Agnieszka Sokołowska

Opuściłeś mnie jak ryba brudną sadzawkę. Odpłynąłeś daleko potokiem zapomnienia. Odrzuciłeś ocean naszych marzeń i snów, zostawiając mnie w mule żalu i pragnienia. Opuściłeś mnie jak kropla deszczową chmurę. Odleciałeś daleko z wichrem, z deszczem z prędkością huraganu. Zostawiłeś samotną plamę błota na starym, popękanym betonie u twych stóp. Opuściłeś mnie jak liść samotne drzewo. Zanurzyłeś się w rytm szalonego tańca. Odrzuciłeś winne soki, wspólny śpiew, radość istnienia. Przerwałeś wszystko jednym spojrzeniem na do widzenia. Opuściłeś mnie jak ryba brudną sadzawkę.

Paskudny świat zagubieni krążymy po ścieżynach obłędu zagubieni obijamy się o ściany ogłupiałych myśli zamroczeń świadomości zagubieni na bezdrożach poplątanych uczuć pustynnych odkryć świetnych pomysłów zagubieni we własnych domysłach przytupujemy w rytm naturalnych cieni naszych marzeń

Natchnienie bogów przemija Wędrują ślady urojeń po drogach wieczności w ciemni składu fotograficznych ujęć Każda klatka to zdięcie twojego życia Na każdej inna już wykrzywiona twarz Niby wciąż ta sama lecz ty dobrze wiesz treść dokumentu rozważa wszystkie za i przeciw Czyś godny jest stanowiska z wizytówką: Człowiek