[Równonoc]

o siódmej rano, gdy dzień równa się z nocą
nie umiem otworzyć oczu, chyba boję się
obudzenia z pełnego spokoju nocnego śnienia

a jednak, jestem zmuszona to zrobić
przejśc do rzeczywistości
odnaleźć parę dla drugiej skarpetki
i tak bez znaczenia

przy kawie z miodem
mój świat się rozłazi
wraz z bawełną powietrza

gdy dzień nadal snuje nić wspomnień
pomiędzy wolnymi przestrzeniami
moich czeterech żeber

 

fot.akademiaducha.pl

[Nigdziebądź]

@Nata_Kruk  Bardzo dziękuję, obiecuję udoskonalić warsztat. Fotografia jest moją pasją odkąd pamiętam :)

[Nigdziebądź]

@Waldemar_Talar_Talar

Bardzo dziękuję :)

 

 

 

[Krzyż współczesności]

2019- nowy powrót, nowe zmiany ;-) będą będą ;-)

[Nigdziebądź]

https://www.youtube.com/watch?v=nMseLyfF4so

z perspektywy
i w całkowitej pustce
dotarłam do krainy
zwanej Nigdziebądź

gdy los mnie rzuca w morze
by nauczyć mnie
życia
jak samotną łódkę

jak biały żagiel
pomimo wzburzonych fal
obiecałam sobie
przetrwam ten sztorm

nie zatopię jachtu
z Nigdziebądź
wychodzę naprzeciw teraz
z decyzją i nową siłą

Katarzyna Oberda

[Dźwiękoszczelność]

dziękuję wszystkim za odwiedziny i poświęcony czas :)

Powtarzam zwrot ''dźwiękoszczelny kokon'' dla podkreślenia idei odseparowania się od pewnych spraw.

Marlett
To co dla kogoś, jest banałem, dla innego nim nie jest.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie :)

[Zmiana pór roku]

zimowe lasy
wściekłość wiatru
ogołocone drzewa

próba zaufania
pożegnanie
stary rok mija

szaleństwo płatków śniegu
zmiana pór roku
zakwitły kwiaty

Katarzyna Oberda

[Antyteatr]

każdy z nas odgrywa jakąś rolę w teatrze życia. Trafnie napisane Maćku :)

[Krajobraz po ...]

bardzo ładny wiersz Maćku :). Miło Cię spotkać również tutaj :). Kasia

[Krzyż współczesności]

Napisałabym do Ciebie list
ubrała myśli ukryte na dnie serca
w najpiękniejsze słowa
gdybym znała Twój język

gdy wracam do domu
cieszy mnie
obecność bliskich
i świadomość, że ktoś czekał

choć tak daleki
w niedostatku, brudzie strachu
o każdy kolejny dzień
stałeś mi się bliski

Twoja mała twarz pokryta kurzem wojny
chwyciła mnie
za najgłębsze przestrzenie duszy

oczy pełne przerażenia
tak smutne
że aż obojętne
na swoje własne cierpienie

i tylko ręce dziecka
co błagają o okruszek chleba
pełne niedostatku, strachu i nienawiści
nie tracą siły by wierzyć w człowieka

wśród tysiąca zbombardowanych ulic
wiatr wyśpiewuje
nigdy nie udzieloną odpowiedź
na pytanie-
kto pomoże Ci nieść Krzyż codzienności?

kto pomoże
uwolni od potwora
który każe łamać zasady tabunami czołgów
i otoczyć ulicę twarzami zbrodniarzy?

niezależnie czy w Aleppo czy w Polsce
podobno każdemu należy dać szansę
mimo istnienia dwóch światów

świata dziecięcego uśmiechu
i tego najtragiczniejszego-
od urodzenia niosących Krzyż
Krzyż współczesności

Katarzyna Oberda

[Strategia zwana życiem]

to jest wiersz:)takie moje egzysteuum :)

[biały kołnierzyk]

kótki ale mnie odrzuca---

[Niebo nad nami...]

uważam że pozytywny:)bo wiem o czym pisałam:)

[onyks]

uważasz się z aoch i ach .a to właśnie wychodzi w poezji.twój snobizm i nic więcej.potrafię poznać się na ludziach i w przeciwieństwie do ciebie nie używam sobie na innych.i to co piszesz o mojej poezji to twoje zdanie.masz do niego prawo .zazdrościsz bo sam a nie umiesz napisać nic lepszego niż opis,przenudny i ściśle ksiażkowy.do działu proza z tym idz anie do poezji dlatego ----

[Upadły anioł]

pi eknie :)

[Sonet do Wiatru]

Jakże często mój wietrze,swą muzykę grasz
Nad tą błogosławioną Ziemią,gdzie zapach sian współbrzmi
Z Twoim rzeźkim tchnieniem ,gdy delikatnością kołyszesz
Skrzypiące drzewa co zapachem jaśminu cieszą moją duszę

Czy zazdroszczę ptakom co śpią na ich gałęziach?
By czuć dobroć czułością Twoich dłoni
Podczas gdy ja w upale dnia w środku lata,pracuję zbierając żniwo cudzych myśli
Przed Tobą żywiole stoję w swej cichości

Tak pozornie niepozorna chciałabym się
Skondensować w chmury
Nad którymi Ty stąpasz delikatnym krokiem
Sprawiajac że z nich popłyną krople Twej ochłody

Dopóki ptaki i drzewa się cieszą,daj im ukojenie
Mnie zaś tylko wietrzaną dobroć swego serca
Kathrineoberd

[Atomium]

Jestem
sobą

blaskiem
cieniem
mgłą marzeń

rozszczepiającą się
w głuchym świetle

słowa
zbyt pewne
zbyt mocne
jak trzpień uderzyły

Kiedyś
bolało

rozlały się
czerwoną farbą
bladych łez

Smuga
nadziei
rozprzestrzeniła się
czekaniem

pragnieniem
zrozumienia

dlaczego?
dlaczego
przeciw komu

niszczyłeś drobinę
niezkazitelnej dziecięcej
miłości

Szukałam nad Tobą
nad sobą
złocistej aureoli

byłeś cieniem
wyklętego
nie umiejącego kochać
tyrana

Dziś jestem

Inną silniejszą
drobiną

atomium ciszy
spokoju
miłości...

dziś odnalazłam
ląd i ukojenie

nie wierząc w szczerość
tego
co nieszczere

Moje atomium
w końcu zrozumiano

Wciąż doczepiając
Kryształy wartości.
Kathrineoberd

[Poszukiwanie]

niepodomykane odrzwia mają symbolizować niepodomykane drzwi,przez które wchodzisz w świat myśli:)

[Poszukiwanie]

Opuszki palców
Ślizgają się
po alabastrowych
powierzchniach...

Obłych
niezrozumiałych
raniących

wypowiedzianą
w pełni zamierzoną
nienawiścią

słów
które są cieniem
człowieka

dotknąć
sedna prawdy
trudno

Oczy
Otwarte
Na krople nadziei

Lustrują
Całkiem
niepodomykane odrzwia
myśli

dotknąć nie łatwo
Obłych kształtów
Serca

Obudzona
wytrwałością
Wierzę

W sczerozłote
serce...
Człowieka.
Kathrineoberd

[Wiersz wieczorny]

Zamykasz dzień
Gałązką milczenia
Rzuconą w azyl
Pamiętliwych spojrzeń

Tam gdzie
Chaosu
Pękają powrozy

W jutrzenki
Szacie
Odwiedza Cię szczęście

Zamykasz dzień
Gwiazdą która spadnie

Tęskniąc w objęciach
Bezchmurnego nieba

Uśmiech malujesz
W karcie papirusu

Oczyszczonego
z kurzu
zapomnienia

Zamykasz dzień
Chustą jarzębiny

Zapachem kwiatów
Wonnego jaśminu

W zduszonym Tobie
Zmęczonym trudami

Zostaje
tchnienie

Karmiące spokojem
I rozmyślaniami

Pośród
Alei
Oddechów wieczornych

Nieprzemijających
W ciszy
I spokoju.
Kathrineoberd

[Judaszowe dzieło]

I

Na płótnie
Mej duszy
Osiadł kurz

nieokiełznanej
Żądzy

Strach przed reakcją
Arcykapłanów
Gdybym zaprzeczył...
żeś
Zbawiciel

Znałeś mój język
Chaos oczu
I pozwoliłeś

Bez walki
Bez słowa..

Baranku niewinny
Bym serce nieczyste
Winił do dni końca...

Ty -zrodzony z Matki
Karmiony dobrocią

Ja od początku
Uczeń Twój niewdzięczny

Jeśli więc czułeś
Cóż kryją me myśli
Jesli wiedziałeś
Na kogo patrzyłeś...

Ja w matni życia
Ty w boskości swojej
Mogłeś odrzucić
Nie musiałeś cierpieć..

Mogłeś mnie nie znać
I poznawać nie chcieć
Zgładzić,porzucić
I tak mnie zgładzono

Lecz pozwoliłeś...
Kłamać przy Twym boku...

II
W toni
jeziora nocy
Słyszę Twoje szepty

Ciche wołanie
W rytmie bicia serca

Pijesz
z czary goryczy

Twa krew
purpurowa...

Chciałbym ominąć
To co się wydarzy

Nie zmażę liter
Z księgi przeznaczenia

Przyjaciel i wróg
Tonie w Twych ramionach...

Musiał nikczemny...
Przyjść,zdradzić,zrujnować
Byś Synu Ojca
Niewinnie wydany

Sieć grzechu przerwał
I życie darował...

III

Smak Twego
zhańbienia
napełni mnie całego

Przemknie prądem natchnienia
Porazi zmysły...

To co głosiłeś
będzie tym
w co wierzę

Mądrości słowa
Niech będą ratunkiem
Zagubionego...

Zdrajcy pocałunku

Jak Cię odnaleźć?
Jak do Ciebie trafić?

Znaleźli drogę
Osądzili sami..

Widzę agonię
Już po raz ostatni...

IV

Słyszałem wieści
Że dziś Cię wydali

Że Cię
Nie chcieli
Jako Prawdę Żywą

Za jakąż winę?
Za jakiż uczynek?

Za miłosierdzie
Wlane w serce świata

Drżące me serce
Ręka wciąż
Niepewna...

Szuka gałęzi
By zakończyć ciężar

Ołowianego brzemienia
Zabójstwa

Sznur do mnie mówi:
Kim jestes nieszczęsny?!

Winny Twej śmierci
Sam wydaję wyrok

Wybacz mi proszę
Byłem zagubiony

[Coram publico]

Każdemu z nas dedykuję....

Znów stoję
Samotnie jak wędrowiec
Na rozstaju dróg..

Zwątpiona
Wśród jazgotu
Tysiąca
Niepotrzebnych nikomu...
Myśli

Jak mędrzec
Szukam tej jednej...

W głębi...
Oceanu
Siebie

Niewinna
Obrzucona błotem
Nienawiści

Nie potrafię
Zburzyć
Muru

Chłodnych jak lód
Gruboskórnych ...
jak pomarańcz

Nigdy nie przemyślanych
Słów...

NIGDY
Nie zwątpię...

NIGDY
Nie odejdę...

Bo gdzieś
Może-w zasięgu wzroku
Nie zauważona
Śpi prawda...

Szafir nieba
Jak len
Otula me myśli

Wzrok
Pada na twarze
Obojętnych
Nie dla siebie
Bo po co?

Ludzi...

Ty też
Stoisz sam
Wobec wszystkich
Publicznie...

Obnażony z najskrytszych
Myśli...
Bez szansy
Bez zrozumienia

Twe oczy
przepełnione
Miłosierdziem

Co nie wygaśnie
Jak płomień

Wciąż
Mimo smutku
Patrzą...

Zrozumiałam...
Twój uśmiech miłości

Oczekiwanie
Na dobroć...

Tylko Ty
Masz klucze
Do mego serca

Panie.

Kathrineoberd


---------------------------------------------------------------------
Coram publico-wobec wszystkich publicznie

[Hominem te memento]

Kiedy zza ciężkich
Jak ołów
Posiwiałych starością
Obłoków

Jak tajemnica
Zza kurtyny wspomnień
Wyłania się...
Królewska potęga
Nocy

Wraz z zapachem
Wypalonego ogniwa
Chcę wyrwać się...
Z żelaznych kajdan
Zwątpienia

Wzburzonym
Jak fala myślom
Z powodu słów
Raniących silniej
Aniżeli miecz

Szukam odpocznienia

Z oczu
Co jak ze złocistej stągwi
Sączą dobroć
Jak włoskie wino

Spijam
Ostatnią kroplę
Tego co we mnie
Zagineło

W ciemności
Smutku
żalem posrebrzanej

Szlachetnej chęci
Jak stal
Bycia silną
Kroczę przed siebie

W czeluści niepewności
Wyzwań
Dnia przyszłego
Łzawą mereżką
Żegnam wszelki smutek

Upodlona...
Jak niewinny skazaniec
W średniowieczu myśli

Potępiona
Tymi co nie rozumieją
Wołania w milczeniu

W świetle promenady
Serca
Dobijam do mojej
Przystani...

Nie udawając
Nikogo innego
Jestem tylko człowiekiem...
Kathrineoberd



-------------------------------------------------------------------
*hominem te memento-pamiętaj,że jesteś tylko człowiekiem

[Ad futuram rei memoriar]

Zmieszana z błotem
Zastraszona niepewnością
Jutrzejszych spraw
Doczesnych

Otulona
Królewskim płaszczem
Bezkresu
Pół jasnej nocy

Do głębi
Przeszyta
Spojrzeniem ironii..
Co jak wampirzyca
Wysysa...
Najsłodsze krople krwi

W czułych objęciach
Świetlistego jak aureola
Trotuaru

Wyrywam się
Z blokujących oddech
Więzów samotności

I jak dziecko
Stawiam
Niepewne kroki

W czeluściach
Mojego serca
Jak rzeka
Co nie płynie
Wyschły ostatnie łzy

Głęboko w duszę
Przez pryzmat
Zajrzało pragnienie

Miłości
Co nie przeklina
Chwil które są i będą

Obudzona
Z perłowej kołyski
Dobroci
Ma muza

Jest światełkiem
W tunelu
Mej duszy.
Kathrineoberd

[Dwa oblicza miłości]

"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź dźwięcząca
Albo cymbał brzmiący"
św.Paweł
[1 List do Koryntian13,1]


Jak na Wokandzie
U Miłosiernego Sędziego
Oskarżona....
O nieumiejętność kochania

Powiem Ci
W gwoli wyjaśnienia

Miłość jest klejnotem
Najdrogocenniejszym...
Dobrocią szlifowanym
Nie do kupna na aukcji
Czy sprzedaży hurtem...

Nie stosem pieniędzy
Bogactwa
Miotania

Bo cóż właściwie
Przyjdzie
Po szybkim krętactwie?

Prawda?
Samotność?
Czy życie w Bezmiarze?

Nicość
Świadomość tego
Co być mogło...

Łzy i zgorzkniałość
Po cóż komu takie?

Miłość nie jest pomnikiem
Wierszem na cześć pochwalną
Rzeźbą
Symbolem
Czy bożkiem ze złota...

Ona...
Jest spojrzeniem
I szczerym uśmiechem

Żartem w spokoju
Słońcem w trudnych chwilach

Słowem ...
Nadzieją....
Milczeniem bez sensu...

Oczekiwaniem
Że gwiazda zaświeci...

Miłość...
Przebacza
Gdy ktoś sie obraża

Nie chce przeminąć
Gdy burzany myśli
Jak wrzątek się gotują

Wciąż pamieta
Gdy ktoś inny zapomni
Na zawsze...

Możnaby pytać
Z kąd lęk przed kochaniem?

Może to lichość Kocham
Bez pokrycia w realu

A może stereotyp
Czy kolejna bariera
Przed życzliwością
Drugiego człowieka...

Bo kto chwali
Nie musi być szczery

A świat miłości
Potrafi pochwalić
I konsekwentnie wytknąć
Każdą wadę.
Kathrineoberd