Memento Mori

Ostrzeżenie sobie pan wysmażył tym komantarzem. [sub]Tekst był edytowany przez Mirosław Serocki dnia 08-08-2004 19:06.[/sub]

Ruch odbicia w nurtach się przelewa. Srebrny wiatr swą strugą ich owiewa. Przytuleni do siebie, ciepłem ogarnięci każdą chwilę zapisują w swojej pamięci. Zanurzeni w toni niebieskiej, głębokiej ukryci oboje w splątanej fali wysokiej. Płytki oddech chwytają ustami łapczywie rytmem życia połączeni tak przenikliwie. Uniesieni na fali wysokiej szczycie. To jest ich cielesne i duchowe przeżycie. W wirze wody i nagich swych ciał tworzą nowe - bo ktoś im tę siłę dał. [sub]Tekst był edytowany przez Memento Mori dnia 09-08-2004 15:20.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Memento Mori dnia 09-08-2004 15:21.[/sub]

Nie jest to wiersz dla kogoś, kto uważa, że jest w nim za dużo traktowanych bardzo emocjonalnie faktów.

sen nocy rozbrzmiewa po kątach składając w ofierze wiele wspomnień nad zubożałymi myślami stoi wielki wódz wtapiając swe tchnienie poza ramę otchłani. nigdy nie widział spadających łez rozczarowany, znienawidzony, tli się męcząc swe dalekie myśli pragnąc zrozumienia. staje się. widzi teraz wszystko nawet łzy, które sam kiedyś utopił przetrwały tyle chwil i ciągle się męczą. potrzebuję innego tworzenia z uwięzi wyszedł lecz ciągle panikuje i modli się tylko o dar i iluzje snu.