośpiech i bezradność. Nie potrafił uwolnić Cali, jego róży. Zawsze ją budził tym słowem. Szeptał jej czule na ucho i obserwował, jak obraca się z boku na bok, leniwie przeciąga, aż w końcu otwiera oczy i wita go promiennym uśmiechem. Po chwili szamotali się razem po całym łóżku z głośnym śmiechem. Kiedyś… Widok światła wyrwał go z roztargnienia. Podłoże było już płaskie i stabilne, a parę metrów przed nim znajdowały się drzwi. Przez wąskie szpary mógł dostrzec bijącą poświatę. Miał nadzieję, że dotarł do celu. Podkradł się i chwycił, najdelikatniej jak umiał, zardzewiałą zasuwę i powoli zaczął przesuwać ją w lewo, modląc się, by nie zaskrzypiała. Złapał się na tym, że zachowuje się jak złodziej, który właśnie zmierza po kolejny łup wśród śpiących domowników. W końcu miał zabić człowieka, tak przynajmniej myślał. Wolał nie zakładać, że jego celem jest coś znacznie potężniejszego od zwykłego śmiertelnika. Czarne myśli. Drzwi cicho jęknęły i puściły. Dziękował w duchu za to, że metalowa zasuwa była jedyną przeszkodą do pokonania. Zdeterminowanego mężczyzny nie zastanowiło nawet, dlaczego zasuwa znajdowała się po jego stronie, jakby skryte po drugiej stronie sekrety były strzeżone nie przed ciekawskimi, lecz wręcz odwrotnie: mieszkańcy pałacu byli strzeżeni przed nimi. Przekroczył próg i znalazł się w olbrzymiej, przepełnionej dziesiątkami wysokich i szerokich regałów sali. Na suficie wisiała ogromna ilość rozjarzonych żyrandoli, które oświetlały każdy zakątek pomieszczenia. Na regałach stały setki równo poukładanych ksiąg, manuskryptów i zwojów. Wyciągnął jedną z ksiąg. Była oprawiona w brązową skórę i pokryta grubą warstwą kurzu. Otworzył ją i przerzucił kilka stronnic. Były puste. Wpatrywał się przez chwilę w pergaminowe kartki, czekając, aż coś się zmieni. Miał już kiedyś w swoich dłoniach pisma, które ujawniały się dopiero po wypowiedzeniu odpowiedniej formuły. Znał też takie, które ukazywały się tylko wybranej grupie ludzi. Nie wydarzyło się jednak nic. Odłożył ją na miejsce i wziął następną. Ta także była czysta. Wziął jeszcze parę innych, ale rezultat był wciąż ten sam. Poirytowany cisnął jedną z ksiąg o regał. Upadając, otworzyła się na oścież. Na pustych stronnicach zaczęła pojawiać się złote znaki. Przez chwilę się jarzyły, po czym zmieniały swą barwę na czarną. W końcu ułożyły się w napis: „Szanuj przeszłość”. Patrzył z niedowierzaniem na literki, które znów zajaśniały i zaczęły tańczyć na cielęcej skórze, układając się w kolejny napis. „Zapraszam.” - Przeczytał parę razy na głos. Obszedł ostrożnie książkę i ruszył szybszym krokiem do przodu. Między lasem regałów dostrzegł wąski przesmyk oddalony o kilka minut drogi. Minął ostatnie zbiorowiska ksiąg i znalazł się w ogromnej, kolistej sali. W jego środku znajdowały się półokrągłe ławy, a w epicentrum stało masywne, dębowe biurko. Na lakierowanym blacie leżało pióro i rozwinięty, do połowy zapisany zwój. Po bokach walały się różne drobiazgi, a z jednej strony leżał stos ksiąg. Obrócił się w prawo i o mało nie krzyknął. Wzdłuż wysokiego regału wolnym krokiem maszerował staruszek. Pofałdowana szata ciągnęła się za nim jak ślubny welon. Szybko skoczył za najbliższy róg, kryjąc się przed wzrokiem nieznajomego. Starzec podreptał do biurka, usiadł, poprawił okulary na nosie i zajął się pokrywaniem zwoju kolejnymi zapiskami. Miał teraz czas, by przyjrzeć się niedoszłej ofierze, o ile był to Lokaren. Staruszek sięgał mu do piersi. Długa, poskręcana broda spływała siwymi kaskadami do połowy tułowia. Burza szarych włosów okalała głowę, a twarz, naznaczona niewielką ilością zmarszczek, przybrała zadumany wyraz. Z tej odległości nie był pewien, ale wydawało mu się, że oczy starca są koloru... wiosny. Pierwszym słowem, jakie mu przyszło do głowy, była właśnie wiosna. Nie wiedział, czy to złudzenie albo zmęczenie, ale oczy starca były jak studnia pełna barw, które nieustannie się ze sobą mieszały. Mnogość wirujących kolorów wprawiała w zachwyt. Miał piękne oczy. Wyrwał się szybko z odrętwienia i przypomniał o swojej misji. Obnażył miecz najciszej, jak tylko potrafił i myślał nad następnym krokiem. O krok od celu, o krok od uwolnienia Cali. -Jeśli myślisz, że zdołasz zbliżyć się do mnie choćby na metr z bronią w ręku, to grubo się mylisz - powiedział głośno staruszek, przeciągając każdy wyraz. - Nie wygłupiaj się i odłóż to żelastwo. Potem możemy porozmawiać. Zrobił tak, jak mu kazał. Wyszedł zza regału i podszedł do biurka, oglądając się za siebie. Czekał na najmniejszy odgłos ruchu gotowy do walki. -Jesteś nieufny, Patryku. - staruszek zwrócił się miękko do mężczyzny. - Zapewniam cię jednak, że w moim domostwie nic ci nie grozi... przynajmniej do czasu, gdy będziesz się zachowywał, jak przystoi. Chodź, siądź tutaj.- Wskazał mu krzesło, które nagle pojawiło się znikąd. -Dziękuję, postoję. - odparł. -Jak wolisz. - Staruszek wrócił do swojego zajęcia. -Szukam Lokarena, czy to ty? - Podjął na nowo rozmowę. -Tak, tak, któż by inny? Widzisz tu jakiegokolwiek innego starca. - Uśmiechnął się ciepło. - A więc moja ukochana siostra wysłała kolejnego nieszczęśnika na zgubę? Co cię tak dziwi, Patryku? - spytał się, patrząc mu w oczy. -Siostra... ? -Alkonra. - Staruszek przymknął oczy. - Rudowłosa piękność. Była kiedyś cudowną dziewczyną, cudowną siostrą. -Ale... -Nie rozumiesz. Tak, wiem. - Cichy śmiech Lokarena rozproszył ciszę. - Cóż, może masz ochotę posłuchać małej opowieści. Czas tutaj nie gra roli, więc? Mężczyzna skinął głową. Jeżeli się spodoba, to wkleję dalszą część. Forum niestety nie ogarnia więcej niż 64kb na post :( Pozdrawiam.

Zmieniłem trochę. Zapachniał wszechświat nami. Serce ze szkła, kruche nadzieje płyną w żyłach Wiara... Ogłuchła od katatonii hipotez od filozofii smutnych serc. Zostawmy lepiej latarnie pustą, stłuczony sen na dnie. Obłęd pocałunków, chmara chimer, bezwstydnie wpadam w objęcia syren bez żalu, bez trwogi, bez godności. Napojony fałszywą nutą miłości myślę, że wreszcie przystanę. Zrywam się mokry od uczuć. Raz kolejny rozwiewa się ranek rzęsami pustego serca, ilekroć czyjeś usta poruszą pragnienie. Teraz wyszczerbiły się moje brzegi i uszko mi naderwali, chcąc ugasić własne myśli. Jestem tylko pustą szklanką, nawet nie czystą, tęsknota zaschła na ściankach. Wy mnie nosicie, myjecie, zmieniacie. Łzawym refleksem słońca krzyczę o powrót do ziarenka piasku na pustynię moich ideałów.

Dziękuję za Wasze opinie. Wlewacie ciepło w moje serce. Mam nadzieję, że kolejne wiersze będą lepsze i uniknę poetyckich pułapek. Zgadzam się, że tytuł grafomański. Pierwotna wersja powstała jakoś 1,5roku temu, a wtedy byłem zainteresowany jedynie wypluwaniem kłębiących się we wnętrzu uczuć. Teraz spróbowałem go trochę zmienić, ale tytuł zostawiłem ten sam. Nie wiem, czy znajdę siłę i pomysł, by go jeszcze raz poprawić. Spróbuję spróbować, żeby nie powielać błędów "dzieciństwa". Serdecznie pozdrawiam, Darkface.

Wszechświat kuchni różnymi zapachami wabi, ludzkie naczynia przezroczystą kruchością. Jakbym widział całe moje życie... A to przecież tylko szkło. Wiele pocałunków przywarło do mojej głowy bezwstydnych rąk chmara obnażała z wszelkich płynnych uczuć. Zasypiałem wilgotny, rozdygotany. zawsze znajdzie się ktoś, kto chce zlizać ostatki nawet człowieka. Usychałem, kwitłem od nowa, ilekroć czyjeś usta poruszały pragnienie choćby błyskiem. Teraz wyszczerbiły się moje brzegi i uszko mi naderwali, chcąc ugasić własne myśli. Jestem tylko pustą szklanką, nawet nie czystą, tęsknota zaschła na ściankach. Wy mnie nosicie, myjecie, zmieniacie. Łzawym refleksem słońca krzyczę: "Żonglerzy uczuć, nie stłuczcie mnie!"

No cóż, może następnym razem uda mi się tchnąc nieco więcej życia w ślepka :) Dziękuję za opinie. Pozdrawiam, Darkface.

Błękitne oczy - takie jak moje po pas w obłokach rozharcowane, zapadające w barwne nastroje niemal bez końca - poszukiwane. Właściciel pereł obrabowany. Błękit z granatem ktoś pozamieniał, a kolor gaśnie, jakby zbrukany, dzień przed oczyma śmiercią pociemniał. Niespotykane! Raj opustoszał! Harfom anielskim struny urwali. Nikt na policję tego nie zgłosił? Kto zwiędłym kwieciem chciałby się chwalić? Pustka zamiata mdłym zawodzeniem dawne aleje śmiechów, radości. Szaro postrzegam świat, widzę cieniem. To koniec świata? Czy też miłości?

Rachel Grass: dziękuję za pozostawienie cząstki siebie :) Ładnie brzmi w Twojej wersji, a z tą krwią, to nie mam pojęcia co zrobić. Wiem, że krew przereklamowana, ale jakoś tak nie mogę przestać się w niej taplać. Fetysz? Pozdrawiam, Darkface.

Dziękuję Wam za opinie i sugestię. Na pewno wezmę je sobie do serca. Mr. Suicide : zagubiony-owszem, ile przebył dróg? Nie tyle przebył, ile wszedł na nie i zgubił się, a teraz albo kluczy albo już go tam nie ma, bo zawrócił. Serdecznie pozdrawiam.

Na skrzyżowaniu duszy czerniobielą się dwie drogi. Krzykopłacz drogowskazem, miękkocierniem łoże stóp. Chcę latać z kamieniami u skrzydeł, biec najszybciej jak tylko mogę w miejscu. Ukrzyżowałem już tyle pytań, a w krwi wciąż nie widać odpowiedzi. Rozdrapuję więc dalej milczenie i szukam złota.

Baba Izba: nie, nie był tam. Pozdrawiam, Darkface.

nie myślałem, że aż tak tragicznie wyszło :)

Chciałbym, pragnę, muszę! Z natłoku słów duszę się i dławię własnymi snami. Umieram na krzyżu, konam przybity do drzazg, odchodzę tysiącem chwil. Zaślinione gwoździe pieką i bok przebity fałszem płacze nadzieją nieczerwoną. Drewno łamie się pod zegarem i spadam w nieświadomość, by utonąć w szeptach niewiernych i zbuntowanych istot szarych. Podczas pełni lśni koniec kolejnego rozdziału i przechodzi metamorfozę świat. Inaczej wygląda w mych oczach. Jestem czarnym, włochatym pająkiem! Poluję na niewinne uśmiechy i plotę pajęczynę z grzechów. Pac! Zostałem zgnieciony. Oślepiło mnie, gdy zerknąłem na kartę zdrowia Przyszłości. Poszedł w ruch respirator. Znów jestem śniegiem i topię się, bo wciąż mam pazury, bo nie chcą otworzyć mi okna w ścianie. Rozpuszczam się gorzkością cukierniczki i galopuję po równinie bez trawy. Pożywiam się samym sobą, gdy tylko mogę, gubię się we własnym domu.

Dziękuję serdecznie za rady i opinie. Miło, że zechciało się Wam ocenic wiersz :)

Ten deszcz brzmi i pachnie jak twoje łzy i wdziera się do mojej duszy lazurytowym smutkiem. Tonę w domysłach... Chciałbym choć raz osuszyć kałuże zmartwień. Nie słychać już cichych westchnień wiatru, ktoś uznał je za grzeszne. Teraz jęczy jak potępiony, na ucho. Kłuje mnie bezradnością i rozrzuca sterty bezdomnych pytań. Tak bardzo pragnę cię ukołysać, zabrać w rejs po oceanie gwiazd, tulić, aż prysną łzawe koszmary, ofiarować życie ze snu.

Po każdym liściu, który opada na ziemię, zostaje puste miejsce. Reszta kołysze się dalej, szeleszcząc łzami. Szumiący wiatr niesie istnienia w szeroki świat nieba. Może kiedyś wróci i znów przywieje wspomnienia? Może na pustym miejscu wyrośnie nowy pąk? Choć pamięć uschnie, choć się zazieleni, wciąż będą kołysać się liście i w milczącej zadumie powracać do jesiennych chwil.

Poprawiłem nieco wiersz Wraz z deszczem napłynęły łzy, opadły na mą twarz, stopiły lód wspomnień. Lazurytowy smutek wniknął w duszę i zalał ślady twoich stóp. Chciałbym mieć słońca lica. Mógłbym ci wtedy złocić każdy dzień. Lśniącymi puklami otuliłbym i osuszył kałuże zmartwień. Wiatr pełen ciepłych słów powrócił z cichym łkaniem. Czarny całun myśli spowił i delikatnie głaskał. Dlaczego milkniesz w smutku? Dlaczego boisz się łez? Chciałbym, by każda noc była cicha i każdy sen poił spokojem. Szelest skrzydeł niczym górski strumyk szemrał by ci do ucha baśnie. Ty w śnie głębokim leciałabyś, z uśmiechem zwiedzając niebo, a czoło miałabyś gładkie jak śpiący ocean.

Wypięta klatka, uśmiech przybrany i but na medal wypucowany. Pierwsze miejsce! Pozdrawia panów i wielbicieli, w błogość opada wśród ptasich treli. Najlepszy! Rozterek brak, problemów też nie stwierdzono, to zacny powód, więc pomnik wzniesiono ogromny! Złoto w me ręce, złoto w me ręce, zerknę przelotnie w podzięce, jak znajdę czas. Zawody, wyścigi, turnieje, żałość... Geniusza cechuje wszak śmiałość. Tak mądry! I tak wędruje stale zadarty, "Tyś gorszy" - rzuci niedbale, więc usuń się z drogi, bo o to idzie zarumieniony życia zakalec, zarozumialec. Wygrałeś!

Serdecznie dziękuję za uwagi i komentarze.

Początek jednej z największych przygód, która najczęściej kończy się bólem. Małym stateczkiem, miast floty brygów, wściekłe bałwany ochoczo prułem. Choć w morskiej toni kryją się troski, a prądy pragną przyoblec w trwogę, na ustach czując smak bryzy gorzki, w niepamięć pchnąłem powrotu drogę. Przez ciernie losu ciągnęła wiara, przez wszystkie drzazgi, co we mnie tkwiły, przez które każda ma struna drżała, które nadzieję dawniej zabiły. Spytałem wody, co śpiewa szumnie, czy nie widziała aby mej gwiazdy, która zwrócona swym blaskiem ku mnie mieniła się na obliczu krasnym. Rzec nic nie chciała, prosiłem wiatru, który owiewał twarz mą zmęczoną, by prawdy bukłak choć lekko nakłuł, lecz ten wnet pognał ku innym stronom. Ląd lada chwila z mych oczu zniknie, a ja świadomie brnę coraz dalej, czasem nadziei spragniony krzyknę, w głębokich wodach utopię żalę. Wiatr ślad porywa, nim sięgnę wzrokiem, nim dłoń wyciągnę, przesłania piana, szukam mej gwiazdy pijackim krokiem, nie chcę się ocknąć samotnym z rana. Jątrzy się serce, pluje czerwienią, ponad rozsądek wzbierają fale, niegdyś spokojne wody się pienią, albo zatonę albo się spalę. Ach, gdybym mógł zawrócić...

Nałożyłem na stopy swawolę i figle włożyłem na grzbiet, po piasku pędzę, pędzę i śmieję się wam w twarz. Uciekam troskom, troskom, bawimy się razem w berka, słońce ogrzewa radością, rzucony bumerang z ust. Podskoczę raz, fikołka zrobię, kuksańca dam obawie, zatrzymam się i pójdę spać, a rano będę się bawić. Gdy słońce wstanie, wpierw ujrzy mnie i bananową koszulę, będę się bujać, bujać i dalej, uśmiechać czule.

Nieśmiały chłopcze, dokąd ty zmierzasz? Od wielu dni już pytam. Nie czas, by bladym mrzonkom zawierzać, gdy tylko słońce świta. Wędrujesz w cienistych smugach wiatru, kryjąc się w bujnych liściach, we własnym, skarłowaciałym światku, w obojętności kiściach. Czasem wyglądniesz, jakby na przekór własnej ciemnej naturze, próbując złamać bolączki wieków, zadać kłam własnej skórze. Rad byłbyś słuchać wyniosłych pieśni, o garstce pyłu, prochu. Gdy się nią staniesz, oddadzą cześć ci, pośmiertne wyjście z lochu. Jednak zostało zbyt wiele wiosen, zbyt wiele chmurnych nocy, gdzie twierdzić będziesz, żeś marnym kłosem, który swój kamień toczy. Tak wiele trzeba, by krok postawić, tak mało, by zatonąć. Nie trzeba mówić, by zacząć krwawić, pragnienia łatwo płoną. Dumna i piękna niegdyś odwaga, co w ostrzu miecza lśniła, bez szczęku broni stała się słaba i gdzieś w ciemnościach zgniła. Nieśmiały chłopcze, gdzie ty się skrywasz, czy twarz twa zakazana? Czy choć czasami na słońcu bywasz? Wyjdź do nas kiedyś z rana.

"jak wywyższy Najwyższy" że niby Bóg?