Michał_Żurobski

Jakoś płynie, ale to za mało. Ta Pani, co przede mną komentowała, to wydaje mi się, że lubi sobie ponarzekać. A Pan nie narzeka, nie jest sentymentalny - napisał Pan prosto z mostu, o co Panu chodzi. Ogólnie nie mam jakichś większych zastrzeżeń, ale mnie nie porwało. Przepraszam.

Troche Wojaczkowate, troche licealne, nawet ładne. Prosze pomyśleć nad tym, by szukać własnego stylu. Prosze się zaopatrzyć w małą bazę myśli, żeby nie pisać dosłownie "co mnie boli", żeby trochę się pobawić semantyką.

Proszę więcej nie popełniać takich tytułów. Wiersz jest dobry, ale tytuł nie. Poza tym, po co ten uśmiech na końcu?

Nie widzę żadnych obrazów, niczego nie widzę. Proszę zwrócić uwagę na jakiś konkret, bo to wszystko wydaje mi się mało oryginalne, trochę rozmyte. Proszę to przemyśleć.

Nie powinien, Pani Natalio. Po prostu. Są tego naprawdę nieprzyjemne konsekwencje. Wilgoć na kartce, rozmazane litery, no i jak to potem przeczytać? No chyba że się pisze na komputerze. Wtedy, co innego. Poza tym to czytelnik ma płakać, nie poeta.

Coś tam fajnego zauważam. Jeżeli to naprawdę debiut, to powiem, że ma Pan ode mnie małego plusika. A jeżeli Pan jeszcze popracuję nad obrazowaniem rytmem, to będzie jeszcze ładniej. Dziękuje.

Popłakał się Pan. A mężczyzna nie powinien nas łzami zalewać w wierszu. Coś w tym jednak jest, troche mało sprawnie, ale coś tam tętni.

Nie widzę pointy. Po prostu nie wiem o co Pani chodzi w tym wierszu. Przepraszam za tą ohydną wypowiedź.

Brzmi raczej jak piosenka. Radzę Panu więcej pseudonimować.