John_Pool

Może grasz na dwa baty a tylko dureń niekumaty...?

Na rzęsach...? Szczęśliwy!

Miłość - moim zdaniem jest między tym co ma Dziewczyna a męskim pożądaniem.

Jakie to lekkie i miłe...

Wyjdź chamie zza koła uklęknij przy człowieku cała ludzkość woła: Jesteśmy w Nowym Wieku. Nędza niemal w kupie o doskonałość prosi. Ludzkość ma to w dupie i w wiersze się wynosi...

Tęsknię za takim ślicznym marzeniem.

Tylko My faceci wiemy co i ile możemy. A Miłość - moim zdaniem to coś między tym co ma kobieta a pożądaniem...?

Znakomite, choć trudne.

Bardzo milusińskie

Głupotą skrajną nazwę i wielkim pechem, że za cnotą goniłem, zamiast za grzechem. Wiernością i świętością świat zbawić chciałem, lecz tym samy wiele sobie przerąbałem (lub podobnie).

Kobiety są jak małpy - cwane. Wiszenie na... - mają dopracowane. Nie puszczą się jednej gałęzi, nim z drugą nie znajdą więzi.

Nie wykrzykuj haseł z plakatu; zbyt duże z tobą ciśnienie. Nie szantażuj mnie swą rozpaczą - niemiłe robi wrażenie. Chociaż grzech obciąża mą duszę, nawracać się nie starajcie. Rozliczyć czarownicę muszę; kamień mi zatem podajcie!

Gdy widzisz obrazek prześliczny zasłaniający ci świat cały groźnego stanu to początek także kłopot serca niemały. Miłość głębsza niźli choroba szczególnie gdy jest nieszczęśliwa i w przedśmiertelnych konwulsjach rzuca - nieuleczalnie obrzydliwa. Dusza ubezwłasnowolniona tęsknota pali, zazdrość skubie. Każdą miłość łatwo wyleczyć gdy kończy się ona na ślubie.

Trafnie samotność odzwierciedliłaś. Ona jest dla twardzieli; kobiety trudniej znoszą. Ma bardzo wiele zalet ale i (jak wszystko) wad niestety. Ma nieskończenie wiele barw - jak miłość. Niezależna (samotna) to taka kobieta, która nie potrafi znaleźć na stałe, zależnego od siebie faceta.

Ten wiersz - jak stary kawał. Dla tych co nie słyszeli - ciekawy. Dla pozostałych - oklepany.

Gołąb niczym anioł sfrunął na parapet skrzydła mu barwą zalśniły. Przymilnym gruchaniem trącił czułą strunę nut które się nie ziściły. Cieszyłem się brakiem tamtej obecności o innej w sercu marzyłem. By ptak nie był zwiastunem twego powrotu natychmiast go przepędziłem.

Wzdłuż strumyka dojdziesz do żródła po nodze spłyniesz do nieba tylko uzbrojony mężczyzna sprosta wzniosłościom jak trzeba.

Jeśli kilka osób twierdzi, że jestem brudny - idę się umyć.

Zapomniałem, że żyjemy w środowisku gdzie rażą "rozmodleni nieprzyjaciele". Zakłamanie kompletne! Szkoda słów. Można pisać tylko o ukochanej mamusi i jeszcze bardziej uwielbianej Bozi. A jak jak ktoś miał matkę dziwkę?

Kto pokocha duszę moją, ciało gdy nie potrafię kochać siebie? Pośród rozmodlonych nieprzyjaciół ktoś komuś pospieszy w potrzebie? Skromnie weszła do mojej sadzawki - udawałem tam rybę grubą drwiąco groźną została piranią - katem moim była i zgubą. Dziwnie się nam teren ukształtował - zostałem z jej woli igraszką. Dziś do innych przyjemności sięgam - szatańskich negocjacji z flaszką.

Czy mogą uczucia zranić jeśli serca nie otworzysz? Jeżeli z góry założysz że miłość chce tylko mamić? Szczęścia nie zwabisz samotny w oddali rozkoszy skrzydła gdy nie wiesz jak pachną sidła nieświadom tęsknisz markotny. Presja obrączki założy przez palce młodość przeleci wtedy cię inna oświeci żeś w niewolniczej obroży.

Coś ci się chłopie rozbiło i wiersz to dobrze oddaje. Masz rację jutro nowy dzień...

Nie lubię niebieskiego. Dlaczego zatem wiersz ma się podobać?

Doskonale wiesz jak sensownie układa się skomplikowane klocki słów. Brawissimo!

Napisane z wyczuciem i wielkim talentem.