Karol

Zapłonęła iskra w źrenicy, Uderzyła szuflada w kostnicy. Uderzyła wskazówka zegara, Zapłonęła zapałka i grzała. Zabrzęczała zegara wskazówka, Zapalona już knota końcówka. Zapalona już zorza na niebie, Zabrzęczała noc pusta - bez Ciebie. Płonie już zorza na niebie, Szumią mary - pamięć po pogrzebie. Szumią olchy na górze, Płonie światło na zimnym marmurze.

Kiedy jutrzenka wzbiła się na wyżyny, Gdy w jednym gaju dwa duchy się zeszły. Zamilkły szum drzew i głosy zwierzyny, Nadszedł świt - dnia początek i godzina wieszczy. Trawa w rosę przyodziania lśniła, Gdy bosymi stopy strumień przekroczyli. Tam się między nimi miłość narodziła, I w jednym ciele dwie dusze złączyli. Ona, Bogów zrządzeniem w nimfę przemieniona Do dziś strumieniem czystym u stóp skały tryska. On, drzewo - dumny filar u stóp polany łona. Do dziś tam są - dąb dumny i krynica bystra.