DOMONIKA DOMONIKA

Stare jabłonie śliwy i czereśnie poskręcały się w reumatycznym i podstępnym skurczu ich stopy ginęły w aksamitnej pościeli traw pociętej plamami jaskrawych żarnowców świerki z gór jakby z innego wiersza zabłąkały się w ogród i srebrzą igły do słońca skłócone z malinami ramiona jeżyn drapieżnie deptają kępy zdziczałych truskawek opuszczona chata płacze...

dziękuję

Powędrować w drogi wytyczone wiatrem i okryć noc powiekami... unieść ból stóp zdobny kurzem na szlaku poszaleć z karetą map w dłoniach chwytając przestrzeń tęsknotę zamienić w jabłoń i zrywać jak senne kartki kalendarzy owoce smakując połapać wszystkie półksiężyce ściągać z nich korony gwiazd blask nieba zamknąć w myśl zmienić w wiersz w drżenie w mgłę....

Stare jabłonie śliwy i czereśnie poskręcały się w reumatycznym i podstępnym skurczu ich stopy ginęły w aksamitnej pościeli traw pociętej plamami jaskrawych żarnowców świerki z gór jakby z innego wiersza zabłąkały się w ogród i srebrzą igły do słońca skłócone z malinami ramiona jeżyn drapieżnie deptają kępy zdziczałych truskawek Opuszczona chata płacze...