Wilk

Rozlane neony wsiąkają powoli Żółtawe światło z ulic noc pcha Gwizd gazu w ich żyłach pędzi szalony Bijąc i szarpiąc na ślepo gna Zmarszczone chodniki płytami obite W nich świetlne zapachy zastygły ściekami Nieznacznie pełzną głęboko w grunt wbite Dawno okryte szklistymi barwami Największy szept krzykiem się staje Do uszu jak wiatr płynie W jaźni skrzepnięty sen pozostaje Powoli opada i ginie