Tuśka Tuchowska

Ale niestety nadal bez puenty... Miłego i dziękuję

Dziękuję za puentę. Jedną z wielu myślę. Miłego

Może na wiosnę się uda... A może już dziś. Miłego

Urodzony morderca z Ciebie. Miłego

Jakby ktoś zechciał to "coś" skomentować, byłabym bardzo wdzięczna. Ale widzę że nie mam szans. Za długie toto i w ogóle. ;(

Miło pomyśleć że nie wszystko się zmienia. Miłego

Z pociętych wczoraj fotografii nie złożę dzisiejszego szczęścia I chociaż nie mam już kompasu rysuję drogi do zwycięstwa Może i oczy mam otwarte lecz lękam się jutrzejszej burzy ...

Ciekawe że służba wojskowa lub jej brak wywołuje tyle emocji. Miłego

A mnie się podobało. W sumie ciekawa historia. Osobiście mi się spodobał marzycielski i zgnębiony bohater. Miłego

Fajnie się to czyta. Nie będąc chłopcem... Miłego

Nie umiem pisać gdy Nie jestem zakochana Słowa jak leniwe pająki Przechadzają się po pustej przestrzeni w mej głowie Nie umiem myśleć gdy Nie jestem zakochana ręce wykonują ruchy tak mechaniczne że aż strach strach że aż tak nieludzko się czuję gdy Nie jestem zakochana

Jak miło jest powspomina miniony czas dzieciństwa i minione chmurki, widywane tu i ówdzie. Miłego.

Rozdział 1 Było piękne jesienne popołudnie. Drzewa pyszniły się złotem i czerwienią. Słońce za nic miało sobie zbliżającą się zimę i grzało jak w środku lata. Wszystko jakby zamarło znużone spiekotą, gdy na drodze z warowni w Wynm do portu w Kaa jechała młoda wojowniczka. Nie wyróżniała się zbytnią urodą, choć wprawny obserwator mógł rozpoznać w jej rysach ślad po odległym elfim przodku. Jeśli oczywiście wierzył, że możliwe jest, aby szlachcianka została przyjęta do Cechu Wojowników. W Starej Szkole nie do pomyślenia była taka pomyłka. Szlachcianki przyjmowane byłyby do Cechu Magów. Jeśli w ogóle ktoś chciał swą latorośl oddać na wychowanie do Starej Szkoły. Chyba tylko w przypadku, gdy dziecko pochodziło z nieprawego łoża i mocno komplikowało sytuację rodzinną. Jednakże nawet w takich wypadkach Rada w osobie Jaśnie Oświeconego Cechmistrza Cechu Nadzorców Niewolników, zawsze dbała o to, aby dziecko otrzymało wykształcenie adekwatne do pochodzenia. Jaśnie Oświecony nie nadzorował tego osobiście, robił to poprzez Mistrza Róży Adeptów i jego pomocników. Dziewczyna z Cechu Wojowników ubrana była w strój podróżny składający się z obcisłych spodni, wysokich butów o miękkiej podeszwie i krótkiej skórzanej kurtki. Wszystko utrzymane w ziemistej, burej tonacji. Nie był to żaden uniform, członkowie Cechów rzadko ubierali się w stroje podkreślające ich przynależność do Starej Szkoły. Nie było takiej potrzeby. Wystarczył amulet który każdy nosił na szyi. Kształt amuletu i materiał z którego był zrobiony różniły się w zależności od Cechu, a niekiedy i od Róży. Dziewczyna miała na szyi schowany pod kurtką amulet Cechu Wojowników, żelazny pierścień w środku którego lśniło blado godło Starej Szkoły. Jej pół długie włosy, o popielato srebrnym kolorze, miała gładko zaczesane do tył i spięte w węzeł tuż nad karkiem, co chwila wymykały się one spod rzemienia i opadały na jej niewinnie wyglądającą twarz. Droga była zadbana, jak wszystkie drogi należące do Starej Szkoły. Po obu stronach drzewa zostały wycięte na odległość strzały z łuku. Z lewej strony wznosiły się groźne, granatowo sine Nieprzebyte Góry. Ciągnęły się one od wschodu, na Pustyni Szarych Ludzi, aż do zachodu, gdzie tonęły w morzu i tworzyły Rafę Samobójców. Stanowiły one południową granicę Królestwa, jak do tej pory niepokonaną. Najwyższym szczytem tego pasma była Góra Przejścia, nie wiedzieć czemu nosząca tak niedorzeczną i nieadekwatną nazwę. To właśnie w jej cieniu usytuowana była warownia Wyrm. Droga przebiegała przez tereny słabo zalesione i tylko w jednym miejscu skręcała ona w niewielki zagajnik. Wiła się między pagórkami, a czasem wspinała na niektóre z nich, w dole pozostawiając niewielkie osady z małymi chatkami krytymi strzechą i polami uprawnymi, teraz już zaoranymi i znaczącymi krajobraz łatami smętnego brązu. Gdzieniegdzie pola przecinały strumyczki na brzegach, których rosły wierzby i osiki. Gdzieniegdzie było też widać niewielkie zagajniki, lub pojedyncze wielkie drzewa, pamiątki po rosnącej tu niegdyś puszczy. I mogłoby się wydawać, że to iście sielska kraina. Na polach pracowało jeszcze paru niewolników – nagich, małych i chudych ludzików o szarej skórze i wielkich, półprzymkniętych oczach. Ahn nie lubiła Szarych Ludzi Pustyni. Nie lubiła Pustyni na której mieszkali. Jakie to szczęście, że pustynia była po drugiej stronie Królestwa. Miała nadzieję prędko tam nie wrócić. Wyprawa po niewolników, w której brała udział nie była dla niej przyjemnym doświadczeniem. Ci mali niby ludzie potrafili walczyć zajadle, a co gorsza nie męczył ich panujący na pustyni skwar. Czego nie mogła powiedzieć o sobie. Ona fatalnie znosiła upał i kurz wdzierający się do wszystkich otworów jej ciała i to jeszcze przy mniej niż skromnych racjach wody, które im przydzielono. Dziewczyna jadąca na czarnym koniu, podobnie jak większość wychowanków Starszej Szkoły nie znała swego pochodzenie. I tak jak wiele podobnych jej młodych wojów niewiele ją to obchodziło. Na imię miała Ahn i została wysłana z misją do Kaa. Dzień był piękny i dziewczyna jechała wolno głównym traktem. Słaby wiatr głaskał jej policzki i tarmosił delikatnie włosy. Mogłaby się poddać tej pieszczocie, gdyby tylko umiała. Spojrzała na bezchmurne niebo, jakby spodziewała się tam dostrzec jakiś niepokojący kształt. W jej oczach przez tę krótką chwilę rysowała się nieopisana wprost tęsknota. Ahn wyglądała w tym momencie tak jakby miała rozłożyć skrzydła i odlecieć i tylko poczucie obowiązku nie pozwalało jej tego uczynić. Ileż to już razy spoglądała w niebo ni to prosząc o ratunek, który miał nigdy nie nadejść, ni wypatrując śmierci, która dałaby jej ukojenie i spokój. Nie pozwoliła sobie na dłuższą zadumę i spojrzała na trakt. Właśnie wjechała w niewielki las. Usychające liście dawały cień pozwalający, choć na chwilę uwolnić się od spiekoty. W cieniu drzew wyczuła czyjąś obecność. Ktoś czaił się tuż za linią drzew. Wyćwiczony od wczesnego dzieciństwa odruch dał o sobie znać. Ahn w mgnieniu oka namacała rękojeść swego krótkiego miecza. Nie wyjęła go jednak, nasłuchiwała. Wyćwiczony instynkt i tym razem jej nie zawiódł. Z krzaków wypadła zgraja orków, nieliczna może czteroosobowa grupa zbliżyła się do niej. Teraz Ahn wiedziała, co ją ostrzegło. Orki śmierdziały. A był to niemożliwy do wytrzymania smród. Nawet tutaj pod okapem z liści powietrze zgęstniało jak gar ugotowanej pleśni. Smród podłego żarcia, które orki zwykły spożywać, tanie octowe wino, gnijące szmaty, w które byli przyodziani, ale najgorsze, że śmierdzieli po prostu orkami. To wszystko tworzyło tak piorunującą mieszankę, że człowiek o wrażliwszym nosie mógł paść trupem od samego zapachu. Miecz wyfruną z pochwy jak dziki ptak i zadźwięczał na szyi najbliższego zbira, rozsypując wkoło kropelki krwawej posoki. Nie czekając na reakcję pozostałych Ahn popędziła konia. Niemal stratowała orka, który usiłował zagrodzić jej drogę. Głupie stworzenia, przemknęło jej przez głowę, gdy niemal rozłupała jednemu z nich czaszkę. Stal jej miecza była mocna, nie na tyle jednak, aby ryzykować cios wystarczająco silny do rozłupania twardej kości stwora. Ork zwalił się na ziemię ogłuszony. Pozostali gapili się na odjeżdżającą dziewczynę jak skalne posągi, nie nawykli do tak gwałtownej reakcji ze strony swych ofiar. Ahn pędziła na złamanie karku, zostawiając w tyle bardziej niż zwykle ogłupiałych orków. Ten z rozprutą szyją drgał konwulsyjnie. Jego towarzysze zajęli się nim na orkową modłę.

Może tak a może nie. Miłego

A ja znam parę osób które żyją by umrzeć. Może nie żyją wcale tylko im się wydaje?

Mocna rzecz. Zaniemówiłam. Miłego

A jednak...

Wszystko co ma się wydarzyć – wydarzy się. Każdy ból który ześlesz mi – wytrzymam Jest we mnie niezłomna wiara że COŚ jeszcze jest. Że jeszcze moje szczęście czeka. Jestem Muszę tu być Trwać Bo jeszcze jest coś W Twoich oczach Bo mam wiarę w to Że Ty Nikt inny

A mnie się podoba. Śmierć jest konsekwencją życia. Robaki nie wiedzą o swojej śmiertelności. Ludzie tak. I dlatego żyją by umrzeć. Zdają sobie sprawę z kruchości życia.

Ale nie tylko kroki tupią. Niektórym koty tupią. Znam paru takich... A to była krytyka merytoryczna czy stylistyczna?

Jest coś między młotem a kowadłem w ciszy przed burzą w przedświcie cichy jęk tupot kroków na granicy (nie) słyszenia jest coś Ale co?

Hej!

Całkiem to fajne. I do przeczytania. Miłego i zdrowia życzę.

To nie terapia. Jeśli już to próba opisania pewnych emocji. Jeśli nie udana, to trudno. Jakoś nie mam wielkich ambicji bycia wielką Poetką. Dla mnie wiersze to emocje. Bo bez emocji można co najwyżej stworzyć książkę telefoniczną. Ale może się mylę...

To jest instrukcja obsługi. I pewnie jakaś pretensja we mnie tkwi.