iza bel

Wiersz mi odpowiada. Pan powyżej chyba pozytywnych komentarzy nie wystawia, więc nie przejmuj się. To rawdopodobnie frustracja. Pozdrawiam i czekam na jeszcze.

Już nie chce mi się na to wszystko odpowiadać, jestem zmęczona waszym podejściem, przecież jestem w dziale debiuty, a nie poezja współczesna, może tak troszkę tolerancji? Naprawdę wiele już widziałam i słyszałam, tylko to chciałam powiedzieć pisząc o 17 latach. Nie lubię kiedy się mnie w taki niby wyszukany sposób obraża, tym bardziej, że wcale się nie znamy panie Jerzy. Myślę, że troszkę kultury byłoby całkiem na miejscu, skoro taki poeta z pana. Sunny dziękuję ludzki odruch...w końcu jestem tylko nic nie znaczącym elementem tej forumowej układanki i zabawy w poezję, a przecież gdyby nie ludzie tacy jak ja, to forum mogłoby wcale nie zaistnieć... Acha, jeszcze jedno. Czuję się uleczona z chęci zamieszczania swoich wypocin, może to dobrze, chyba nie jestem tu mile widziana... Żegnam więc. PS> Możecie odetchnąć z ulgą...

W tym problem, że trudno jedno z drugim pogodzić. Kiedy jestem zła to krzyczę, kiedy smutna płaczę, nie myślę wtedy racjonalnie o tym na przykład, że mogę kogoś skrzywdzić lub wystraszyć, Chwila zastanowienia, przychodzi dopiero później, kiedy emocja wygasa, a wtedy może być już za późno...tak jak z moim "wierszem" ;))

Rozumiem podtekst i muszę ci powiedzieć, że piszę już co najmniej 17 lat i nic mnie nie zaskoczy. Nawet taki komentarz. Pozdrawiam, może po prostu trudno się uczę. dobrze, to może ja się nie wypowiadam, bo piszę od nieco ponad roku P.S. ten komentarz był bez podtesktu, poprostu wyraziłam swoją opinię W takim razie zwracam honor i przepraszam.

Polecam książkę " Inteligencja emocjonalna" Daniela Golemana wg niego człowiek ma dwa umysły, jeden z nich myśli a drugi czuje. To, że człowiek działa pod wpływem emocji jest spowodowane działaniem umysłu emocjonalnego; który funkcjonuje inaczej niż umysł racjonalny. Pozdrawiam

No cóż...mam raczej emocjonalny niż racjonalny umysł, może to dlatego... Dziękuję panu

Też prawda. Popełniamy błędy, by się na nich uczyć.

Rozumiem podtekst i muszę ci powiedzieć, że piszę już co najmniej 17 lat i nic mnie nie zaskoczy. Nawet taki komentarz. Pozdrawiam, może po prostu trudno się uczę. hehe, ja tam żadnego podtekstu u Espeny nie zauważyłam:) to, co myśli, napisała jak najbardziej wprost, ja podobnie - to nie jest wiersz. d. Ok. Przepraszam zatem, że moimi wypocinami zabieram miejsce na forum. Mea culpa

Ja wierzę, znałam anioła... zniknął w czwartym rzędzie dusz... może kiedyś, tam... spotkam go znowu... Czytam poezję, śpiewam poezję, kocham poezję. Wiem, że moje wiersze to nie poezja, ale cóż poradzić. Lubię pisać... Pozdro

Życie jest pospolite i banalne, tak jak to co piszę. Proste słowa potrafią powiedzieć więcej niż wyszukane frazesy. Lubię taki styl. Dziękuję za wyrażenie opinii. Pozdrawiam i kłaniam się nisko ;))

Rozumiem podtekst i muszę ci powiedzieć, że piszę już co najmniej 17 lat i nic mnie nie zaskoczy. Nawet taki komentarz. Pozdrawiam, może po prostu trudno się uczę.

Anioł przechadzał się między nagrobkami kwiaty zwiędłe ożywiał idąc alejkami płomyki zniczy zgasłych zapalał słowami spojrzał na mnie, uśmiechnął się otulił skrzydłami... i zniknął... w czwartym rzędzie dusz... nie ma go ze mną już

Pięknie dziękuję ;))

jestem pod wrażeniem :) Piknie

Wszechświat też jest zły??? :( Pozdrawiam również

No tak, już próbowałam warsztatu, ale miałam zero komentarzy, więc mnie to zniechęciło. Pozdrowienia.

Właściwie nie będę już nic zmieniać, bo pisałam to bardzo dawno i nie umiałabym już tak tego poczuć jak wtedy. Dziękuję za konstruktywną krytykę, napewno przyda się przy następnym moim "wierszu". Pozdrawiam serdecznie.

:) Hi hi, po pierwsze - pisałam to jeszcze w ogólniaku, po drugie - jestem jego żoną już od 12 lat, po trzecie - napisałam do tego muzykę i zaśpiewałam mu na naszym ślubie . Podobało się wszystkim. Pozdrawiam ciepło.

Czas, który mija już nie powraca... Straconych chwil tyle za nami. Żadna godzina, którą wybija Samotność moja, nie ma granic. W obcym wszechświecie Tyś moją ziemią najpiękniejszą, W całej zieleni Jesteś mi różą najczerwieńszą. Dla ciebie tylko Żyć i umierać najstraszliwiej Śmiać się i płakać Uciekać w góry jedyne... Siądź znowu ze mną, już nie odjeżdżaj i nie zostawiaj mnie tu samej Gonię twe myśli, a ty z daleka Oczy wypatrzysz, gdzieś tam za mną...

W takim razie tym bardziej dziękuję za wyrażenie swojej opinii ;))

Dziwi mnie , i to bardzo. Zmieniłam wg sugestii, chyba teraz brzmi lepiej. Dzięki ;))

czas... schowany głęboko w zakamarkach pamięci zjawiłam się szybko tak dziwnie z odlotem łabędzi w promieniach słońca popołudniowych w spojrzeniu mamy w cieple jej dłoni w oddechu szybkim w płaczu w uśmiechu pełnym miłości jak dzban po brzegi...

Tak? Fajnie, ale o co chodzi z tym przeczytaniem do końca? ;)) pozdrawiam

Nie rozumiem...to są górnolotności?

Ja zawsze tak piszę, proste zrozumiałe (prawie zawsze) słowa, "banalne" jak komentują inni. Lubię takie pisanie, to mój styl. Czy muszę to zmieniać?