[przeznaczenie]

hmm.... dzięki za Twoje zdanie!
Wezmę to pod uwagę pisząc następny wiersz, ale nic nie obiecuje!

[przeznaczenie]

Wybiła twoja godzina,
śmieszny człowiecze!
Rozpościera nieskończone skrzydła
sęp gniewu.
Za nim dzierżąc złocisto-burą kosę w dziobie
pędzi nieunikniona jak samo życie-śmierć.
Lecą do Ciebie,
nędzny człowiecze!
Pod koronkowymi zaciekami betonowymi,
pod lampą, dającą trupio blady blask oczom jakiejś kurwy,
nad stalowo-szarym i wzburzonym jak uczeń po kartkówce morzem,
na zielonkawym i trzęsącym się moście,
przy szarobrudnej i śmierdzącej ścianie,
i w jeszcze wielu miejscach byliśmy razem...
Nie, nigdy nie byliśmy razem!
Zawsze bylismy osobno i daleko od siebie ale ja ślepy
tego nie widziałem.
Wybiła twoja godzina.
Pełźnij w znoju, brudzie, krwi, petach,
butelkach, trupach, zgniliźnie,
przez łożysko tego świata który Cię począł-ku Miłości.
Ale za kark ciągnąć Cię będzie czarna jak trzy noce ręka Samotności.
Bo jesteś sam, byłeś sam, i będziesz sam.

[****]

Odkryjmy się znów
w pomroce dziejów,
Skażmy sie radioaktywnym spojrzeniem,
Zbadajmy niezbadane kształty teraźniejszości,
Wspomnijmy pijaną naszym szczęściem przeszłość.
Patrzmy wprost przed siebie,
przez pryzmat chwili-na przyszłość...
Bo nic z życia nam się już niepowtórzy,
Trwajmy chwilą, bawmy się i radujmy,
Bo życie nam się już nie powtórzy!