Dawid Komórek

SUDAN PTAK Jestem On a w głębi kłębie, na rozkroku przetłuszczonych wygibasów stoi Matki postać wielka, krągła , zwarta lecz rozmiękła pieprzożujca, zgrabna wdowa, dziatki, krowy córka, syn, przybrał łańcuch żółty Rzym na krańcu Świata! Oddaj ! Bata! Mucha lata, beznadziei mała plamka na kołnierzu ? Tak żołnierzu! Ach toporem ! Marsz z naporem ! Siąpi deszcz. Z drewna nogi skacze kleszcz, kłapie gębą srogi wieszcz skóra ciemna, to się złowi, Sudan w północ Wasz w południe, bawełniany bezryb nudnie szasta wodą na okręcie drwiny żył na oko w skręcie zadumanych w prawo w lewo, w poprzek kręgów gromkie Ego. Jestem On a w kłębie głębie kropel z ciał w zaciętym zrębie cichy oddech głuchy staw umarł w nim prastary paw.

złapmy się za ręce, geniusz! eee ponoć tam takie tam sobie maliny a ten w "osobie" myśli, że dobrze. : D.K.

Ciekawy wiersz. Ambitny i niekończący się temat. Trafne metafory. Wrócę tu jeszcze. Zgłodniałem. Z pozdrowieniami. D.K.

Poczytam jeszcze kilka razy. Tak mi było fajnie :)

Miłe takie, ROZUMIENIE :)