infatylna

kojarzy mi się z białą magią baczyńskiego. nie wiem dlaczego. superskie:)

kieliszek w dłoni z sokiem. Pomarańczowym blaskiem poprzebijana mleczne muśliny. Mgliste pyłki na tle .

:)

mi się nie podoba. Pytanie jakby nie pasowało. zaburza spójność.

tak...pierwiosnek razi. pierwsza część fajna. złote zwierciadło.:). i na końcu razi mnie słowo 'mi'.

zgadzam się.

a ja myślę, że tu nie ma nic a nic smutnego. raczej to taki wielki wypchany futrem pokój gdzie można wtulić się w ścianę i błogo zasnąć. trochę inaczej spojrzałam na jesień- dzięki, może jutro nie będzie tak zimno.

wydaje mi się że wiersz byłby o wiele fajniejszy gdybyś przystopowała trochę z 'eneterowaniem'. Czasem taka mała głupiutka rzecz a dużo daje.

ciii.... on śpi. ledwożywypołysk obija się o przerywaną kreskę nosa. powoli drży. miarowo. a gdyby tak na fotelu koloru herbaty móc uwiecznić poświatę cytrynowych paznokci. i spocząć obok linii papierowych ust. wgryźć spojrzenie w pulsujące. tchnienie. ale on śpi.

no nie wiem. Wydaje się byc w porządku. Ale mam uczucie takiej słownej lepkości. Może Twój styl. Może mój gust. ale generalnie - fajny

akurat jestem w temacie;) zresztą nic nadzwyczajnego (tzn to wyżej moje). ale wiersz mi się bardzo podoba. 'palców dotykanie w potępieniu snów' mhmm...(pomruk zadowolenia)

buraczkowość świata nadprzyrodzonego odbija się od jej twarzy kiedy cicho uśmiechnięta przymykając powieki mruczy prosto w lustro miodowego cienia.

dłoń. zatopiona w piasku moich myśli. znikomość bezwzględna uwiła zapach kłosów siana. a ja, zostanę tu. pośród rąk i oczu. sama.

mi się podoba. podstaw merytorycznych nie mam, aby coś poprawiać. ale - zwierciadło mojej wyobraźni- mhm.niezłe.

potrafisz układać słowa czarodziejskie od których usta ani drgną tylko oczy.

nakropiony pomarańczem dom. cisza. ogarnia jego mury przemyka koło ust przytłumionym lśniącym ostrzem.