karolina mole

niesamowita jest końcówka... `nie wiem tylko czemu mole patrzą na nas przez dziury w suficie?` Wiersz trafia do serca, bynajmniej mi trafił :)

Umieram. Zabijasz mnie. Czekam. Teart. Bez słów spektakl. Zabij mnie do końca. Nie karz czekać, dobij. Nie ma sensu zwlekać.

Dusza artystym Charakter czysty, Jeszcze nie wystygł, Dom ojczysty. Wszystko się zmienia, Jak ja się zmieniam, Nikt mnie nie docenia, I ja też ich nie doceniam. Jestem inna, Spróbuj zrozumieć, Jakby zwinna, Jestem zamknięta, Nie czynna. Smutna, zdziwiona, Zawiedziona. Rozstrojona jak gitara, Ale nie szczęśliwa. Puste słowa, Nie znaczące nic, Moja smutna dola. Jak tu szczęśliwą być?

Wczoraj było słońce. Dziś go nie ma. Wczoraj były chmury. Uciekły z nieba. Wczoraj były liście na drzewach, Dziś nagie gałęzie, Witają mnie rano, Uśmiechając się szyderczo przez okno. Wczoraj byłeś, Dziś Cię nie ma. Wczoraj marzyłeś, Dziś sam jesteś w marzeniach. Wczoraj się uśmiechałeś, Dziś uśmiechu nie ma, Wiesz gdzie jesteś? We wspomnieniach.

Nagie promienie słońca, Przybrane w Twoje słowa, Nagie księżyca gwiazdy, Och, cóż za swoboda... Myśli oplecione nicią zrozumienia, Ukryte w szafie... Wspomnienia. Marzenia, wyzbyte się przed laty, Uplecione w warkocze z róży, Tylko kolce w całości wciąż kłują, O Boże, a komu to służy?

Gwiazdy na niebie, Lśniące bezradnością, Lampki słaby promień, Ciemność nocy rozdziera, Uśmiecham się przyjaźnie, Choć ciebie nie widzę, W mroku latarni ulicznych. Patrzę teraz bojaźnie... A my ludzie? Jak nietoperze w Biały dzień - tacy marni. Artyści nawet zasnęli z myślą o białych kapeluszach.