Piotr Szkot

Patrzę na kroplę deszczu, Spływajacą bezszelestnie po Twoim policzku. Zazdroszczę jej. Chciałbym umieć kochać bezszelestnie. Miłość kropli deszczu, trwa jednak krótko, Promień słońca niszczy ją zanim, zamieni się w potop, Kaskadę uniesień i przyspieszonych oddechów. Moja miłość będzie Bezszelestna Niezauważalna. Pozostanie jednak na zawsze leniwie płynącym strumyczkiem, skrywającym w sobie siłę oceanu.

Znalazłem dzisiaj nasze zdjęcie. Leżało na półce, wśród toczonych przez pleśń desek, w piwnicy. Siedzimy na nim obok siebie, sztucznie uśmiechnięci. A może to tylko Twój usmiech był sztuczny? Ożyły wspomnienia. Gdy wróciłaś z pracy, próbowałem wyczuć zapach naszej miłości. Poczułem jedynie...zatęchły odór piwnicy.