Wiktoria.Ponichtera

Dobro i cierpienie wzajemnie się przeplatają. Moją duszę nieustannie wspomagają Łaską. W drodze ku zbawieniu obumieram wiosną, by owocować jesienią.

Świetne zestawienie słów. I już poezja?

Melodyjnie, śpiewnie, spokojnie. Ciepłe klimaty. Chyba się tam wybiorę.

Pani w Londynie a ja tutaj garnki przypalam. Proza życia. Dziękuję za podpowiedź. Wezmę pod uwagę.

No cóż, czegoś się jednak Golem nauczył w tej szczególnie trudnej sytuacji. Takie mam wrażenie. Bo niby czym zażenowany? Sobą czy...

Myślę, że temat bardzo na czasie. Trudno w dzisiejszych czasach spotkać trwały związek. A że rozstania są bolesne, no cóż. To tylko dobrze o nas świadczy, bo mamy jeszcze uczucia. Wg mnie jest tylko jedno ale. Otóz wydaje mi się, że wiersz lekko się łamie w drugiej zwrotce.Pozdrawiam i życzę powodzenia.

No miło, że ktoś mnie wita.

To noc, która dla mnie stanie się jasnością. Trudno widzieć, lecz można odróżniać wszelkie szarości i odcienie. Ma dusza poddana uśpieniu oczekuje zwycięskiego triumfu.

Dziękuję za istotne podpowiedzi. Poszłam myślą jeszcze dalej. Może ... kontemplacja ...?

Posłałeś mnie Ojcze, bym porzez gwiazdy błyszczące na granatowym niebie zejść mogła na ziemię. I tutaj pośród ludzi budzisz moje powołanie do wieczności. AMEN

Wysmukła brzoza wierna towarzyszka wiosennego cierpienia. Zaglądała przez okno, by pocieszać moją samotność.

Widziałam oczy, które ranią i takie, które pociągają ku Tobie. W swoim wyrazie pozwalają zgłębiać istotę Piękna.