miła miłka

latami ścigam motyle włóczę się po łąkach od świtu jesienią szukam babiego lata nocami uciekam przez dziury w chmurach do nieba lecz uciekają przede mną skrzydlate anioły z kwiatów i gwiazd dotykiem niszczę pajęczyny i płaczę ta miłość jest niemożliwa

pochwalone niech będą noce kiedy nie śnię ciebie błogosławione poranki gdy pospiesznie dopijam kawę umiłowane ławki w parkach bez całujących się kochanków lecz wieczorami kiedy gwiazdy chowają się w zasłonach umieram

zalęgły się w mojej głowie myśli wyjadają ze mnie radość wypalają sny nienawidzę ich rozpleniły się w moim sercu uczucia rozbiegają się po mnie całej i drżę od nich czekając przy oknie przeklinam je mnożą się w moich oczach łzy przepychają się i ciekną po policzkach puchnę przez nie wracając do pustego domu zabijają mnie

może z tymi "twoimi" trochę tak wyszło, ale po krótkim:) przemyśleniu postanowiłam to tak zostawić, więc w sumie celowy;)

tulę się w miejsce po tobie na kanapie kulę się w twoim wietrzejącym zapachu dotykam filiżanek w twoje odciski palców patrzę w lustro twoimi oczami czytam twoje nienapisane listy odpowiadam na wiele niezadanych pytań głaszczę piersi twoimi rękami wymyślam naszą niezaistniejącą przyszłość

wiele uwag jest trafnych i za to wielkie dzięki, może się jeszcze czegoś nauczę:)

jestem napisana ołówkiem moje imię ma tylko pięć liter tak łatwo mnie wymazać po prostu gumką to prawie jak być powietrzem mijam ludzi na ulicy ślepych głuchych chcę im mówić o miłości i śmierci tylko mijam