Jakub Wojtas

Dzięki, pierwszy komentarz i do tego przychylny. pozdrawiam

Czasem tęsknię sam nie wiem do czego chyba do piękna ust złożonych i tej czerwieni, co róże wprawiała w zakłopotanie. To życie jak piasek, jak oddech na szybie. Trzeba mieć punkt podparcia. Wciąż niżej i niżej w ziemskim zachwycie tańczę z obłędnym spojrzeniem szaleńca, by zachód słońca w samotności podziwiać, jak w małym kinie, jednym z tysiąca.

Gdyby moje usta potrafiły mówić, nie to, co myśl ma w nie wtłacza, Tylko treści z serca płynące. Nieopakowane w papier ozdobny, Nieprzewiązane żadną wstążeczką, One same latać nie potrafią. Te skrzepy żalu, Co w głowie myśli tamują, Człowiek zawsze jest z którejś strony Nie-do. Życie. zawsze gra mi się dwudźwiękiem, ad libitum staccato molto moderato