Ania Glaza

Pustynia bezkresny obszar strudzonego wędrowca Gdy odnajduje oazę zdoła odczytać kilometry przebyte bosą stopą Nie pomyśli o dzieciach ani rodzinie bo przecież ich nie ma Tylko serce zakołacze mu głośno pomyśli wtedy jak to dobrze że jeszcze czuje że tęskni lecz nie wie za kim Obejrzy się dookoła przypomni sobie wreszcie że na pustyni życia jest sam Uroni jeszcze kilka łez Nie jeden świt go jeszcze zbudzi aż w pragnieniu serca Otworzy się na miłość