Bartek Doborowski

Dzieki przemysle. W wierszu nie ma przeslania, a ten owoc to nie wiem do dzis jak sie pisze. Trzymajcie sie dopracuje nastepny bardziej za jakis czas, hej.

Przewrotność klucza, trzaski w zamku i już fotel dokończy bujanie w pojedynkę, żar z fajki zgaśnie w zimnej popielniczce, to ten czas, to to miejsce i nie potrzebujemy słów. Nie ma magii bez zaklęć. Uroków których nie można by zdjąć. Jak druidzi zbieramy manę z naszych ciał, zamykamy sobie usta na zmianę, własnymi ustami, bezustannie. Zieleń zamknięta w tęczówkach układa się w tory bez których wykolejam się bezradnie. Esencję nocy wyciskamy w dłoni jak sok z grajfruta, czerwień pomieszana z bielą. Płoną światła w pustym domu, dwumasztowiec zwinął żagle dryfując po równomiernych falach. Byle dalej od lądu, w miejsca, gdzie pioruny przeszywają raz po raz.