Behemot

druga kopia jest w koszu. nie spojrzałem i umiesciłem ją w poezji :p - oj, gapcio jestem

„Niczym się nie różni śmierć od życia.” Tales z Miletu Na stole pozostawiłem niedokończony list, którego nigdy nie wyślę. Fajka, której już nigdy nie wezmę do ust, aby poczuć smak tytoniowego dymu. Niedopita kawa i nadgryziony rogalik. Odszedłem, tak jak stałem. Bez biletu i bagażu. Bez przygotowania, ale bez obaw i lęku. Ot, tak po prostu. W jednej chwili cały mój Świat przestał dla mnie istnieć. Odeszło, to co nienawidziłem i co kochałem. Mimo to czułem się lekki i wolny. Wszystko, co dotychczas było celem mojego życia zostawało za mną , a ja nawet nie miałem ochoty odwrócić się. Wtedy ujrzałem Światło. Ciepłe i delikatne, a jednocześnie silne i władcze. Przyzywało mnie do siebie. Świeciło tak jasno, że wszystko wokół zdawało przemieniać się w nieogarniętą otchłań. Jasny i czysty głos w mojej głowie kazał mi iść w stronę Światła, które delikatnie ogrzewało mnie i otulało swoim ciepłem. Powoli zbliżałem się do niego. Każda komórka mego ciała drżała z radości, napięcia i oczekiwania. Światło wzywało mnie coraz silniej. Jeszcze jeden krok i stanie się. Nie będzie już odwrotu. Dotknąłem Światła. Było ciepłe i wilgotne. Nieopisana jasność opromieniła moje oczy. Poczułem, jakbym używał ich po raz pierwszy. Mrużyłem je i otwierałem je żeby móc nacieszyć się tą jasnością. Ciesząc się jak dziecko śmiałem się i płakałem. Próbując się rozglądać, ujrzałem Ją. Spojrzałem w jej łagodne, świetliste oczy. Skąpana w blasku patrzyła na mnie i uśmiechała się łagodnie. Chciałem biec ku niej, lecz nie potrafiłem. Chciałem powitać ją lecz z moich ust wydarł się tylko bezradny krzyk. W głowie nieustannie kołatała mi nieznośna myśl. Umarłem i teraz jestem w Raju. Lecz stało się coś jeszcze piękniejszego. Coś, o czym nie mogłem nawet marzyć. Stał się największy z cudów Wszechświata. Cud codzienny i niepowtarzalny zarazem. Co się stało?! Urodziłem się, ot tak po prostu. Dla mojej kochanej mamusi

W podzięce za wasze konstruktywne komentarze umieściłem kilka poprawek. Gwiazdki raczej nie umieszcę, ( przyczyna trywialna - nie wiem jak zedytować tytuł :) ) ale dziękuje za pomysł. Ponieważ mam pomysł na rozwój osobowości Stanisława, a " żółty jesienny liśc tyle mi opowiedział" o dziejach rzeczonego że w niedługim czasie pojawia się dalsze jego dzieje. Przynajmniej mam nadzieję.

Stanisław długim i przeciągłym ziewnięciem powitał nowy dzień. Miasto zaczynało powoli budzić się do życia. Z pewnym rozrzewnieniem stwierdził, że ziemię przykrył świeży, puszysty śnieg, a choinki na pobliskim skwerku pokryły koszmarne świąteczne dekoracje. Również właściciele sklepu zajmującego parter kamienicy w której suterenie Stanisław uwił siedzibę swojego życia poczuli atmosferę nadchodzących Świąt. Poznał to po upiornych dźwiękach dochodzących z góry. Iście himilsbachowsko zachrypnięty głos wyśpiewywał „Triumfy Króla Niebieskiego...”, co Stanisław skwitował krótkim i niewybrednym, acz siarczystym przekleństwem. Stan jego psychiki został mocno nadszarpnięty mrocznymi wydarzeniami dnia wczorajszego. Poprzedniego dnia bowiem, widmo nieuchronnie kończącego zasiłku zmusiło go do udania się do PUP-u, czyli po ludzku mówiąc Pośredniaka. Gmach ten zawsze napawał go niewypowiedzianym lękiem, więc i tym razem wzdrygnął się przekraczając jego próg, a towarzysząca mu gonitwa myśli podpowiadała mu, że to nie będzie dobry dzień. Jak się później okazało jego niezawodna intuicja miała rację. Urocza urzędniczka, o twarzy krokodyla i wdzięku osobistym nietoperza który dopiero co wydarł się z czeluści piekielnych, wyraźnie złośliwym i sztucznym, jak jej platynowo blond fryzura w stylu tapir totalny, oznajmiła: - "Znalazła się robótka dla jaśnie wielmożnego pana. Koniec z okradaniem uczciwego podatnika. Trzeba będzie się wziąć do roboty bo zasiłeczek się kończy i pieniążków nie będzie.” To zaiste filozoficzne odkrycie zmusiło naszego bohatera do szybkiej i ciętej riposty. - „Robota, jak robota” powiedział Stanisław nie zdając sobie konsekwencji i wagi tych słów. „Biorę”, oznajmił z lekko przepitym uśmiechem i nie sprawdziwszy nawet warunków przystał na propozycje. Z bijącym sercem udał się pod wskazany adres. Budynek pod który trafił wywołał w nim feerię sensacji żołądkowych jednak strach przed ponownym spotkaniem z obleśną „panienką z okienka” w pośredniaku był silniejszy. Zrozumiał, że czeka go ciężka i mordercza praca. Praca wymagająca zarówno sprawności fizycznej jak i brutalności, natarczywości, uporu i anielskiej cierpliwości, czyli jednym słowem ujmując praca dla twardziela. Stanisław postanowił się nie poddawać i z duszą na ramieniu przywitał się z ubraną w firmowe wdzianko, panienką eleganckim i wytwornym „Dobry”. Panienka uśmiechnęła się uroczo i po krótkiej rozmowie kwalifikacyjnej podała mu formularz, na którym Stanisław złożył zamaszysty podpis. Niezwłocznie udał się do dalszych części budynku gdzie został mu wydany służbowy mundur. Jako że posiadał naturalne predyspozycje do tej pracy uniform leżał idealnie. Pozostało tylko odebrać służbową broń. Broń okazała się duża i nieporęczna był to bowiem worek z cukierkami i zabawkami. Domyślacie się bowiem, że Stanisław nie zasilił szeregów mundurowych pracowników sfery budżetowej, ani tym bardziej prywatnej agencji ochrony. Wstąpił on bowiem do ściśle tajnej, elitarnej jednostki. Został E L F e M – czyli, członkiem Elitarnej Ligi Fikcyjnych Mikołajów... To dopiero początek barwnych przygód imć Stanisława. Więcej barwnych dziejow Stanisława pojawi się poźniej. Przynajmniej mam taką nadzieję.