AngelWithDirtyFace

Żadnego grzechu w tym obcym mieście Nie chcę się pokazać innym Wystawić na promieniowanie V.I.P. Mogę tylko obserwować wschód i zachód neonowego słońca. Milczeniem wzywam kres swych dni Gdy nadejdzie Czy rozpocznę własne show?

Pod skamielinami wspomnień drążę swój tunel ku przeszłości. Uciekam tam gdzie zostawiłem światło swojego życia. Beztroska dzieciństwa. Lecz tam nie znajdę już schronienia. Czas wygnał mnie z tego raju. Nie zawróci bym znów poczuł kojący promyk Słońca. Na zawsze ... Włóczęga bez marzeń.

Pytania bez odpowiedzi Przygniatają mnie swoją pustką Czy jest już za późno By przebudzić się By ogarnąć ten życia bieg Obietnica złożona Wstaję Ale gdy siła do walki budzi się Problemy pokazują że stać je na więcej Pech Znowu widmo szczęścia odchodzi gdzieś Kolejne pytanie Czy to wszystko zyska kiedyś sens Milczę To jedyne co nie zniszczy mnie.

Książę Adelajda A ja jestem ciekaw przez co Ty myślisz, że jestem jedną z tych osób, które uważają swoje teksty za poezję (i to może jeszcze górnych lotów?) ? Wklejam je na ten serwis nie dlatego żeby się nimi pochwalić, ale żeby przeczytać konstruktywną krytykę i w miarę możliwości wyciągać z niej odpowiednie wnioski.

Oxyvia J. Na takich opiniach mi właśnie zależy najbardziej. Czyli bez zbędnej irytacji wypisane co jest źle, a co by można było zmienić/poprawić. Dziękuję.

Siedzę sam na szkolnym korytarzu Kolejne osoby mijają mnie bezszelestnie Rzucając mi czasami zdziwione spojrzenie Jestem dla nich kolejnym cieniem człowieczeństwa Zamkniętym we własnym umyśle Jedynie samotność pomaga mi zachować resztkę istnienia Zagubiłem się w ich świecie Nie chcąc szukać w nim roli dla siebie. Żyję kolejną samotnie spędzoną chwilą Która po cichu popycha mnie ku końcowi życia tunelu. Aż pewnego razu podchodzi do mnie dziwny gość Proponuje lepszy świat ... Podaje coś czego nie znam I nagle ... mile odpływam od rzeczywistości Wszystko zaczyna cieszyć mnie Trudno się temu oprzeć Nie wiedząc że to zgubne jest Idę na całość Lepsze samopoczucie też I przez jakiś czas Odbiegam w dal, zostawiając za sobą mój zepsuty świat ... Ostatni raz zaciągam się ... Przyszedł czas Życiem zapłacić za ten lepszy świat.

"Stole" to z angielskiego "skradziony". Co do policzka, to interpretacja dowolna.

Był niewidzialny jak zawsze Każdy wiedział o jego istnieniu Lecz nikt nie krzyknął za nim gdy odchodził w zapomnienie Ostatnia obietnica zmarnowanego życia Śmierć znów nie uwierzyła Wysłała do gnijących ogrodów eteru Tam, przyszłość to tylko kolejna mijająca sekunda Trwoga istnienia, ból niewiedzy Łza spływająca po ciernistym policzku Skradziona szansa nowego życia Odeszła wraz z marzeniami do nieba

Dlaczego nie słuchałaś gdy przeklinałem ciszę między nami Dlaczego nie patrzyłaś gdy wzrokiem błagałem o Prawdę Powiedz mi ... Dlaczego boję się że nigdy się nie dowiem ... Czego pozbawił nas strach, lekceważąco umykający naszej uwadze Dobre intencje są jak potwór którego się boisz Już nie musisz przed nim uciekać Minęło jego pięć minut Proszę ... Nadszedł czas na nowe show Lecz teraz reżyserujesz je sama ...

Siedzę i rozpaczam nad sobą gdy przechodzisz obok mnie Nie spoglądasz na mnie Dając mi do zrozumienia że nie mam wyboru Muszę wstać i iść za Tobą By moje życie miało chociaż cień koloru Zamykam oczy gdy widzę Słońce Ale Ty nie chowasz je przede mną Jakby wierząc że kiedyś przestanie mnie oślepiać Czekam aż znów zapadnie zmrok Wtedy oddam się Cierpieniu Kolejny raz licząc że tym razem mnie zniszczy Jak długo jeszcze pozwolisz mi kroczyć za sobą Nie widząc że wciąż brak mi sił …

Wspomnienia niczym plamy na wschodzącym słońcu Przyćmiewają blask codziennego życia Za każdym razem kiedy się budzę I słyszę poranną orkiestrę Matki Natury Zastanawiam się czy gra jeszcze dla mnie Odkąd Śmierć udowodniła swe istnienie Nadzieja niczym spadająca gwiazda Straciła splendor zanim można było ją dostrzec. Tęsknię ...

Stoimy na tej samej ziemi Wyparci w złośliwy tłum Obnażeni ze wstydu Trzymamy się za ręce Lecz Ty wodzisz wzrokiem gdzieś w oddali Szukasz nowego sposobu na życie Odrywasz swe myśli od nieba Otworzyłaś oczy By zobaczyć szary świat. Odchodzę tam ... Gdzie samotność łączy się w pary Uścisk dłoni trwa wiecznie Miłość żyje w Tobie A nie obok Ciebie ... Bez powodu.

Na poboczu dróg Skryłem się, oczekując na cud Wypatrując tylko ciszy i spokoju Ujrzałem otaczający mnie mur. Gdybym tylko mógł Sięgnąć skrawka nieba I zachować go dla siebie Spocząć i zapomnieć O całym Bożym świecie. Gdybym tylko chciał Iść przed siebie Miłości spojrzeć w oczy I odnaleźć w niej Ciebie Na zawsze już pozostając w wierze. Nie tą drogą i nie następną Odejdę w zapomnienie Dlatego czekam, aż podasz mi rękę.

Próżna nimfa przeżywa swe uczucia Świat uczuć karą za dystans wobec świata Chce się przypodobać – przekonuje że ratuje swoje życie Zmienność pogardą i torturą Życie zaczyna się i kończy obrazem z pamięci Jedyny cel w życiu: wzajemna miłość Nie ma miejsca dla marzycieli Powstańcy wygrywają walkę On nie zdążył tego zrobić – sam zginął.

Próżna nimfa przeżywa swe uczucia Świat uczuć karą za dystans wobec świata Chce się przypodobać – przekonuje że ratuje swoje życie Zmienność pogardą i torturą Życie zaczyna się i kończy obrazem z pamięci Jedyny cel w życiu: wzajemna miłość Nie ma miejsca dla marzycieli Powstańcy wygrywają walkę On nie zdążył tego zrobić – sam zginął.

Niebo jest metaforą horyzontu na którym znajduję się prawdziwa miłość. Czarne chmury przysłaniają ów horyzont. Piszę niejako o nieszczęśliwej i nieprawdziwej miłości, którą później zastępuje ta prawdziwa miłość. A na pytanie czym jest miłość nie będę odpowiadał - bo to temat rzeka.

Na jakiej podstawie wysuwasz ten wniosek?

Patrzysz na mnie Spoglądając z góry. Nie widzisz nieba Na którym teraz snują się czarne chmury. Tak bardzo Cię pragnę Lecz jesteś dla mnie niedostępna. Uwięziona w miłości Pozbawionej sensu i piękna. Będę na Ciebie czekał Taki mały i niewinny. Miłością którą kryje moje serce Kiedyś przepędzę te wszystkie czarne chmury. I razem popłyniemy ku dolinie szczęścia Związani miłością Która nigdy nie złamie nam serca.

Drzewa za szybą autobusu mijają mnie bezszelestnie, Świat z każdym mrugnięciem oka staje się mroczniejszy, Czuję że zostaję sam, Staram się ratować chociaż swój wewnętrzny świat, Bez skutku …, Nawet Głos ucichł, odmawiając mi towarzystwa. Nie mogę się już zatrzymać, Muszę prosto przed siebie brnąć, Tam czeka na mnie nowy świat, Chociaż na chwilę, muszę w nim wiele przeżyć. Czas na ten moment przestaje upływać, Uciskając mnie z każdej strony.

Moje Demony nie chcą mnie wypuścić, Z pułapki którą jest walka na dwóch frontach, O lepsze dziś czy jutro. Jedyne co uświadamia mi że tak nie może być, To czas który zbliża mnie do końca tej drogi, Której przebyć nie chcę lub nie potrafię. Wciąż uciekam od samego siebie, Nie chcę być ani smutny ani szczęśliwy. To nie moje życie … To nie może być moje życie. Nie chcę żyć … Pragnę tylko być. Patrzeć i śnić. Kiedyś … zerwie tę Maskę Obojętności. Zostanę sam. I będę się cieszył z tego smutku, z tej samotności. Będę wolny, choć martwy dla innych. To nie moje życie … To nie może być moje życie. Nie chcę żyć … Pragnę tylko być Patrzeć i śnić.

Moje Demony nie chcą mnie wypuścić, Z pułapki którą jest walka na dwóch frontach, O lepsze dziś czy jutro. Jedyne co uświadamia mi że tak nie może być, To czas który zbliża mnie do końca tej drogi, Której przebyć nie chcę lub nie potrafię. Wciąż uciekam od samego siebie, Nie chcę być ani smutny ani szczęśliwy. To nie moje życie … To nie może być moje życie. Nie chcę żyć … Pragnę tylko być. Patrzeć i śnić. Kiedyś … zerwie tę Maskę Obojętności. Zostanę sam. I będę się cieszył z tego smutku, z tej samotności. Będę wolny, choć martwy dla innych. To nie moje życie … To nie może być moje życie. Nie chcę żyć … Pragnę tylko być Patrzeć i śnić.

Nigdy się nie uwolnię z tych łap, Które ciągną mnie ku "lepszemu" światu. Na zawsze pozostanę na swej czarno-białej palecie barw, Nieumiejętnie malując swój szary świat. I choć nigdy nie zatrzymuję swych drętwych stóp, Nie zajdę daleko jeżeli ... nie spotkam siebie. Gdzie jesteś ... chłopcze sprzed tylu lat? Gdzie jesteś ... mężczyzno pełen sił do walk?

Patrzysz na mnie Spoglądając z góry. Nie widzisz nieba Na którym teraz snują się czarne chmury. Tak bardzo Cię pragnę Lecz jesteś dla mnie niedostępna. Uwięziona w miłości Pozbawionej sensu i piękna. Będę na Ciebie czekał Taki mały i niewinny. Miłością którą kryje moje serce Kiedyś przepędzę te wszystkie czarne chmury. I razem popłyniemy ku dolinie szczęścia Związani miłością Która nigdy nie złamie nam serca.

Zapomniany przez świat Porzucony przez nadzieję Brnę przed siebie sam. Patrząc na ludzi myślę Nie dla mnie ten spektakl. Moja gwiazda nie świeci Zagaszona przez innych blask. Moje życie nie warte nawet świeczki Ginę w swoich myślach co dnia. Stłumione krzyki i cichy płacz Miłość nigdy nie zaakceptuje moich wad. Schodzę w dół by wsłuchać się w bicie swojego serca I obudzić pierwotne instynkty przetrwania. Zagubiony w sobie wiem że chcę być ze sobą tylko sam na sam I codziennie na nowo odkrywać świat.

Odchodzisz ode mnie, Nie pytając mnie o zdanie. Nasza miłość opuściła Nas, Niczym polny kwiat, Unoszony przez letni wiatr. Czułe pożegnanie, Bez słowa o powrocie. Moje życie marnieje, Niczym samotny kwiat, Usychający na piekielnym pustkowiu. Nie ma już Nas, Świat odwrócił czas, Teraz żyję wspomnieniami, Gasnącymi nadziei gwiazdami. Teraz gdy żyję sam, Poezja nie daje mi spać. Tworzę, myślę, piszę tylko o Tobie. Kiedy to się skończy? Nikt mi nie odpowie. Nabieram sił by kolejny raz, Spróbować czegoś co zabrało mi życie. Wiem, nie mam szans. Miłość, ... To jedyne czego nie mogę posiąść sam. Nie ma już Nas, Świat odwrócił czas, Teraz żyję wspomnieniami, Gasnącymi nadziei gwiazdami.