[Kolejka]

Był czas zasiewu.
Nie było komu siać.

Był czas zbierania.
Nie było komu zbierać.

Nadszedł czas głodu.
Jest komu stać w kolejce po zasiłek.

I brzuchy rosną okazałe.

[Polna katedra]

Tam ramiona zbóż wznoszą się ku sklepieniu,
którego błękit ginie pod białym dymem kadzidła.
I pod dotykiem wiatru kłosy pochylają swe złoto
ku szarości gleby niczym rozmodleni mnisi.

Tam w chromowej żółci i ochrze naw
modlą się w ukryciu czerwone maki i dzikie astry.
I w korytarzach krypty ciemną jutrznię
odprawiają polne myszy.

Tam zastępy ptactwa śpiewają w górnym chórze.
A wiatr wygrywa linię melodyczną na liściach drzew.

Tam, gdzie całe niebo to prezbiterium,
a tabernakulum to słońce.

[Powrót syna]

Nie, nie chodziło mi o rymy:)

[Powrót syna]

pole nieobsiane
grudy rozorane
łzy

piachu pusta przestrzeń
nieba błękit jeszcze
Ty

domu drzwi otwarte
grzechy na proch starte
my

[tajemniczo]

bukowo
tak
jodłowo
leśnie
i pleśnie
jeszcze
przy mchu
i wystarczy
już

[Ecce Homo]

Stoi Chrystus bez stóp w kapliczce pod brzozami,
obok Niego matka ocalona od rozpaczy,
patrzą w niebo poszarzałymi źrenicami
- oboje płakali tej nocy.

Wisi Chrystus samotny na krzyżu przy drodze,
wokół nie ma nikogo - dobrego czy złego,
zabrakło oczu, wyschły łzy, milczą bezgwiezdne noce,
pozostało pole, na którym słońce długim cieniem kładzie Ukrzyżowanego.

Leży Chrystus martwy na kamieniu pod płotem,
u Jego stóp czuwa urzędowa Magdalena
- z łez i olejku zapasem
milczy rozżalona.