Anastazja Drezwo

na plus, najbardziej podoba mi się początek i koniec, pozdrawiam

ja potwierdzam reszte komentarzy, jest prosty ale w tym cały jego urok i ta prawda...na plus, pozdrawiam

no no, podoba mi się, znajomy klimat, pozdrawiam

hmmmm...za dużo tu tego to jak coś na pograniczu poezji i prozy, lepiej poprawić w parę osobistych niedomówień, pozdrawiam

nie podoba mi się, złe metafory i w ogole nie tak ale może ja nie czuję jego klimatu?nie wiem...pozdrawiam

no no ... coś w tym jest , tyle powiem, pozdrawiam

no no ... coś w tym jest , tyle powiem, pozdrawiam

próbuje się zabić- trudno mi, próby ustają, budze je nachalnie , podle, przecierają mi oczy, popychają- do przodu, one wiedzą, że musze , inaczej nigdy nie narodze sie na nowo.

powiem jedno strasznie cieżko czytało mi się ten wiersz!ale nie zniechecac sie

Tak blisko, tak blisko krawędzi, tak blisko by spaść w przepaść i polecieć jak ptak z rozłożonymi ramionami, poczuć w sobie błogi wiatr, zapomnieć o przeszłości i teraźniejszości, spaść, unieść się nad okrutną ziemią, zamknąć oczy i śnić o aniołach upadłych, o lepszym świecie, o jasnych cmantarzach, zsunąć się w nieskończoność, być wolną.

pierwsze wrazenie takie sobie, powiedzialbym ze neutralne

wiersz jak dla mnie pospolity pozdrawiam

podoba mi sie a najbardziej wers:'o nałożonych na serce podatkach'

duzy plus u mnie, opowiada troche o mnie i dziekuje ze ktos umie tak pisac czyli prosto a dobitnie

poczatek podoba mi sie zostala tu napisana prawda o ludziach takich jak my, owszem czasem niektorzy probuja nam zabrac ten tylko nasz cien, wiec daje ci za wiersz plusa;)

Ile musiało upłynąć czasu bym była szczęśliwa? ile przepłakanych nocy, ile prób samobójczych, ile sięgania po tabletki uspokajające, ile wizyt u "psychologa", ile wmawianaia sobie ,że umiem żyć sama, ile wtulania się w znikające ramiona, ile obwiniania najbliższych, ile słuchania tych samych melodii, ile chwil zabijania smutku, za dużo zbyt długo żyłam w mroku by mieć teraz jasne sny, ale już jest ciepło.

haha ani to ani to

i zgwałce swój umysł, będe to robić tak długo aż, zwymiotuje to co toksyczne.

jak czytałam ten wiersz to mnie dreszcze przeszyły i to nie dlatego ze jest dobry i mnie porusza!......pozdrawiam

calkiem calkiem i tyle pozdrawiam

a szkoda moglaby pani w nich chodzic a co tam, wiem ze to bylo zamierzone ze niby nie powinnam tego wiersza tutaj umieszczac ale nie wszystkim musi sie podobac to co pisze, trudno

dziekuje za komentarz ale mi i tak ten wiersz sie podoba nie to zeby, popadala w samouwielbienie ale mi sie podoba i tyle i nic tego nie zmieni pozdrawiam

dziekuje za komentarze; mileno- mi tez sie najbardziej podoba ten wers i pierwszy. a co do tego ze to wtorne to moze i tak ,ale zamiescilam ten wiersz bo jest optymistyczny a ze jestem teraz szczesliwa wiec postanowilam to zrobic pozdrawiam

powiem ale niech nikt nie mysli ze mam postawy choroby psychicznej bo chyba niektorzy maja to co ja (tak mi sie wydaje przynajmniej),chce zabic 'ja' nie siebie a 'ona' to jakby moje drugie 'ja' ktore jest za dobre dla ludzi i dlatego oni 'ja' tak krzywdza ale jak widac w ostatnim wersie'ona' jest bardzo silna i nigdy nie udaje mi sie 'jej' zabic, wiec cierpi

tańcząc na krawędzi rozkosznie bawić sie życiem, muskać palcami promyki słońca, czuć zapach życia, zasypiać spokojnie wtulona w ciepło, pozwolić wiatrowi igrać z włosami, dać upust fantazji, pomyśleć czasem o elfach, być jak mangowe postaci wrażliwą, czuć smak wody słonej, widzieć więcej niż nni, dostrzegać piękno, grać swoją muzyke na przypadkowych liściach, umieć kochać na prawdę, za prawdę, cieszyć sie z głupiego ziarenka piasku, po prostu czuć, że się jest.