w Twoich włosach zostaje delikatna nitka słońca
kiedy kładę Cię na kobiercu z traw
soczystych zielenią poranka
Twoje oczy pełne kolorów wrzosu
wcale nie mówią, że kochaja
tylko piją słodycz z moich ust
Twoja skóra lekko napięta pod moimi palcami
pulsuje jak rytm serca w środku Gorców
między Twoim piersiami przebiega
lekko zamglony szlak mojej wędrówki
i widzę gór tęskną linię
hal, łąk, szczytów, ścieżek korowód
uparcie wracam do Twej dziwnej
i uśmiechem twarzy, ciepłem policzka
znaczonej na mej skroni
dotykiem lekkim na moich plecach
gdzie gniazdo Twoich ust
i czuję pod powiekami pierwsze
krople letniego deszczu
które chowam w szalonym , namiętnym
pożądliwym dotyku Twych rąk...
...nie umiem tylko z wrzosów dywanu
pod Twymi bosymi stopami zachować
gdy źdźbła fioletu drgają w lekkim
wiatru powiewie...
...tego lata kochałem Cię w Gorcach...
tak mocno...
tak mocno...
tak mocno...