Atay Sha

Nikt, tak jak Ty, Nie wdarł się w moje serce, By pozostać na stałe. Nikt, tak jak Ty, Nie zamieszkał w mej duszy Tak głęboko i trwale. Nikt, tak jak Ty, Nie dał mi tyle szczęścia I nie wywołał łez tylu. Nikt, tak jak Ty, Nie opuszcza moich myśli I nie jest ze mną w każdej chwili. Nikt, tak jak Ty, Mego życia nie wzbogacił I nie dał mi tego, co może kiedyś utracił.

Ból Krew Łzy Opuścił matkę syn Strzał, wybuch Gruz i pył Cierpienie Strach Mogiła Młodych następna dywersja Zginął brat Córki brak Wrzask Jęk Cisza Z okien dym Zakrył słońca brzask Kolejna blizna Bóg Honor Ojczyzna.

Podoba mi sie tekst: "topię anioły w bagnie mych pragnień". Zdaje sie, ze zupelnie styl calosci nie pasuje do zbyt "brutalnego" zakonczenia.

Powiedzialabym, ze niezamierzony przypadek powodowany roztargnieniem ;) Ciekawe? Dosyc lakoniczny komentarz ;) ale doceniam, dzieki. pozdrawiam

Ostrzę nóż, Ciepłe krzesząc iskry. Ostrzę nóż, Który jeszcze nigdy Nie był mi tak bliski. Ostrzę nóż, Słyszę jego cichy szept. Ostrzę nóż, Czuję jak wypływa ze mnie Krew. Po mojej dłoni zakręca Purpurową wstęgą. Ostrzę nóż. Ostrzę go własną ręką.

w mroku przedświtu dostrzegam smutne oblicze świata widzę jak wstaje zmęczone snem słońce. niedbałym ruchem budzi życie, wybiegam na ulice w godzinę szarości każdym krokiem witam płyty chodnika. zaspany park powoli zrzuca kołdrę nocy jeszcze pięć minut, prosi. dobrze. leż, ja zrobię śniadanie. wdzięczność parku oplata mnie ciasno. idę po cichu, by nie zbudzić krolów przestworzy. ale kruk przerwał już swój niespokojny sen. w ramię musnął mnie jego nieuchwytny cień. zapach kawy spowija miasto. już rano, słońce wciąż gramoli się na horyzoncie powoli robi się jasno. wracam do domu, po drodze trącam parę leniwych ulic budźcie się. ciepły wiatr tuli się do mnie. stojąc na stosie moich planów żegnamy szarość, wciągamy słońce na niebo. witamy dostojne panie i szanownych panów.