kropelka

Oj Adamie bardzo mnie ten tekst poruszył, nawet się rozczuliłam hlip hlip, jest w nim twoje serce. Bardzo do mnie przemawia twój wiersz pomimo iz jest tak oczywisty ze nie trzba się zastanawiac co autor mila na mysli. Nie mart się czas napewno zagoi twoje rany na serduszku ( wiem ze łatwo się mówi) ale do dobrych ludzi musi zawitac szczęscie:) Pozdrawiam :)

Bladym świtem, wychodzę na świat, by spijać pierwsze krople rosy, drżące na soczystej trawie. Wiatr czesze me włosy w złociste warkocze lśniące w promieniach wschodzącego słońca. Skowronek nuci melodie z mych snów, chroni mnie swym skrzydłem. Sycę swe ciało pożywnym nektarem życia i biegnę ile tchu ku memu szczęściu. [sub]Tekst był edytowany przez kropelka dnia 23-06-2004 22:05.[/sub]

Biała róża, leży na zimnym marmurze. Słońce odbija się w kropelkach wody wypełniających zagłębienia płatków kielicha. Łodygę pokrywają kolce, lecz nie są po to by ranić służą do obrony. Poszukuje swego Małego Księcia, który chciałby ją oswoić, stać się na zawsze odpowiedzialny Za nią Za siebie Za nich. Czerwona róża, leży na satynowej pościeli. Znalazła swego Księcia. Jej kielich wypełnia miłość... Liście splatają się z… jego rękoma. Pozbawiona kolców, przepełniona szczęściem. Pragnie trwać wiecznie.

dziekuje Panie Luwdiku za miły komentarz :) RÓWNIEZ SERDECZNIE POZDRAWIAM ;)

Dziekuje Panie Witoldzie za sugestie :0 ale nie to miałam na mysli piszaac ten tekst mimo wszystko dziękuje ze Pan zechciała przeczytać

Gdy z każdą chwilą zapada zmierzch, patrzę na horyzontu linię, oto tam ukaże się znów świetlista kula w błękicie. Niebo już całe spowite gwiazdami. Tylko czasem ptak przefrunie. Lecz serce me cieszy się, że jeszcze dostrzec to umiem. Błękitna łuna przebija nieboskłon, trafia prosto w białą chmurę. Spoglądam na lewo, tam Wielki Wóz ubrany cały w purpurę. Prowadzi go skrzydlaty Pegaz, a Gwiazda Polarna wyznacza mu drogę. By zawsze mógł , podążać we właściwą świata stronę. W oddali pas Oriona się mieni niczym świetlisty, gwieździsty szal. Mleczna droga opada na Ziemię, by ponownie zabrać mnie tam.

Noc kryształowe okno za oknem prószy śnieg biały, puszysty, mięciutki patrzę jak kryształki białego gwieździstego pyłu opadają na ziemię otulają świat, drzewa, domy. Ludzie przemykają ulicami przytuleni do siebie niczym dobrane dwie połowy. Jestem za kryształowym oknem śnieg.. prószy na mą twarz patrzę na świat w którym wiele zła. Widzę matki porzucające swoje dzieci Widzę ojców gwałcących swoje córki pod osłoną nocy Dlaczego? Przecież to Wy daliście im życie. Wszystko to sprawia, że mam ochotę zamknąć oczy i ... otworzyć je dopiero wówczas gdy... Coś się zmieni? 23.XII.2003 [sub]Tekst był edytowany przez kropelka dnia 20-06-2004 00:04.[/sub]

Miłość... kolorem przypomina krwistą czerwień wypełniającą serce osadzona na delikatnych niciach duszy. Należy uważać, aby żadna nitka nie naderwała swoich włókien. Stać cierpliwie na straży w każdej chwili jej życia, by niepostrzeżenie nam się nie wymknęła Miłość to…ciepło Miłość to…troska Miłość to…bliskość W miłości pokładamy ufność, że gdy już ja znajdziemy będzie dla nas żyć na wieki..

Omdlałe ciało opada na przejrzystą taflę wody Niemoc Nie można już nic zrobić Pozostaje patrzeć jak umarło nie mogąc znaleźć sobie miejsca w tym świecie Widzę jak powoli odchodzi podąża w stronę dna błękitnego oceanu wypełnionego słonymi łzami rozpaczy opłakujących człowieka

Kiedy przyjdziesz do mnie stanę w kryształowych drzwiach okryta zwiewną białą szatą Wstanę z mego łoża, bez żadnych obaw pójdę... Bo ufam Bo wierze Zabierzesz mnie do raju gdzie puszysty pada śnieg gdzie dochodzi tylko szept gdzie nie ma żadnych trosk Chwycę Twoją dłoń polecimy w nieba dal Wiatr owiewać będzie nasze twarze Jesteś przy mnie Ty, który wskażesz mi drogę do nieba bram I na zawsze już będziemy żyć ...Na zawsze. [sub]Tekst był edytowany przez kropelka dnia 16-06-2004 00:02.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez kropelka dnia 16-06-2004 00:03.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez kropelka dnia 16-06-2004 00:04.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez kropelka dnia 16-06-2004 00:04.[/sub]

uups przepraszam za orta :) postaram się poprawić

Tytuł zywce zerżnięty z Paulo Coelho " Jdynascie minut" ( a swoja droga to niezwykła książka bardzo polecam ) Wiersz tchnie erotyzmem podejżewam ze czytałeś powyższą książkę cóż moge powiedzieć, nie wzbudził we mnie jakiś większych emocji a moze powinien bo traktuje o pięknych chwilach które każdy z nas przeżywa. Życzę więcej wenny twórczej ( mam nadzieję ze sie nie obrazisz za moją małą dygresje) Pozdrawiam kropelka

We wnętrzu każdego z nas kryje się niewidzialne JA które nie pozwala nam odkryć siebie takimi jakimi jesteśmy naprawdę Kocham swoje JA lecz nie znam siebie do końca Nasze JA jest jak wielkie czarne pudło do którego wrzucamy czyjeś myśli idee sposoby na życie Zamiast żyć po swojemu zwracamy uwagę na innych którzy ograniczają nasze możliwości, chcą nas przygnieść ogromnym butem abyśmy się nigdy nie pozbierali Nie pozwólmy im na to ! Nasze życie jest zbyt krótkie aby żyć jak się to innym podoba otwórzmy w końcu czarne pudło wypuśćmy swoje pomysły na świat Może wtedy będziemy naprawdę wolni.

Prosze o komentarz bo najgorsze co moze byc to przejśc bez echa :) Pozdrawiam

A co Wy o tym myslicie? Prosze o opinię :)

Niebo przesłania mój maleńki świat Krążę wciąż w jednym miejscu bez żadnego celu Opuszkami palców przesuwam po zniszczonych krawędziach fotografii z nadzieją, że... cofnę się w czasie Bije się z myślami one wciąż mają nade mną przewagę Zatapiam się w wspomnieniach przesyconych smakiem czekolady Odkładam papierowe pudło wypełnione fragmentami mego szczęśliwego życia by kiedyś ponownie powrócić w... mój maleńki świat wspomnień

Leonie brdzo dziekuje za twoją opinię tak jest to głęboko przemylsany tekst :)

Często zastanawiam się nad sensem życia. Czy sami je tworzymy? Może ktoś nam w tym pomaga? Może jest nam ono z góry pisane? Niewiadomo... Jednak wiem jedno, że życie przypomina grę, w której uczestniczymy - My- ludzie. Pędzimy ciągle w pośpiechu do jakiegoś celu , nie zwracając uwagi na innych. Do celu, którym ostatecznie jest śmierć, tylko czasem przystajemy żeby odpocząć, lecz znów ktoś rzuca kości nie dając odetchnąć. Pęd życia zaczyna się od nowa. Po co? Niewiadomo... Może po to..., aby się czegoś nauczyć. Może po to.., aby przejść egzamin z życia ziemskiego, by móc żyć wiecznie.

Piotrze, Witoldzie dziękuje za komentarze każda opinia daje do myślenia :)

Wiatr owiewa moją twarz setki myśli krąży w głowie niczym liście tańczące na wietrze. Wokół mnie cisza... tylko w dali słychać szmer przemykających dusz szukających wsparcia. Niebo jawi się niczym czarna suknia od czasu do czasu połyskująca skrawkami brokatu...to gwiazdy. Na horyzoncie już świt północna strona świata podnosi swoją kurtynę by pod osłoną dnia ukazać swoje piękno.

Kiedy zmęczą Cię spojrzenia ludzi gdy zapragniesz głuchej ciszy wstąp w me skromne progi rozgość się wygodnie u mnie zaznasz spokoju na ciele i duszy. Kiedy doznasz przesytu światła dnia gdy zapragniesz żyć pod osłoną nocy przyjdź do mnie ułożę Cię w satynowej pościeli obejmę mocno zaczaruję Twoje sny będziemy trwać w natchnionym uścisku dopóki nie nadejdzie blady świt. Kiedy zapragniesz miłości zajrzyj do mnie już nie będziesz sam ja ukoję twe smutki spełnię twe pragnienia wyśni się Twój wielki sen byś już zawsze czuł się jak w raju. Kukusiowi

???

Jednym ruchem władczej ręki, przypominającym silny podmuch wiatru, runął nasz maleńki domek z kart. Jeszcze wczoraj przepełnienie marzeniami, dziś nasze serca wypełnia szara pustka. Smutek... Gorycz... Żal... Smakujemy milczenie we dwoje. Brak słów by wyrazić to co dziś czujeMY.

Dziękuje za dotychczasowe komentarze i proszę o dalsze:)

" Za miliony kocha i cierpi katusze...a imię jegio czterdzieśći i cztery..."