Damian Jakubowski

W moim mieście jest park. Taki na pozór zwyczajny, jak inne: zielony, drzewiasty. ale jest w nim coś, co go wyróżnia. Kiedy słońce ustępuje niebo, księżyc ukazuje swe oblicze. Gwiazdy zasypują całe sklepienie- -park ożywa... oddycha,przemawia. Siadam na ławeczce i słucham, słucham jak wiatr przemyka, cicho gwiżdząc porywa liście. Słucham jak drzewa skrzypią, uginając się ku sobie. Słucham nocnych ptaków, jak rozmawiają, o czym? Pewnie o mnie, a ja siedzę i patrzę, nic nie mówię, patrzę... na niebo, gdzie tyle gwiazd. Jednym ruchem ręki maluję, łączę je w obrazy i podziwiam. Jednak w końcu nadchodzi świt, księżyc odchodzi, obrazy znikają. Zostaje tylko park, zwyczajny, zielony, drzewiasty. Wtedy idę do domu i czekam, bo wiem, że niedługo znów... słońce ustąpi niebo, zapadnie mrok. A ja? Będę trwał, w moim "nadzwyczajnym" parku.