Anonimus

Przez was cierpimy katusze I dla was tracimy swe dusze W odmęty piekieł się zapędzamy Przyzwoitości przekraczamy bramy A gdy tak pomyśle szczerze To sam w to chyba nie wierze Że to wszystko dla jednej istoty Wpadamy ślepo w wir głupoty Czy taki wysiłek ma uzasadnienie Mimo iż przynosi spełnienie Czy to jest warte takiej złości Chociaż przynosi radość bliskośc ------------------------------------- prosze o konstruktywną krytykę

Oj oj ale na mnie wszyscy jadą. Ale ja się nie załamuje I pisać jeszcze spróbuje Mój pseudonim jakoś tak mi wpadł do głowy i nie ma nic wspólnego wspólnego tym, co pisze – a pisze rzadko i nie mam ambicji na bycie wieszczem narodowym. Jeśli coś nie jest na poważne w 100% nie musi śmieszyć.

I to mi się najbardziej podoba - "co autor miał na myśli?". A kto powiedział że autor myśli ;). A tak na serio to moje "wypociny" raczej nie bywają w 100% poważne.

Dobijam się do nieba bram Gdyż nie chce pozostać tu sam Na tym ziemskim padole osamotniony Gdzie żywot tak marnie spędzony Niebo stawia wysokie wymogi Boje się że są to za wysokie progi Przynajmniej dla człeka marnego Nie przywykłego do życia cnotliwego